Χίλιες και μια νύχτες στις όχθες του Έβρου

Αρθρογραφεί η Χριστίνα Ντεχόλα

Μας δώσανε από μια βελέντζα μάλλινη, από κείνες που δε περνάει κρύο και κινήσαμε για τα σύνορα και τα πολυβολεία. Ήταν Νοέμβρης του ’67 θαρρώ ή του ’68. Τότε η θητεία ήταν δύο χρόνια. Είπε η διοίκηση από νωρίς να είμαστε έτοιμοι γιατί θα γένει μιαν άσκηση. Όλοι όμως κατάλαβαν πως δεν ήταν άσκηση τελικά. Χιόνιζε που λες παιδί μου, αλλά εμείς κάναμε μιαν γούβα στο χώμα και ρίξαμε μέσα τις κουβέρτες κι επήραμε τα όπλα για προσκέφαλα και τους περιμέναμε. Πότε πότε αλλάζαμε κι έπεφτε χάμω ένας να κοιμηθεί κι οι άλλοι επιφυλακή. Αλλάξαμε κάμποσα βράδια εκεί,  είχαν παγώσει τα μαλλιά μας και τα φρύδια μας . Κοιμόμασταν έξω στις γούβες… θα ταν κάνας μήνας. Όμως ούτε ένας στρατιώτης δεν έκαμε πίσω. Κι ύστερα δεν έγινε τίποτα. Κανείς δεν ήρθε. Κι ο στρατός μας είπε να πάμε πίσω στα στρατόπεδα μας όλοι.

Στρατιώτες απο το Τυχερό Έβρου...φωτογραφία του 1940

«Φυσικά ξέρω που είναι τα σύνορα.» μου λέει. «Ζούμε όλη μας τη ζωή εδώ, αλίμονο! Είναι εκείνο το μέρος που το ποτάμι πάει κατ’ την Τουρκιά και το σύνορο είναι απαν’ στη γης» μου λέει ο παππούς μου όταν τον ρωτώ εάν μπορεί κανείς να χαθεί στα σύνορα. «Κουράγιο τις μανάδες τους, κείνες ξέρουν τι Σταυρό κουβαλούν τώρα» λέει η γιαγιά μου και κοιτά από το παράθυρο το χιόνι που λιώνει στις απέναντι σκεπές.

Έζησα τη μισή μου ζωή στον νομό Έβρου με την πεποίθηση ότι θεωρείται αδίκως περιθωριοποιημένη περιοχή. Τι κι αν είμαστε το σύνορο της Ελλάδας, η πινέζα, ο φόβος και ο τρόμος του κάθε νεοσύλλεκτου. Έλεγα ότι ζούμε ειρηνικά, χωρίς φόβο πλέον, χωρίς μένος, χωρίς διαφορές με την γείτονα χώρα. Τώρα όμως δεν έχω να πω κάτι. Τι να πει κανείς σε δύο μάνες που δε κοιμούνται από αγωνία;

Βλέπω τουλάχιστον την συμπαράσταση. Βλέπω ότι οι Έλληνες νοιάστηκαν. Είδα τους Θρακιώτες να έχουν φωνή. Είδα ότι ένα έθνος κουρασμένο και σκουριασμένο να δηλώνει παρόν και να επανασυνδέει τα ακίνητα στους χρόνους μέλη του. Στους δύσκολους καιρούς ακούγονται μόνο οι δυνατές φωνές. Ή έστω οι μικρές που φωνάζουν ωσάν να ήταν μία.

Το παρόν άρθρο αποτελεί το δικό μου μήνυμα συμπαράστασης για τις οικογένειες των δύο Ελλήνων που βρίσκονται στις φυλακές Αδριανούπολης. Δεν υπάρχει πολιτική ούτε γεωπολιτική τοποθέτηση ούτε σκοπό έχει να θίξει πρόσωπα και γεγονότα.

Ντεχόλα Χριστίνα, Αρθρογράφος