Καλώς ήρθες άνοιξη!

Η Κατερίνα Σταματόγλου Καλωσορίζει την Άνοιξη

Αν η αγάπη είχε χρώμα θα ήθελα να είναι σαν την άνοιξη.

Στην αρχή, θα είχε το χρώμα και το άρωμα της ανθισμένης αμυγδαλιάς…

Που συμβολίζει την αγνότητα…

Στα μισά του Μάρτη θα γινότανε φούξια σαν τα άνθη της ροδακινιάς στον κάμπο της Βέροιας…

Η ζωή μας

Στίχος: Ιωάννης Γιαννικόπουλος
Μουσική /τραγούδι: Γιάννης Αρβανιτάκης
Συντονισμός / επιμέλεια: Απόστολος Πουτουλούδης

προβολή στο YouToube
https://www.youtube.com/watch?v=MkMMx9gBIAI

Κι αν έγινε η ζωή μας
στιγμές σκληρές και άπονες
αγέλαστες οι μέρες μας
και οι νύχτες μας άφεγγες

βαθιά στα φυλλοκάρδια μας
ατόφυα τιμαλφή κρυμμένα
θα κάνουν γλυκά τα πρωινά
τα δειλινά γαληνεμένα
θα γίνουν οι μέρες λιόχαρες
και ξάστερες οι νύχτες

Κι αν έγινε η ζωή μας
πίκρες βαθιές και άφωνες
θλιμμένες οι καρδιές μας
και οι ψυχές μας άκεφες

βαθιά στα φυλλοκάρδια μας
ατόφυα τιμαλφή κρυμμένα
τις τραμουντάνες της ζωής
θα κάνουνε μπουνάτσες
απάγκιο θα’ βρουν οι ψυχές
και οι καρδιές μουράγιο

Οι σκηνές απο την ταινία ΄΄Ο Γατόπαρδος΄΄ (1963) του Λουκίνο Βισκόντι και οι υπόλοιπες που χρησιμοποιήθηκαν στο βίντεο δεν έχουν κανένα κερδοσκοπικό χαρακτήρα..

Κλειστές - ομοφοβικές κοινωνίες...Στερεότυπα, προκαταλήψεις, ταμπού στις σχέσεις ... Κάντε κάτι γιατί χανόμαστε!

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης

Ποιος είναι αυτός που δεν έχει νιώσει  ερωτική έλξη και έντονα εκρηκτικά συναισθήματα; Kαι ποιος είναι αυτός που δεν έχει νιώσει ενοχές, για διάφορους λόγους, για την ερωτική του ζωή;  
Αναρωτηθήκατε ποτέ, τι είναι αυτό που πυροδοτεί την ερωτική μέθη και γιατί υπάρχουν στερεότυπα και ταμπού στις ερωτικές σχέσεις; 
Κάποτε προσπαθήσαμε να ερμηνεύσουμε την "έκρηξη", να βρούμε τα αίτια, αλλά μπερδευτήκαμε περισσότερο. Ρωτήσαμε την καρδιά, τους  επιστήμονες, τους ερωτοχτυπημένους, τους γείτονες, τις γειτόνισσες να μας βοηθήσουν, να μας την περιγράψουν με δικά τους λόγια, μα άκρη δεν βρήκαμε. Κάποιοι μίλησαν για συναίσθημα της ψυχής, άλλοι της καρδιάς και άλλοι  για ορμόνες και νευροδιαβιβαστές, τους περίφημους "αγγελιοφόρους του έρωτα", όπως τους ονομάζουν. Και πως να βρείς άκρη, να ερμηνεύσεις το φτέρωμα της καρδιάς, τον  έρωτα, το συναίσθημα; Θα χαθεί η μαγεία..
Και όμως; Ακόμη και σήμερα, οι άνθρωποι ως μονάδες, η οικογένεια, οι κοινωνίες, τα διάφορα δόγματα, αρέσκονται να χτίζουν τείχη, να βάζουν όρια, να κατηγορούν, να απαγορεύουν, να "φυλακίζουν" τον έρωτα και να επικαλούνται θεούς και δαίμονες. 
Πολλά τα αίτια για τα στερεότυπα, τις προκαταλήψεις, τις πεποιθήσεις και τα ταμπού που καθορίζουν τις σχέσεις μας.

Στο παρακάτω άρθρο, που δημοσιεύω στο τέλος του δικού μου κειμένου, ο Γιάννης Αρβανιτάκης, μπαίνει στην ουσία και με τη δική του επιστημονική ματιά, αλλά όπως πάντα, με εύθυμη και καλή διάθεση, σχολιάζει τις σεξουαλικές συμπεριφορές των ανθρώπων,το σεξ πάνω απο τα 45, τα ταμπού στον έρωτα και καταρρίπτει κάποιους μύθους.. 

Η δική μου πρόθεση είναι, να διατυπώσω την προσωπική μου γνώμη για τα προβλήματα που ταλανίζουν τους ανθρώπους, ανεξαρτήτως ηλικίας, σε κλειστές - ομοφοβικές κοινωνίες και το πόσο επηρεάζουν την προσωπικότητα, τις σχέσεις, μα περισσότερο τον έρωτα και όχι να μπω στη θέση των ειδικών, οι οποίοι είναι και σε θέση να δώσουν λύσεις σε τυχόν προβλήματα, π.χ. ψυχοφθόρες σχέσεις, βία ή σεξουαλικές δυσλειτουργίες και να υποδείξουν θεραπείες. 
Πιστεύω, πως μόνο όταν οι κοινωνίες είναι ανοιχτές - δημοκρατικές, είναι σε θέση να προστατεύσουν και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Να δώσουν την ευκαιρία στους συμπολίτες μας να ορίσουν τον ευατούς τους, όπως οι ίδιοι επιθυμούν. Να χαρούν τον έρωτα και γενικά τη ζωή!

Αφιερωμένο σε όλες και τις ψυχούλες που "κατακρεουργούνται" απο την "ηθική" συμπεριφορά ορισμένων.

Χίλιες και μια νύχτες στις όχθες του Έβρου

Αρθρογραφεί η Χριστίνα Ντεχόλα

Μας δώσανε από μια βελέντζα μάλλινη, από κείνες που δε περνάει κρύο και κινήσαμε για τα σύνορα και τα πολυβολεία. Ήταν Νοέμβρης του ’67 θαρρώ ή του ’68. Τότε η θητεία ήταν δύο χρόνια. Είπε η διοίκηση από νωρίς να είμαστε έτοιμοι γιατί θα γένει μιαν άσκηση. Όλοι όμως κατάλαβαν πως δεν ήταν άσκηση τελικά. Χιόνιζε που λες παιδί μου, αλλά εμείς κάναμε μιαν γούβα στο χώμα και ρίξαμε μέσα τις κουβέρτες κι επήραμε τα όπλα για προσκέφαλα και τους περιμέναμε. Πότε πότε αλλάζαμε κι έπεφτε χάμω ένας να κοιμηθεί κι οι άλλοι επιφυλακή. Αλλάξαμε κάμποσα βράδια εκεί,  είχαν παγώσει τα μαλλιά μας και τα φρύδια μας . Κοιμόμασταν έξω στις γούβες… θα ταν κάνας μήνας. Όμως ούτε ένας στρατιώτης δεν έκαμε πίσω. Κι ύστερα δεν έγινε τίποτα. Κανείς δεν ήρθε. Κι ο στρατός μας είπε να πάμε πίσω στα στρατόπεδα μας όλοι.

Στρατιώτες απο το Τυχερό Έβρου...φωτογραφία του 1940

«Φυσικά ξέρω που είναι τα σύνορα.» μου λέει. «Ζούμε όλη μας τη ζωή εδώ, αλίμονο! Είναι εκείνο το μέρος που το ποτάμι πάει κατ’ την Τουρκιά και το σύνορο είναι απαν’ στη γης» μου λέει ο παππούς μου όταν τον ρωτώ εάν μπορεί κανείς να χαθεί στα σύνορα. «Κουράγιο τις μανάδες τους, κείνες ξέρουν τι Σταυρό κουβαλούν τώρα» λέει η γιαγιά μου και κοιτά από το παράθυρο το χιόνι που λιώνει στις απέναντι σκεπές.

Έζησα τη μισή μου ζωή στον νομό Έβρου με την πεποίθηση ότι θεωρείται αδίκως περιθωριοποιημένη περιοχή. Τι κι αν είμαστε το σύνορο της Ελλάδας, η πινέζα, ο φόβος και ο τρόμος του κάθε νεοσύλλεκτου. Έλεγα ότι ζούμε ειρηνικά, χωρίς φόβο πλέον, χωρίς μένος, χωρίς διαφορές με την γείτονα χώρα. Τώρα όμως δεν έχω να πω κάτι. Τι να πει κανείς σε δύο μάνες που δε κοιμούνται από αγωνία;

Βλέπω τουλάχιστον την συμπαράσταση. Βλέπω ότι οι Έλληνες νοιάστηκαν. Είδα τους Θρακιώτες να έχουν φωνή. Είδα ότι ένα έθνος κουρασμένο και σκουριασμένο να δηλώνει παρόν και να επανασυνδέει τα ακίνητα στους χρόνους μέλη του. Στους δύσκολους καιρούς ακούγονται μόνο οι δυνατές φωνές. Ή έστω οι μικρές που φωνάζουν ωσάν να ήταν μία.

Το παρόν άρθρο αποτελεί το δικό μου μήνυμα συμπαράστασης για τις οικογένειες των δύο Ελλήνων που βρίσκονται στις φυλακές Αδριανούπολης. Δεν υπάρχει πολιτική ούτε γεωπολιτική τοποθέτηση ούτε σκοπό έχει να θίξει πρόσωπα και γεγονότα.

Ντεχόλα Χριστίνα, Αρθρογράφος