Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΣΦΙΓΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ

Γράφει η Χριστίνα Ντεχόλα         

Μ΄ έβλεπε κάθε μέρα, μα δε με κοίταγε ποτέ. Απασχολημένη με τα εγκόσμια και τα απόκοσμα του συλλογισμού της δεν κατόρθωσε ποτέ να ακούσει τις μικρές αναταραχές της φωνής μου. Όσο η φωνή μου δυνάμωνε με τον καιρό, τόσο περίσσευε κι ο θόρυβος από τα μύρια μικροπράγματα. Υπήρχαν φορές, πολλές φορές που πνίγηκα και γω η ίδια στο θόρυβο της ευτέλειας, της μικροπρέπειας και της απελπισίας της. Υπήρχαν φορές που έψαχνα τη φωνή μου μέσα στη φασαρία. Έως ότου κατάλαβα, πως για να με ακούσω θα έπρεπε να σωπάσουν όλα τα παράταιρα.

Η γυναίκα με τα σφιγμένα χείλη δεν ανησυχούσε ποτέ για μένα. Την βόλευε εξαιρετικά που μπορούσα να τακτοποιώ όμορφα και ήσυχα τα θέματα μου. Μάλιστα την βόλευε να υποκρίνεται, ότι δεν άκουσε τις κραυγές αγωνίας μου όταν την είχα ανάγκη. Πίσω από τα σφιγμένα χείλη της τώρα ξέρω πως ίσως να έχει χαμογελάσει μια δυο φορές, μα δεν ξέρω αν αυτό ήταν για καλό.

Της άρεσε το άγχος. Της άρεσε να μοιράζει ευθύνες στους ανθρώπους και να είναι ετοιμόλογη όταν της απέδιδαν φταίξιμο. Ήταν άψογη στις δικαιολογίες και ουδέποτε ένιωσε υπόλογη για κάποια καταστροφή. Το αγαπημένο της χόμπι ήταν να δημιουργεί εχθρική ατμόσφαιρα για οτιδήποτε καινοτόμο, θετικό και παραγωγικό. Ναι, της άρεσε τρομερά αυτό. Και η κριτική της άρεσε! Όχι η εποικοδομητική, μα η ζηλόφθονη, κείνη που σε αποτρέπει από το να κάνεις αυτό που πηγάζει από μέσα σου.

Μια μέρα κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Γίνεται άραγε κανείς να ξεχνά την όψη του; Ποια ήμουν; Είδα αυλακιές στο πρόσωπό μου και ένα δέρμα γκρί. Είδα ένα βλέμμα άστοχο κι απελπισμένο. Αυτή δεν ήμουν εγώ. Ποτέ δεν ήθελα να γίνω αυτή που έβλεπα μπρος μου. Η γυναίκα μέσα από τον καθρέφτη με κοίταγε με τα σφιγμένα της τα χείλη. Η γυναίκα με τα σφιγμένα χείλη πλέον ήμουν εγώ.

Μετά σιωπή. Όταν σωπαίνουν τα παράταιρα ακούς τα ουσιώδη. Αποτάξου τη γυναίκα με τα σφιγμένα χείλη. Αποτάσσομαι! Κι όσο απλό κι αν ακούγεται, καθόλου έτσι εύκολα δεν έγινε. Ανοίγω τα μάτια και αναπνέω. Είμαι εγώ. Όπως πάντα ονειρευόμουν να γίνω. Είμαι αυτή που θέλω. Είμαι αυτή που ξέρω, αυτή που αξίζω να είμαι. Είμαι το κορίτσι με τα γελαστά χείλη. Είμαι η φωνή μου. Δίχως θορύβους. Είμαι εγώ, η γαλήνη μου και το χαμόγελό μου.