Το δίλημμα της ευθανασίας

Στα μονοπάτια της ηθικής φιλοσοφίας. Το δίλημμα της ευθανασίας.

Το δικαίωμα του ανθρώπου στην αυτοδιάθεση της ζωής και στην αξιοπρέπεια. Γιατί άραγε, αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε το δικαίωμα ενός ασθενούς στην επιλογή της αυτοδιάθεσης σε ένα αξιοπρεπή θάνατο, με σκοπό τη λύτρωση του απο τον πόνο; Και γιατί κάποιοι, συνδέουν την ευθανασία με τον φόνο;
Το ερέθισμα το πήρα απο την επιλογή του Φαμπιάνο Αντονιάνι, αλλά και την τυχόν τιμωρία που αντιμετωπίζει στέλεχος του Ιταλικού Ριζοσπαστικού Κόμματος που τον συνόδευσε και κινδυνεύει κατά την επιστροφή του στην Ιταλία, να συλληφθεί και να καταδικασθεί σε δώδεκα χρόνια φυλάκισης.
Ο Ιταλός ντι τζέι Φαμπιάνο Αντονιάνι, 40 ετών, υποβλήθηκε χθές (27.02.2017) σε ευθανασία σε κλινική της Ελβετίας.
Κατέφυγε στην Ελβετία, γιατί η καθολική Εκκλησία εναντιωνόταν στην έγκριση του μέτρου που επιτρέπει την ευθανασία στη Ιταλία, υποστηρίζοντας ότι έτσι θα διέδιδε την κουλτούρα του θανάτου.
Η εκκλησία θεωρεί, ότι ο μόνος υπεύθυνος της ζωής είναι ο Θεός και κάθε άλλη πράξη θεωρείται αμάρτημα.
Ο Φαμπιάνο, τα τελευταία τρία χρόνια ήταν τετραπληγικός εξαιτίας τροχαίου δυστυχήματος. Είχε χάσει την όρασή του και ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι με τρομερούς πόνους.
Δεν είναι η μόνη περίπτωση ευθανασίας. Η πιο διάσημη περίπτωση, που πήρε τεράστια έκταση ήταν της Terri Schiano , η οποία έπαθε καρδιακή προσβολή το 1990 και έμεινε ΄΄φυτό΄΄ . Παρέμεινε στη ζωή για μια δεκαετία μέσω τροφοδοτικού σωλήνα, παρατείνοντας την ταλαιπωρία της δικής της και των συγγενών της. Στις 18 Μαρτίου 2005 αποσυνδέθηκε επισήμως και νομίμως από τον τροφοδοτικό σωλήνα.

Η δίκη της Χρυσής Αυγής

Μάγδα Φύσσα, η μητέρα του Παύλου

Η συγκλονιστική μάνα ..Μάγδα Φύσσα
Είναι φορές, που θέλω να ουρλιάξω μαζί της..
Είναι φορές, που θέλω να σταθώ δίπλα της..
Είναι φορές, που θέλω να την αγκαλιάσω..
Να της πω, συχώρα με..
Δεν χρειάζεται να επιβαιωθεί στη δίκη, η εγκληματική φύση της Χρυσής Αυγής. 

Τα επιβαρυντικά στοιχεία και πρίν την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ήταν συντριπτικά εις βάρος της.
Και όσο πλησιάζουμε προς το τέλος της δίκης, τόσες περισσότερες αντιδράσεις θα βλέπουμε απο τα φασιστόμουτρα..
Χρέος όλων μας να σταματήσουμε την εγκληματική ναζιστική οργάνωση, Χρυσή Αυγή...Χρέος μας να σταθούμε δίπλα στη μάνα του Παύλου Φύσσα, να της πούμε, είμαστε κι εμείς εδώ!..
Δυστυχώς, μόνο μετά τη θεαματική είσοδο στη Βουλή, άρχισαν να ξυπνούν ορισμένοι απο τον λήθαργο..
Για όσους έχουν την υπομονή, ας ρίξουν νια ματιά ..Βοηθάει να κατανοήσουμε το ποιόν της εγκληματικής οργάνωσης.

http://rosalux.gr/sites/default/files/publications/psarras_final_web_0.pdf

Αφιέρωμα στους μετανάστες του χωριού μου.

Στο σταθμό της Στουτκάρδης

Ανασύροντας μνήμες ..
Αφιέρωμα στους μετανάστες του χωριού μου. 

Η δεκαετία του ΄60, μπορούμε ίσως να την χαρακτηρίσουμε και εποχή των παιδικών φωνών της υπαίθρου, καθώς μόνιμοι κάτοικοι των χωριών μας ήταν γέροι και παιδιά. Ποιοι λοιπόν θα τσίριζαν στα σοκάκια?

Οι γονείς βλέπετε των παιδιών, αναγκάστηκαν να πάρουν τον δρόμο της ξενιτιάς, να παλέψουν για καλύτερες συνθήκες, να βοηθήσουν τις οικογένειες τους. Σίγουρα ωφελήθηκαν και οι ίδιοι, αλλά περισσότερο βοήθησαν την  ανοικοδόμηση άλλων χωρών που τους είχαν ανάγκη, κυρίως της Δυτικής Γερμανίας. Τραγικές καταστάσεις που τα αποτελέσματα τα βιώνουμε σήμερα. Το ίδιο συνέβη και αργότερα, από τη δεκαετία του ΄80 και μετά, με τα παιδιά τους, όσα έμειναν πίσω τράβηξαν τα περισσότερα για άλλες πολιτείες. Κλείσαν τα σχολειά, ερήμωσε η ύπαιθρος.

Ξεκινώ από τη δεκαετία του ΄60, γιατί τα χρόνια τότε ήταν πολύ πιο δύσκολα από τα σημερινά. Χρόνια μίζερα, χρόνια γεμάτα πόνο και δυστυχία, μια εποχή που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια στις ψυχές των ανθρώπων.
Αν και χαρακτηρίστηκε ως δεκαετία της βιομηχανικής ανάπτυξης, εντούτοις η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Η άνιση ανάπτυξη και η συσσώρευση κεφαλαίων στις χώρες του βορρά δημιούργησε ευνοικές συνθήκες μετανάστευσης για τους ανθρώπους του νότου.

Διαρκής πληγή η μετανάστευση, που αν συνυπολογίσουμε σήμερα και την υπογεννητικότητα, ίσως σε μερικά χρόνια να μιλούμε για μια διαφορετική Ελλάδα, ήδη δηλ. μιλάμε.
Συζητώντας με τους ανθρώπους εκείνης της εποχής, παιδί και εγώ μεταναστών και μόνιμος κάτοικος Γερμανίας, πάνω από 30 χρόνια, διαπιστώνω πως πολλά πράγματα δεν έχουν αλλάξει. Η μετανάστευση ήταν πάντοτε πηγή πλούτου για τους ισχυρούς. Εκμεταλλεύονται κάθε αδυναμία για να συνεχίσουν να μεγαλουργούν. Η ανάγκη για παραγωγή και μεγαλύτερη κερδοφορία ευνοούν και σήμερα την μετανάστευση.Τα φθηνά εργατικά χέρια ήταν πάντοτε στις προτεραιότητες τους.