Της Χριστίνας Ντεχόλα
Ανάμεσα σε χιλιάδες κόπιες ανθρώπων, εκεί κάπου στο ημίφως ενός κεριού με άρωμα βαρύ και ξυλώδες, χαμένοι στις σελίδες ενός βιβλίου που θα γράφτηκε κάπου μισό αιώνα πριν . Ή μπορεί να τους βρεις να ταξιδεύουν στα μονοπάτια του μυαλού και της μουσικής τους. Τυχοδιώκτες της σκόπιμης σιωπής τους, κρατώντας ένα ποτήρι σκωτσέζικο ουίσκι δίχως πάγο . Βρίσκονται πάντα εκεί που θέλουν να βρίσκονται και ποτέ εκεί που δεν επέλεξαν. Αυτοί είναι οι άντρες παλιάς κοπής. Κι όσο κι αν καταφέρεις να τους ξεχωρίσεις μέσα στο πλήθος, δεν μπορείς να τους εντυπωσιάσεις.

Αγαπούν να φορούν το λευκό τους πουκάμισο σε γιορτές, το καλό τους ρολόι όταν συνοδεύουν μια γυναίκα , και το μοναδικό τους άρωμα που μαρτυρά την παρουσία τους.
Φροντίζουν να είναι φρεσκοκουρεμένοι και αρρενωποί. Ξέρουν να χειρίζονται τη γλώσσα σωστά κι επιτηδευμένα και σε κάθε τους χειραψία σου αφήνουν ως ανάμνηση το after shave τους για να τους θυμάσαι, ακόμη κι όταν δεν θα είναι πλέον τριγύρω.


Εκείνες που μπορούν να κρατήσουν στα χέρια τους μια ήδη ραγισμένη καρδιά χωρίς να τρεμουλιάσει η ράχη τους. Έτσι τις επιλέγει ως αντάξιες του λιγοστού χρόνου του. Κι αυτό γιατί εκείνες μόνο μπορούν να δουν πίσω από το τείχος, και πίσω από τον σκονισμένο αυτό κόσμο τον άντρα παλιάς κοπής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου