Στις συνοικίες της παλιάς Αθήνας

 Όταν κοιτάς από ψηλά μοιάζει η γη με ζωγραφιά..

Χάζευα από ψηλά, από το μπαλκόνι του γραφείου του γιου μου, τον σχεδιασμό της πόλης του Ανόβερου, αλλά πιο πολύ το δάσος που απλώνεται μέσα στον αστικό ιστό, ένα από τα μεγαλύτερα στην Ευρώπη, σε μια έκταση περίπου 6,4 τετραγωνικών χιλιομέτρων και αυτόματα μου ήρθαν κάποιες εικόνες από την πρόσφατη επίσκεψη μας στην Αθήνα. Να φανταστείτε πως το Central Park στη Νέα Υόρκη είναι μόλις 3,4 τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Όταν επιστρέφω σε μια πόλη, σε μια περιοχή, μετά από αρκετό καιρό, περιμένω να είναι ελκυστικότερη από την προγούμενη φορά, με καλύτερα λειτουργικά κτήρια, να είναι πιο ανθρώπινη, προσβάσιμη, αλλά και περισσότερο ασφαλής, να μην καταντήσει σαν τον δρόμο του χωριού μου, κάθε χρόνο και χειρότερα.

Σε κάποιες μεγαλοπούλεις, όταν έγιναν αναπλάσεις- αναζωογονήσεις κεντρικών περιοχών χρησιμοποιήθηκε ο όρος εξευγενισμός για να περιγράψει τον μετασχηματισμό σε πολεοδομικό και κοινωνικό επίπεδο, καθώς επιφέρει και δημογραφικές μεταβολές. Τον χρησιμοποίησαν και σε εμάς, μας τον τόνισαν απανελειμμένα, αλλά εμείς αλλού αρμενίζαμε..σιγά μην βάζαμε το πράσινο στη ζωή μας. Ένας Εθνικός κήπος μας φτάνει, δεν είναι και για χόρταση. Να μην ξεχνάμε και τις προσθήκες με τις 4 συσκευές καθαρισμού του αέρα στην Ομόνοια, που ισοδυναμούν με 200 δένδρα..

Πάμε όμως στην ουσία!. Δεν θα σταθώ στα αίτια που υποβαθμίζουν μια περιοχή, την αλλάζουν χαρακτήρα, αλλά σε όσα δεν γίνονται στην διάρκεια του χρόνου, ώστε να προκαλεί ευχάριστα συναισθήματα σε επισκέπτες, εργαζόμενους και μόνιμους κατοίκους.

Τι να φταίει, τι, που λέει και το άσμα, όταν όλα γύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν. Έλλειψη γνώσης, αδιαφορία, αναξιοκρατία, γραφειοκρατία, τι από όλα αυτά? Πολλά και διάφορα, όπως πάντα!

Για να αναβαθμιστεί μια περιοχή χρειάζεται σχεδιασμός, στρατηγική, βούληση, αλλά και άσκηση κοινωνικής-στεγαστικής πολιτικής από ανθρώπους που γνωρίζουν από οργάνωση. Πόσο πιο όμορφο θα ήταν στο κέντρο της Αθήνας τα ερείπια να είχαν αλλάξει όψη, να κατοικούνταν από ανθρώπους. θα έπρεπε να είναι στις μέρες μας και πρωταρχικός στόχος της Πολιτείας, σε μια περίοδο μάλιστα που το κόστος κατοικίας έχει εκτιναχθεί στα ύψη. Όλα αυτά τα αναφέρω από τις εικόνες των κτηρίων που αντίκρυσα στην συνοικία του Ψυρρή. Μια άθλια κατάσταση, συνήθως πάνω από τους χώρους αναψυχής, στα ψηλά πατώματα. Μα γιατί τόσο εγκατάλειψη βρε τζάνεμ? ΄Αραγε ποιοι είναι οι κληρονόμοι, σε ποιον ανήκουν τα κτήρια, τι κάνει η Πολιτεία?

Και για να μην πολυλογώ, μπορείτε και οι ίδιοι μέσω φωτογραφιών να κάνετε συγκρίσεις και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα..

ΥΓ. Αλήθεια, τι μόδα είναι να ουρλιάζουν οι θαμώνες στις ταράτσες πολυκατοικιών - μπαρ? Εξευγενισμός ανθρώπων είναι?

Για τέτοια μάνα είμαστε!

Και με την Βαρβάκειο Αγορά τι θα γίνει? Θα αλλάξει κάτι στους κανόνες υγιεινής, στην αισθητική του χώρου?