΄Ολοι επιθυμούμε να ζήσουμε μια ευτυχισμένη ζωή και όλοι θεωρούμε πως ο χρόνος μας θα είναι αρκετά μακρύς να μας χαρίσει όσα ονειρευόμαστε..
Τις περισσότερες φορές σπαταλάμε τον χρόνο μας λες και θα υπάρχει αιώνια και μόλις ανακαλύψουμε, λόγω διαφόρων καταστάσεων, πως είναι σύντομος, ικετεύουμε να μας δοθεί λίγος ακόμη, όπως έγραφε και ο Σενέκας.
Η ζωή επιφυλάσσει για τον καθένα μας διαφορετική διαδρομή. Για μερικούς είναι αρκετά σύντομη και για άλλους μακρόχρονη. Για άλλους επώδυνη, για άλλους όχι. Μέρος της ζωή είναι και ο πόνος (ψυχικός – σωματικός) με ποικίλες διαστάσεις και σίγουρα δεν είναι όμορφη εμπειρία όσοι τον βιώνουν και υποφέρουν.
Αν πάλι, περάσουμε σε παγκόσμιο επίπεδο, θα δούμε πως κάνουμε ό,τι περνάει απο το χέρι μας να συσσωρεύσουμε στην ανθρωπότητα περισσότερο πόνο. Γενικά η ζωή μας σε τούτον τον κόσμο δεν είναι εύκολη και πολλές φορές απρόβλεπτη.. Τον πόνο συνοδεύει η απογοήτευση, η θλίψη, η δυστυχία, ο φόβος, ο τρόμος. Διάφορα συναισθήματα θα βιώσουμε στην πορεία μας.
Όλα μπορούν να συμβούν σε μικρό χρονικό διάστημα και πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις που θα θέλαμε να μην είχαν συμβεί. Όμως συμβαίνουν για διάφορους λόγους.
Υπάρχουν αναρίθμητοι τρόποι ανακούφισης ή απαλλαγής. Ο κάθε πόνος είναι και διαφορετικά αντιμετωπίσημος.
Δεν είμαι ειδικός να υποδείξω στους ανθρώπους πως να διαχειριστούν τον πόνο. Ο καθένας σας, μέσα απο προσωπικές εμπειρίες και με την βοήθεια των ειδικών μπορεί να τον αντιμετωπίσει καλύτερα.
Στη ζωή συναντάμε ανθρώπους που παλεύουν και αντιμετωπίζουν τη ζωή με χαμόγελο, παρόλο που περνούν δύσκολα. Έχουμε δεί ή ακούσει για ανθρώπους που βρίσκονται ακόμη και σε τελικά στάδια να χαίρονται τη ζωή τους, λες και δεν βιώνουν πόνο. Τι είναι αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους σε αυτήν την αντιμετώπιση; Αισθάνομαι πως μόνο η σκέψη και γενικά η φιλοσοφία της ζωής, μπορεί να σε οδηγήσει σε αυτά τα μονοπάτια.
Θαυμάζω τους ανθρώπους αυτούς!
Κάποτε, πριν χρόνια, βγήκα απο κάποιο νοσοκομείο όπου πήγα να κάνω μια βιοψία για μια απλή υποψία, χωρίς τελικά να υπάρχει κάτι το ανησυχητικό. Βγαίνοντας απο τον θάλαμο, αντίκρισα ένα παιδάκι πάνω σε κάποιο κρεβάτι που περίμενε τη σειρά του για εξετάσεις. Τα πόδια του ήταν κομμένα απο τους μηρούς. Με χαιρέτησε με ένα πλατύ χαμόγελο. Για μένα το χαμόγελο άξιζε πολλά. Η ελπίδα, η θέληση ήταν σε ζωγραφισμένη σε αυτό το χαμόγελο. Θα το κρατάω πάντα στη σκέψη μου.
Τα χαμόγελα των παιδιών μας κάνουν πιο δυνατούς στους πόνους που αντιμετωπίζουμε. Είναι τα πιο δυνατά παυσίπονα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου