Αναμνήσεις ..2022

Σκεφτόμουν τις δραματικές καταστάσεις που ζουν οι οικογένειες όταν χωρίζουν, όταν παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς, για τους γνωστούς λόγους που όλοι γνωρίζουμε. Η πατρίδα μας έζησε καταστροφές, προσφυγιά και ακόμη και σήμερα, καθημερινά, δέχεται απειλές από υποτιθέμενη ΄΄σύμμαχο΄΄ του ΝΑΤΟ και μας είναι, πιστεύω, εύκολο να νιώσουμε το κάθε δράμα ενός δοκιμαζόμενου λαού.
Σκεφτόμουν τα παιδιά, τις μάνες,που άφησαν πατεράδες, συζύγους, αγαπημένους, στα πεδία των μαχών. Πως νιώθουν όλοι αυτοί που άφησαν πίσω όσους αγαπούσαν, χωρίς να γνωρίζουν αν θα ξαναβρεθούν, αν θα ξαναζήσουν και πάλι όμορφες στιγμές?
Όταν ξεκίνησε η εισβολή στην Ουκρανία, οι περισσότεροι νιώσαμε και εκφράσαμε, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, θλίψη και αποτροπιασμό για τον θάνατο που σκορπούσαν αδιάκριτα οι σύγχρονες πολεμικές μηχανές, για τον ξεριζωμό.
Κάπως έτσι ήρθε στο μυαλό μου η εικόνα της προσφυγοπούλας, να ονειρεύεται τις ωραίες στιγμές που ζούσε με τον σύντροφο της στον καιρό της ειρήνης και έγραψα λίγους στίχους, τους οποίους μελοποίησε ο αγαπημένος μου φίλος, Γιάννης. Καθήσαμε εχθές στο γραφειάκι μου και τους στίχους τους κάναμε τραγούδι, εντελώς ερασετεχνικά όπως πάντα..ελπίζουμε να σας αρέσει!
Αν δεν μιλάς, γράψε! Αν δεν μπορείς, ύψωσε τη γροθιά σου! Ακόμη και ένα δάχτυλο αρκεί να δείξεις τους φονιάδες..
Δάκρυα και ελπίδα. Αυτός είναι ο κόσμος μας. Υπεύθυνοι όλοι μας για όλα τα άσχημα που δημιουργήσαμε και ανεχόμοστε σε τούτον τον κόσμο.
Αφιερωμένο σε όλες τις γυναίκες που έχουν αφήσει τα όνειρα τους στα πεδία των μαχών.