«εμείς»

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης

Τι εστί υπευθυνότητα?

Μπορούμε να αναλύσουμε την οικονομική κρίση, την κρίση αξιών, να κατανομάσουμε τους υπαίτιους των συμφορών, αλλά σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να κάνουμε αυτοκριτική για τις δικές μας συμπεριφορές- επιλογές, να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας.
Οποιαδήποτε προσπάθεια και αν κάνουμε, θα αποτύχουμε, αν δεν αντιληφθουμε την ατομική μας ευθύνη απέναντι στο σύνολο της κοινωνίας, δεν αλλάξουμε αντιλήψεις, πρακτικές, κουλτούρα του «εμείς».
Γιατί τα γράφω?
Διάβαζα εχθές ένα άρθρο στην καθημερινή http://www.kathimerini.gr/1002149/opinion/epikairothta/politikh/to-kakoma8hmeno-kai-h-gerontissa , για κάποιον νεαρούλη που πέταξε , υπό το αδιάφορο βλέμμα των γονιών του, ένα πλαστικό μπουκάλι στο πλακόστρωτο, ενώ παρακάτω υπήρχε κάδος ανακύκλωσης. Σε παρατήρηση ενός περαστικού, ο πατέρας εξαγριώθηκε ζητώντας και εξηγήσεις..
Το σκηνικό το έχω δεί άπειρες φορές και αρκετές φορές εξαγριώθηκα..Η ευρύτητα του φαινομένου είναι διαδεδομένη στο πανελλήνιο .. Θυμάμαι κάποτε σε μια παραλία, κάθισε ένας «κύριος» με δυο παιδάκια δίπλα μας. Μου έκαναν εντύπωση στην αρχή οι τρόποι του. Μέχρι και για τους κινδύνους στη θάλασσα μιλούσε..μέχρι εκεί όμως! Φεύγοντας άφησε ολόκληρο σκουπιδαριό απλωμένο γύρω μας..
Ήταν σαφές πως ο κόσμος περιστρεφόταν γύρω απο το άτομο του..Το δίκαιο και η ελευθερία είχε μόνο ατομικά θέλω..
Άναρωτήθηκα, αν ο ίδιος ζούσε σε μια άλλη χώρα θα το έκανε?
Πιστεύω πως όχι! Θα αποκόμιζε την κατακραυγή των γύρω του και ίσως, ένα τσουχτερό πρόστιμο.
Μου έλεγε πρόσφατα, ένας γνωστός μας, πως όταν πέταξε το άδειο πακέτο των τσιγάρων του απο το παράθυρο του ατοκινήτου στον δρόμο, ο γερμανός πεθερός του, φρενάρησε, γύρισε πίσω και ευγενικά του ζήτησε να κατέβει να το πάρει..Από τότε δεν το ξέχασε!
Να μην σας πω για τον φίλο μου τον Γιάννη, που έτσι και βρεθείς μαζί του σε παραλία με σκουπίδια ξεχνάς πως πήγες για μπάνιο και ολημερίς μαζεύεις σκουπίδια.
Με λίγα λόγια, δεν χρειάζεται να μιλάμε για πολιτισμό, αν και οι ίδιοι μας δεν συμβάλουμε στην ανάπτυξη και την κατανόηση του πολιτισμού.
Πέρυσι ευχόμουν να αποκτήσουμε αυτογνωσία.Να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να τον αφουγκραστούμε καλύτερα, να ανακαλύψουμε τις αδυναμίες μας, να αντικαταστήσουμε τις αρνητικές σκέψεις με θετικές, να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες μας. Αλλάζοντας τον εαυτό μας, ο κόσμος έχει περισσότερες ευκαιρίες να αλλάξει, να γίνει πιο ανθρώπινος!
Φέτος θα συμπληρώσω και την αυτοσυνειδησία .

Γεζίντι, οι άνθρωποι με τα θλιμμένα και εκφραστικά μάτια στον δρόμο της προσφυγιάς

Μια καλημέρα είναι αυτή, πες την και ας πέσει κάτω..
يوم جيد هو هذا ، ويسقط..
Ein Guten Morgen ist das, sag es, auch wenn runter fällt.

Το όνομα μου είναι Saad Murad , γεννήθηκα στο Β. Ιράκ, είμαι Jiseden και θα σας διηγηθώ την ιστορία μου..
اسمي سعد مراد ، ولدت في شمال العراق ، أنا جيزن وسأخبركم قصتي

Στην Γερμανία με Κυρία Eva, όπως την αποκαλούσαν

Mein Name ist Saad Murad, ich wurde im N. Ιraq geboren, ich bin Yezidi und ich erzähle dir meine Geschichte.

Όταν πρωτοαντίκρυσα τα μάτια του παιδιού, κατάλαβα πως κουβαλούν θλίψη και πόνο, γι΄αυτό και αποφάσισα να σας παρουσιάσω τη ζωή του. Είναι η ζωή ενός Γεζίντι, του Saad. 
Μέσα απο τις φωτογραφίες και τις λίγες λέξεις που θα γράψω, θέλω να δω το πρόσωπο του να φωτίζεται. Να ζωντανεύουν κάποιες χαρούμενες στιγμές που έζησε. Μέσα από προσωπικές ιστορίες μπορούμε να καταλάβουμε πολλά περισσότερα. Πως ζούσε, πως ξεριζώθηκε απο τον τόπο του, αφήνοντας οικογένεια, φίλους, συγγενείς και πως έφτασε στη Γερμανία; Να ακούσουμε τι νιώθει, ποια είναι τα όνειρα του;
Επειδή και οι ίδιοι ζήσαμε την γενοκτονία, τους διωγμούς, τον ξεριζωμό πριν κάποιες δεκαετίες, είναι απόλυτα λογικό να νιώθουμε αποτροπιασμό για κάθε είδους καταπίεσης και εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Πριν τις σφαγές, τους βασανισμούς, τους βιασμούς γυναικών, την σκλαβιά, τον ξεριζωμό απο τις εστίες τους, ελάχιστα γνωρίζαμε για τους Γεζίτες (EZIDΙ).

Nadia Murad Basee Taha

Μάθαμε αρκετά από την Νάντια Μουράντ (Nadia Murad Basee Taha), την σκλάβα του ISIS που δραπέτευσε. Η Νάντια ήταν ένα από τα 7000 κορίτσια  (μαρτυρία του ίδιου) που αιχμαλωτίστηκαν, βασανίστηκαν, πουλήθηκαν για ελάχιστα δολ. και έπεσαν θύματα βιασμού. Μάθαμε περισσότερα από τις μαρτυρίες άλλων κοριτσιών και γυναικών που έζησαν την φρίκη της σκλαβιάς και ξέφυγαν. Αρκετές προτίμησαν να αυτοκτονήσουν, ενώ σημαντικός αριθμός γυναικών αγνοούνται.
Αρκετοί Γεζίντι βρήκαν καταφύφιο στη Γερμανία στο πλαίσιο ενός προγράμματος προστασίας. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει μια ΄΄πολιτισμένη κοινωνία΄΄ για να ξεπλύνει τις ενοχές της. Πολλές από τις γυναίκες που αιχμαλωτίστηκαν, συνεχίζουν να ζούν τον εφιάλτη, να τις κρατάνε σε διάφορες χώρες, όπως στην Συρία, την Σ. Αραβία, να κακοποιούνται και να τις χρησιμοποιούν για σκλάβες του σεξ.
Ατομικά ελάχιστα μπορούμε να κάνουμε. Ας ενώσουμε τουλάχιστον τις φωνές μας ως ένδειξη συμπαράστασης, για όλους αυτούς τους ανθρώπους που υπέφεραν και υποφέρουν. Να νιώσουν ότι είμαστε δίπλα τους, είμαστε γείτονες τους, φίλοι τους, να τους χαρίσουμε έστω ένα χαμόγελο. Ίσως έτσι αποτίσουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής σε όσες γυναίκες κι άνδρες δολοφονήθηκαν και σε όσους ξεριζώθηκαν απο τις πατρογονικές τους εστίες.
Σε ολόκληρο τον πλανήτη καθημερινά γίνονται αποτρόπαια εγκλήματα, καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, παιδιά συνεχίζουν να είναι χωρισμένα από τις οικογένειες τους και εκατ. άνθρωποι απειλούνται από την πείνα ..και να σκεφτείς πως το 1/3 των τροφίμων καταλήγουν στα σκουπίδια.. Θα περιμέναμε από τη διεθνή κοινότητα να αναλάβει περισσότερες πρωτοβουλίες, να συντονίσει την δράση της. Δυστυχώς, πρώτα γίνονται τα εγκλήματα και μετά προσπαθούν να βρούν ΄΄ανθρώπινες λύσεις¨.