STADTHAGEN...μνήμες

Όταν οι Έλληνες γιορτάζουν χορεύουν συρτάκι..
Ο δάσκαλος Δ. Ιωαννίδης με τα όμορφα κορίτσια μας..
Stadthagen 1998 (απο δημοσίευμα εφημερίδας)

του Απόστολου Πουτουλούδη

STADTHAGEN.. Οι δικοί μας άνθρωποι.

Ενα μικρό αφιέρωμα στους Έλληνες της  πόλης μας..

Θα μου επιτρέψετε να κάνω έναν μικρό πρόλογο, ξεκινώντας από μια διαπίστωση που την αποδέχεται η πλειοψηφία των γερμανών, δηλ. πως η  Γερμανία δεν θα ήταν αυτό που είναι σήμερα αν δεν υπήρχαν οι μετανάστες.
Σίγουρα ήταν δύσκολα τον πρώτο καιρό. Δεν ήταν τυχαία και η ονομασία ΄΄πέτρινα χρόνια΄΄των μεταναστών!  Τελικά όμως τα κατάφεραν! Αγωνίστηκαν, οργανώθηκαν, ενσωματώθηκαν, αναγνωρίστηκαν ισότιμα.

Κάποτε οι μετανάστες ήταν αριθμοί, ΄΄εργάτες μηχανές΄΄ , για τις δύσκολες δουλειές. Υπήρξαν δύσκολοι καιροί, όπως στην μικρή οικονομική κρίση του 1967, όπου οι μετανάστες είχαν χαρακτηριστεί οι αποδιοπομπαίοι τράγοι από τους δημαγωγούς.  Κάτι ανάλογο που γίνεται και σήμερα με άλλους λαούς που εξαναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους. Μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν, αν και υπάρχει σήμερα μια διαφορετική προσέγγιση της μετανάστευσης, όπως και της συμπεριφοράς που δεν είναι της παρούσης να μιλήσουμε. 

Σύμφωνα με το γραφείο στατιστικής, περισσότεροι από ένας στους πέντε Γερμανούς προέρχονται σήμερα από μετανάστες..

Η ιστορία του πολιτιστικού συλλόγου Θρακιωτών ΄΄Ορφέας΄΄ Αννοβέρου

Σαν γαϊτά κι αμάν αμάν, σαν γαϊτάνι θα πααίνει..
Χορός ζωναράδικος, κυκλικός. Σύμφωνα με την παράδοση ο τελευταίος άντρας του χορού πρέπει να πιαστεί με την πρώτη χορεύτρια του γυναικείου κύκλου, ώστε να ενωθούν οι κύκλοι σε έναν. Κάπως έτσι δένουν και οι ιστορίες μεταξύ τους. Και κάπως έτσι μεταφέρονται οι μνήμες , οι ιστορίες, τα συναισθήματα στους νεότερους. Και οι νεότερες γενιές με τη σειρά τους στις επόμενες Είναι και αυτό ένας χορός μύησης στον πολιτισμό.
Σαν γαϊτά κι αμάν αμάν, σαν γαϊτάνι θα πααίνει..

Παρακάτω, ο Δημήτρης Χατζόγλου, μέλος του συλλόγου Θρακιωτών΄΄Ορφέας΄΄ Αννοβέρου και παλιός συνεργάτης μας στο σύλλογο ¨΄Ακρόπολις΄΄Stadthagen,  περιγράφει την ιστορία του συλλόγου και τις πρώτες προσπάθειες και δυσκολίες των Ελλήνων της εποχής εκείνης να οργανωθούν και να κρατήσουν ζωντανές τις παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα, αλλά προπάντων τη γλώσσα μας.

Με την περιγραφή του Δ. Χατζόγλου, τιμώνται οι πρωτεργάτες των προσπαθειών εκείνων, που με το μεράκι τους και την αγάπη τους για την πατρίδα, καταφέραν να διατηρήσουν την Ελλάδα μέσα μας.
Δεν μπορώ να διακρίνω στο μέλλον που θα οδηγηθούμε, αν και πολλοί το προδιαγράφουν ως σκοτεινό. Σημασία έχει να ενισχύσουμε τις συλλογικές προσπάθειες των ανθρώπων που ασχολούνται με τα κοινά, για να έχουμε φωνή σήμερα και μέλλον αύριο.

ΥΓ. Η λέξη Hannover στα ελληνικά αν και συνηθίζεται γράφεται με δύο ΄΄ν΄΄, ίσως το σωστό να είναι με ένα ΄΄ν΄΄ , σύμφωνα με τους ισχυρισμούς ενός καθηγητή φιλολογίας, γι΄αυτό μην σαν φανεί παράξενο που ο Δημήτρης το γράφει με ένα ..  Απόστολος Πουτουλούδης

Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου..

https://www.thrakiotes-hannover.de/griechisch/

Γράφει Ο Δημήτρης Χατζόγλου    

Κάπως έτσι άρχισαν όλα...            

Θα προσπαθήσουμε παρακάτω να δώσουμε μια εικόνα για το πως ιδρύθηκε ο πολιτιστικός σύλλογος Θρακιωτών ΄΄Ορφέας΄΄ Ανόβερου. Είναι καλό να γνωρίζουν οι νεότεροι που συμμετέχουν με τον ένα η άλλο τρόπο στον σύλλογο, για το πως άρχισε αυτή η όμορφη ιστορία. Μιλάμε για μια εποχή πολύ διαφορετική από την σημερινή. Μετανάστες από την Θράκη που κατέφθασαν στην πόλη του Ανόβερου από τέλη της δεκαετίας του 60, έχοντας ήδη επαγγελματική στέγη, ένοιωσαν την ανάγκη να στεγαστούν κάτω από ένα πολιτιστικό σύλλογο που θα τους αντιπροσωπεύει γι αυτό που είναι, Θρακιώτες. Μπήκαμε στα άδυτα των γραφείων του συλλόγου και ανοίξαμε τα βιβλία των πρακτικών της εποχής εκείνης και έτσι θα δοκιμάσουμε να δείξουμε το πως ξεκίνησε η όλη προσπάθεια. Σημαντικό είναι να τονίσουμε πως σήμερα , για τους ανθρώπους που εργάστηκαν για τον σύλλογο, σε όλες τις δεκαετίες που πέρασαν τρέφουμε ευγνωμοσύνη και σεβασμό και θέλουμε να τους πούμε. Σας ευχαριστούμε !

Αριθμός δελτίου κυκλοφορίας 4468

Ανασύροντας από το μπαούλο παλιές φωτογραφίες, ανακάλυψα τυχαία ένα δελτίο κυκλοφορίας με αριθμό 4468, που απαγόρευε την  κυκλοφορία στον πατέρα μου  πέρα των 30 χιλιομέτρων, χωρίς ειδική άδεια. 

Ήταν Μάης του 68.

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, υπήρχε μια εποχή που η ανθρώπινη κυκλοφορία στους δρόμους ρυθμιζόταν με ατομικά δελτία, από κάποιους τρελούς.
Εγώ ήμουν πέντε χρονών, χωρίς δικό μου δελτίο κυκλοφορίας. Το μόνο που είχα στην κατοχή μου ήταν ένα διαβατήριο.. 
Πως περνούν τα χρόνια; Το ΄68 ήταν η χρονιά των φοιτητικών και εργατικών εξεγέρσεων ενάντια στον πόλεμο , την αδικία και την καταπίεση. Ο κόσμος πάλευε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη. Δικαιώματα που ακόμη και σήμερα παραμένουν επίκαιρα. Πριν φτάσουμε στο παρόν, ας δούμε λίγο και κάποια άλλα σημαντικά γεγονότα εκείνης της εποχής.

Πέρα απο την εξέγερση στη Γαλλία, που σημάδεψε τον κόσμο, ήταν η χρονιά της αντεπίθεσης των Βιετκόνκ και η χρονιά της σφαγής 700 αμάχων στο May Lai απο τους αμερικανούς. Ήταν η χρονιά που άρχιζαν οι διαληλώσεις για την απόσυρση των αμερικανικων στρατευμάτων απο το Βιετνάμ, αλλλά και η χρονιά που δολοφονήθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και ο Ρόμπερτ Κένεντι.

Απο το χθές στο σήμερα...Το αντάμωμα Χιοναδιωτών.

Πάλι στο χωριό μου... Πάλι στις ρίζες.
Όσο μακριά κι αν φτάσουμε, όπου κι αν μας πάνε οι δρόμοι της ζωής, κάποτε γυρνάμε. Αγκαλιαζόμαστε, γελάμε, κλαίμε, θυμόμαστε. Μαζί ξεκινάμε ένα ταξίδι νοσταλγίας, ένα γλυκό γύρισμα στο παρελθόν, γυρνώντας πίσω στον χρόνο, στις γειτονιές του μικρού μας χωριού. Μαζί σας ονειρευόμαστε το μέλλον. Εσείς οι λίγοι, οι φυλάσσοντες Θερμοπύλες, μας γεμίζετε περηφάνεια και χαρά!

Με αφορμή το πρόσφατο αντάμωμα της Παρασκευής, 1ης Αυγούστου 2025, που πραγματοποιήθηκε σε έναν ιστορικό τόπο, μπροστά στην αυλή του δημοτικού μας σχολείου, με την παρουσία πλήθους συγχωριανών και φίλων, ήρθε στη μνήμη μου ένα παλαιότερο δημοσίευμα από το 2017. Κάθε αντάμωμα φέρει τη δική του ξεχωριστή αξία. Σήμερα, η νέα διοίκηση, αξιοποιώντας όσα έχουν διδαχθεί μέσα από τα χρόνια και παραμένοντας πιστή στις αρχές που η ίδια πρεσβεύει, συνεχίζει με το ίδιο μεράκι να χτίζει πάνω σε στέρεες βάσεις.

Τι όμορφο είναι, έστω και για λίγο, να σμίγουν ξανά φίλοι, συμμαθητές, συγγενείς, συχωριανοί!

Ας πούμε όμως πρώτα δυο λόγια για τον παλιό καιρό — να θυμηθούμε εικόνες, στιγμές και μυρωδιές μιας άλλης εποχής. Πώς ήταν τότε και πώς είναι σήμερα. Τι σημαίνει, στ’ αλήθεια, ένα αντάμωμα.

Κάποτε όλες οι μέρες έμοιαζαν ίδιες. Ο χρόνος κυλούσε αργά, μονότονα. Ο τόπος άγονος και τραχύς, οι άνθρωποι φτωχοί. Στο ένα χέρι το δρεπάνι, στο άλλο η παλαμαριά – θερίζουν στάχυα για λίγο στάρι, για να ζήσουν.

Σε γάμο του χωριού

Οι γυναίκες υφαίνουν στον αργαλειό. Τα ζώα λίγα, μα απαραίτητα – για το γάλα, το κρέας, το μαλλί. Ρούχα μάλλινα, δουλεμένα στο χέρι, γνέσιμο και ύφανση μετά τη λανάρα. Δεν υπήρχαν πολυκαταστήματα – υπήρχε μόνο κόπος και φροντίδα.

Οι συνθήκες διαβίωσης, εξαιρετικά δύσκολες – κατοχή, εμφύλιος, φτώχεια. Οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν, ψάχνοντας τη «γη της επαγγελίας». Εκεί όπου πήγαν, δούλεψαν με πείσμα και μεράκι. Έχτισαν σπίτια γερά, δίπατα, για να στεγάσουν όνειρα και οικογένειες. Τα παλιά, φτιαγμένα με κερπίτσια – χώμα, νερό, άχυρο, καλοκαίρι στον ήλιο για να ξεραθεί. Πόση τυράννια σ’ αυτή τη διαδικασία!

παρασκευή του τραχανά ( Μάρθα & Βάγιος Μπιτζέκας)

Έφυγαν για να ξεφύγουν από τη μιζέρια, μα πάντα κρατούσαν την ελπίδα ότι θα γυρίσουν. Κάποιοι γύρισαν. Μα δεν ήταν πια το ίδιο. Οι γειτονιές, άδειες. Οι παιδικές φωνές δεν ακούγονται στα σοκάκια.

Η μετανάστευση, τότε κι τώρα, συνεχίζεται. Τότε έφευγαν εργάτες, σήμερα φεύγουν νέοι, με πτυχία και διδακτορικά. Τους λένε «πολίτες του κόσμου» – αλλά όχι όλους. Ανάλογα με την περίσταση…

Κι εγώ; Πάντα αυτό ήθελα: να είμαι "πολίτης του κόσμου". Αλλά ανάμεσα σε αυτό που θέλω και σ’ αυτό που επιτρέπουν οι “πολιτισμένοι”, υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Ναι, οι καιροί άλλαξαν. Μας λένε πως ήρθαν καλύτερες μέρες. Και ίσως να ήρθαν. Όμως τα δάκρυα στα μάτια… ίδια φαίνονται. Όπως τότε.

Και τώρα, καθώς πλησιάζει το αντάμωμα, η σκέψη σεργιανίζει στον χρόνο. Στα πρόσωπα που θυμόμαστε με αγάπη. Πολλοί από τους γνωστούς μας δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας – μα είναι ζωντανοί στη μνήμη και στην καρδιά μας. Άφησαν σημάδια, κι εμείς πατάμε πάνω στα χνάρια τους. Όπως θα πατήσουν κι οι επόμενοι στα δικά μας. Η ζωή έχει τη δική της ροή. Μακάρι τα χνάρια μας να δείξουν δρόμους πιο φωτεινούς.

Με κόπους και βάσανα φτάσαμε στο 2025. Οι κάτοικοι του χωριού – μετρημένοι πια – ανυπομονούν να δουν πρόσωπα αγαπημένα. Γι’ αυτό και διοργανώνεται το αντάμωμα: για να ξαναζωντανέψουν οι φωνές.

Φίλοι, συγγενείς και ξενιτεμένοι – δώσαν  και φέτος το παρών, στο ετήσιο αντάμωμα Χιοναδιωτών,, στον προαύλιο χώρο του Δημοτικού Σχολείου.

Το 2025 ήμουν και εγώ κοντά σας. Τα πολλά λόγια δεν έχουν αξία. Αξία έχουν οι πράξεις σας! Μπράβο σας!

Θρακιωτοπούλες

Ας μη χάσουμε τις ρίζες μας.
Ας θυμόμαστε από πού ξεκινήσαμε. Πάρτε φίλους και γνωστούς, ξεχάστε την κούραση για μια μέρα και ελάτε στο αντάμωμα. Η παρουσία σας δίνει χαρά και δύναμη στους κατοίκους. Τους θυμίζει πως δεν τους ξεχάσατε.

Όσοι παρευρεθείτε, πιείτε κι ένα ποτηράκι για όσους λείπουν. Το κέφι είναι σίγουρο, με τη "Εβρίτικη Ζυγιά" να πλαισιώνει τη γιορτή.

Οι κάτοικοι του χωριού σας προσκαλούν με αγάπη στο αντάμωμα.
Στον παρακάτω σύνδεσμο, ακούμε από τις γυναίκες του συλλόγου μας την «Τριανταφυλλόβεργα» – τραγούδι δημοτικής μουσικής που, ευτυχώς, διασώθηκε από την προφορική παράδοση. Η «Εβρίτικη Ζυγιά» το έντυσε μουσικά και τους ευχαριστούμε από καρδιάς!

https://www.youtube.com/watch?v=c75nFEF7rik

                              Weilheim an der Teck

Λίγα λεπτά χαλάρωσης στις φάμπρικες της Γερμανίας

Οι κάτοικοι του χωριου σας προσκαλούν στο αντάμωμα

Εκδήλωση υποδοχής - φιλοξενίας χοροδιδασκάλων από την Κύπρο στο χωριό μας..

https://www.youtube.com/watch?v=4erepcaDWFM

                                                                           
     Και μερικές φωτογραφίες απο το χθές και το σήμερα..     

Μάρθα και Μαρία

Σταύρος & Παναγιώτης

                                            Γάμος στο χωριό

                                                                Νοσταλγικές μνήμες

                                  Σε πανηγύρι του χωριού

Με τον δάσκαλο Θεόφιλο

 Στο εκκλησάκι του χωριού

Σε καφενείο του χωριού

                               Σπίτια του χωριού
 

Γλέντια μιας άλλης εποχής

Η σημαντική  παραγωγή βάμβακος τα τελευταία χρόνια, έχει συνεισφέρει στην αγροτική ανάπτυξη.

Στην πρώτη φωτογραφία απεικονίζεται ο παππούς Απόστολος. Ήταν αγροφύλακας σε μια εποχή που η ζωή δεν είχε και πολύ αξία. 

Ο ίδιος ξεψύχησε απο άνανδρο χτύπημα.                                                                                                            

Δω στα λια- κι αμάν αμάν, δω στα λιανοχορταρούδια
δω στα λιανοχορταρούδια τι τρανός χορός π’ θα γένει.

                                                                                             Ολυμπιακό αθάνατο πνεύμα