Θαρρώ δε στο ‘πα

Χριστίνα Ντεχόλα

Ζαρωμένος φύλαγες και γκρίζα η όψη.
Βλέμμα άστοχο. 

Αδειανός και ξένος
απόμεινες. 

Πίκρα και βάσανο
από ένα φευγιό δειλό.
«Μη λογαριάζεις» σ’ έλεγα,
«μη καρτερείς αδίκως»
Είναι μανούλα η μοναξιά,
σε γιάνει, σε θεριεύει.

Αφού πιείς λήθινο νερό

ξεχνιέται το καρτέρι.
Μ’ αέρας κρύος σε φυσά.
Στην ξέρα σε θερίζει,
αν μόνος διαβαίνεις
χωρίς να σε βαστά ένα χέρι.
Τούτο θαρρώ δε στο ‘πα.

Εταξίδευεν η μουσική στα σοκάκια
κι έφτανε σε μένα βαριά.
Χορδή παλλόμενη.
Σαν την σκέψη που ‘χω,
γέννησε νότες απαλές,
και μού ‘λεγεν για σένα ιστορίες,
ότι πλαγιάζεις δίχως αγκάλη γύρω σου.
Σ’ έλεγα «Μη φοβού». 

Το ευτυχέστερο είναι τούτο, 
καθώς η μοιρασιά όλη της κλίνης

μένει για του λόγου σου.
Μόνο που οφείλεις να στερηθείς
τις ζεστές κουβέντες προτού
σφαλίσεις τα μάτια σου
στο βαθύ σκοτάδι.
Τούτο θαρρώ δε στο ‘πα.  

Να τα μετράς τα λόγια.

Και το γραφτό της καρδιά σου φύλλο

να μην το βλέπει
άνθρωπος και ήλιος.
Εσύ να αφεντεύεις,
για να μην αφεντεύσαι.
Να ‘σαι κύριος και αρχοντικός στις βουλές σου.
Τη φορεσιά μη σου αλλάξει
περαστικός αέρας ή κι εκστατικός ακόμα.

Κι όπως θερμά σε ορμηνεύω τώρα, 
έτσι έβραζεν όλη μου η φύσις,
που εσιώπησα σιωπή νεκρού, 
αντί το λογικόν να σου ειπώ «Μείνε».
Την κρίσιμη κείνην ώρα μόνον 
αγνάντευά σε που έφευγες. 

Τούτο ξέρω, δε στο ‘πα.

Η Ντεχόλα Χριστίνα, είκοσι έξι ετών, σπούδασε Φυσική στο Αριστοτέλειο αλλά από πολύ νωρίς την κέρδισε ο χώρος της αρθρογραφίας.
Όντας στο δεύτερο έτος των σπουδών της ξεκίνησε να αρθρογραφεί για το φοιτητικό μαγκαζίνο IQ και την ιστοσελίδα mycampus.gr με θέματα που αφορούσαν τους φοιτητές, σύγχρονους προβληματισμούς, συνεντεύξεις και επικαιρότητα. Τον τελευταίο χρόνο κάνει βήματα στο παραμύθι, το παιδικό σενάριο και τη δημιουργική συγγραφή κι επιπλέον συμμετέχει σε εκθέσεις ως δημιουργός-σεναριογράφος σε κόμικς.






Οι φωτογραφίες είναι 
απο το προσωπικό αρχείο
του φίλου μου, Γιάννη Αρβανιτάκη..