Γράφει ο Απόστολος Πουτουλούδης
Πολλά χρόνια πριν, σε κεντρικό σημείο μιας γερμανικής πόλης καθώς οδηγούσα, παρατήρησα πως στα δεξιά μου σε κάποιον θάμνο, ήταν μπρούμυτα πεσμένος ένας άνθρωπος και δίπλα του περπατούσαν κάποιοι αμέριμνα. Σταμάτησα μετά από 100 μέτρα, πήγα κοντά του και όταν διαπίστωσα πως ήταν σε κακό χάλι ειδοποίησα τις πρώτες βοήθειες.. Δεν γνωρίζω τι απέγινε, αλλά το σκηνικό μου δημιούργησε πολλά ερωτηματικά. Είναι δυνατόν να υπάρχει αναρωτήθηκα τόση αδιαφορία και απάθεια ή όλη αυτή η αντίδραση των συνανθρώπων μας είναι μια μορφή άμυνας ενάντια στην καθημερινή σκληρότητα? Κάποτε ο Γιάννης είχε επιχειρήσει να δώσει μια ψυχο-κοινωνικο-πολιτική ερμηνεία για την συμπεριφορά των ανθρώπων, όπου μεταξύ άλλων ανέφερε το φαινόμενο ‘’Διάχυσης της ευθύνης’’ (Diffusion of responsibility), όπου ένα άτομο δεν αναλαμβάνει καμία δράση ή αντίδραση (πρωτοβουλία) στην παρουσία άλλων.
Το άρθρο υπάρχει στον παρακάτω σύνδεσμο..
Ζούμε υποτίθεται σε οργανωμένες κοινωνίες όπου η ζωή έχει σημαντική αξία. Ζούμε σε οργανωμένες κοινωνίες, περπατάμε στους δρόμους αλλά δεν ακούμε, δεν βλέπουμε, δεν κατανοούμε, δεν επικοινωνούμε όπως θα έπρεπε.
Η χθεσινή δίκη για την δολοφονία της συντοπίτισσας Ελένης Τοπαλούδη, αλλά και ο προκλητικός τρόπος ενός εκ των δολοφόνων μας δείχνει για μια ακόμη φορά την πραγματική ζούγκλα στην οποία ζούμε. Οι τραγικοί γονείς της Ελένης πρέπει να συνεχίσουν με πόνο ψυχής να ανεβαίνουν τον γολγοθά τους. Κάπου παραπέρα, ίσως μια άλλη κοπέλα στην ηλικία της Ελένης ή και μικρότερη να ζεί το δικό της μαρτύριο..και δίπλα της η κοινωνία θα σιωπά, χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης..
