θερινός απόηχος

         

Η Χριστίνα Ντεχόλα  
εκφράζεται ποιητικά

Κι ήρθες πάλι. Ήρθες να πεις τι;
Το να απέχεις με διευκόλυνε. 

Δεν υπήρχες.
Τώρα πάλι βλέπω ήλιο ξανθό στα μαλλιά σου.
Βλέπω θάλασσες.
Ζω ένα παλιό καλοκαίρι, από κείνα
τα όμορφα που ονειρικά αρμενίζαμε
Που λιγόστευεν ο βιός μας
και περίσσευε η στιγμή.
Ακέραστη φαιδρότητα
Σε μια πετσέτα πάνω στην άμμο.
Για ποιον να πονέσω άλλον,
αν δεν πονώ για σένα;
Οικτροί άπαντες τους εγκαταλείπω,
ως άλλη άσωτη θυγατέρα.
Θερινό κρασί απ’ τα χείλη σου αν πιώ,
άλλο τίποτε να μη ζητήσει η ψυχή
πριν φύγει γι’ άλλα μέρη.
Έρωτας, όχι τούτο δεν είναι.
Οι έρωτες εσβήσαν πρωτού απαγάγει την Ελένη

ο Πάρης, προτού ο Ρωμαίος πιεί
δηλητήριο πικρό στην κρύπτη των Καπουλέτων.
Είν΄ το νερό που στέρεψεν, από πηγή που δεν κραίνει .
Κι έμειναν όλα ξερά κι ανείπωτα.
Όλα περνούν και δε μένει τίποτα στον τόπο του.
Μια αέναη πομπή. Μια αφόρητη συνέχεια πραγμάτων.
Πού είναι το τέλος;
Μα ας ήταν να με είχες σκυτάλη σου
και δε θα σού ‘λεγα τώρα για σημαίες τερματισμού.
Ήρθες λοιπόν. Θα μείνεις;
Δεν είπες τίποτα. 
Λόγια ποτέ δε σου ‘κλεψα 

Μόνο έβαλα σε ένα μικρό πουγκί,

μια πρέζα από τούτη
την περίσσεια σου ουσία
και την κουβαλώ μέσα μου
όπου σταθώ.
Τούτο μόνο έχω από σένα. 

Μολαταύτα πολύ τυχερή λογιέμαι
που ‘χα μαζί μου το πουγκί.
Σαν τ’ ανοίγω προσεκτικά, 
αρωματίζεται το δωμάτιο
Ηρεμία κι αλήθεια
Όπως παθαίνει ένα κρασοπότηρο
Μόλις τ’ αγκαλιάζει οίνος παλιός
και μεστός.
Τόσος όσος αρκεί για να με φέρει
Σε φεγγαρόλουστη αυλή

Κείνο το καλοκαίρι.
  

Η Ντεχόλα Χριστίνα, είκοσι έξι ετών, Σπούδασε Φυσική στο Αριστοτέλειο αλλά από πολύ νωρίς την κέρδισε ο χώρος της αρθρογραφίας. 
Όντας στο δεύτερο έτος των σπουδών της ξεκίνησε να αρθρογραφεί για το φοιτητικό μαγκαζίνο IQ και την ιστοσελίδα mycampus.gr με θέματα που αφορούσαν τους φοιτητές, σύγχρονους προβληματισμούς, συνεντεύξεις και επικαιρότητα. Τον τελευταίο χρόνο κάνει βήματα στο παραμύθι, το παιδικό σενάριο και τη δημιουργική συγγραφή κι επιπλέον συμμετέχει σε εκθέσεις ως δημιουργός-σεναριογράφος σε κόμικς.