sex-appeal

Σχολιάζει η Στέλλα- Περιστέρα Παλάζη

Τι ζητούσαν οι γονείς μας από μας; Να μάθουμε γράμματα, να τρώμε όοοολο τα φαΐ μας και να μη " δίνουμε δικαιώματα ". Παγκόσμιος, εμφύλιος, ίσα που πήραν το απολυτήριο του δημοτικού, φοιτώντας σε εσπερινό- εκεί έγραφε ο πατήρ μου πάνω στο θρανίο " σ' αγαπώ " στη μαμά μου, αμέσως μετά αρραβωνιάστηκαν, έφηβοι ακόμα- και μόνο το χειμώνα παρακαλώ, την άνοιξη είχε δουλειές, ποιος θα πήγαινε στα πρόβατα..Τα οποία πρόβατα έδιναν το κατιτίς τους, με το μαλλί ύφαιναν, το γάλα ό,τι πρέπει για τυρί, το βούτυρο δεν το άγγιζες, λέει, πήγαινε στην πόλη με αντάλλαγμα είδη παντοπωλείου. Μεταξύ μας,τα παιδιά (τσκαλούδια κι σταμνούδια τα αποκαλούσαν, φράση δηλωτική της παιδικής θνησιμότητας αλλά πιο πολύ της προσοχής που τύχαιναν) δεν το πολυακουμπούσαν το φαγητό, αν υπήρχε, δεν τα άφηναν, προηγούνταν ο παππούς, ο θείος, ο μπαμπάς, οι γυναίκες σκοτώνονταν ποια θα ταΐσει το σκυλί, να χάψουν κανένα ξεροκόμματο... Να βρεις μια δουλειά να μην είσαι στον "νήλιου" έλεγε η γιαγιά μου, η δε μάνα μου να τρέχει με τα μουρουνόλαδα, να με κυνηγάει με κείνη την αηδία, ωμό αυγό με ζάχαρη και κακάο, να προσπαθεί παντοιοτρόπως μπας και παχύνουν τα " τσακνιάρκα τα πουδαρούδια μ'", όπως λέει και η Μένη. Το πιάσατε το νόημα; Ό,τι δεν είχαν, έπρεπε να το έχουμε με το παραπάνω. Άσπρη- άσπρη σαν το γάλα και χοντρή σαν τη βουβάλα δεν έλεγαν;

Διατηρούσαν, βέβαια, και τις αρχές τους, κάτι σαν το " τάξις και ηθική " του τηλεδημάρχου, στόχο στον οποίο συνέβαλε τα μάλα και το σχολείο! Πρώτη μέρα στο γυμνάσιο, ψαρούκλα η Περιστέρα, να ακούει τη Μπουκουβάλα (υπέργηρη μου φαινόταν τότε) ότι απαγορεύεται το μαύρο στο μάτι, το μολύβι ντε και ότι θα μας το τρίψει για να δει αν είμαστε πειθήνιες..ένα χρόνο αργότερα η γυμνάστρια (ακατανόμαστη...) πήρε με τις κλωτσιές δυο συμμαθήτριες που τόλμησαν ( άκουσον, άκουσον) να εμφανιστούν πριν την παρέλαση με αφέλειες! Αν είναι δυνατόν, με αφέλειες οι ποταπές! Ε, στην τρίτη γυμνασίου που γίναμε μεικτό (γιατί ναι, για θηλέων ο λόγος πριν) υποχρεωθήκαμε να γαζώσουμε τις ποδιές μπροστά, καθότι έφεραν κουμπιά και επέτρεπαν τη ....θέα.

Κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι από τότε, άλλαξαν τόσα πράγματα, ενα μένει σταθερό! Η ανάγκη της μάνας να δει στο παιδί της αυτό που η ίδια στερήθηκε. Γράμματα μάθαμε, τα πρώτα παχύσαρκα παιδιά της γενιάς μου ήταν, ελεύθεροι νιώθαμε; Όχι, αν κρίνω από την εμφάνιση των σημερινών κοριτσιών. Πόζες που ξεχειλίζουν υποσχέσεις, ρούχα σε...σμίκρυνση, εκφράσεις λιμανιού, ξέχειλο sex-appeal . Ξεχάσαμε να τους πούμε αυτό: η θηλυκότητα δεν είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μήκος της φούστας. Και να το δείτε που, όταν βρεθούν στη θέση μας, θα πασχίζουν ώστε τα παιδιά τους να νιώσουν λίγη χαρά...

2ο Λύκειο Διδυμοτείχου 1981- 1983

                                       ................

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης

Απ΄ όσο θυμάμαι, πάντα με ενοχλούσαν οι κώδικες ντυσίματος, οι εκπαιδευτικές μέθοδοι και οι πρακτικές των δασκάλων, ιδίως στα πρώτα χρόνια του σχολικού μου βίου. Έπρεπε οπωσδήποτε να σωφρονιστούμε, να βγούμε ανθρώποι στην κοινωνία, διαφορετικά δεν θα ΄χαμε στον ήλιο μοίρα, έτσι μας έλεγαν. Θυμάμαι στο δημοτικό συμμαθητή, να φέρνει κάθε εβδομάδα και καινούργιες βέργες απο κρανιά στους δασκάλους, να βγάλουν τα απωθημένα τσ΄ στα χερούδια μας..τ΄ άλλο πάλι, που σε σήκωναν απο τα τσουλούφια και στο κατέβασμα έτρωγες και δυο σκαμπίλια. Χρόνια και κείνα! Ένα μπλέ ομοιόμορφο τσούρμο απο μαθητές και μαθήτριες  με τους σωφρονιστικούς δημόσιους λειτουργούς. Όχι όλοι! Υπήρχαν και εξαιρέσεις που ακόμη τις θυμόμαστε..

Χιονάδες 1972 με τον δάσκαλο Αντώνη Χαλκιώτη

Οι σχολικές μπλέ στολές τα δύσκολα εκείνα χρόνια, είχαν μια λογική, δεν λέω!.. αλλά δεν έκαμνα και κωλοτούμπες, παρόλο που είχα γιαγιά μοδίστρα, την μπάμπω Γαζίνα ( Ζωγραφίνα) και η δική μου ήταν στην τρίχα..δεν ήταν φυσικά και Τσεκλένη, αλλά ξεχώριζε των άλλων που σκούπιζαν την μύξα με το μανίκι. Τα κορίτσια συνέχισαν να φορούν τις ποδιές και στο γυμνάσιο, μέχρι και το 1982, που καταργήθηκαν με νόμο..Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως και να άλλαζα γνώμη, καθότι πολύ άρεζα που έβλεπα τις μαθήτριες με τις μπλέ ποδίτσες τους..νομίζω ενίσχυαν περισσότερο το sex-appeal τους..δεν το λέω μόνο εγώ!

Διδυμότειχο 1981, 2ο Λύκειο

Τα χρόνια πέρασαν, καινούργιες πρακτικές, συνήθειες και ενδυμασίες λανσάρονται στην πιάτσα, ακόμη πιο καυτές.
Θυμάμαι το μίνι της δεκαετίας του 60, σύμβολο απελευθέρωσης της γυναίκας. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα και για ΄΄μίνι εγκεφαλικά΄΄..αν κι μικρός, τα ματούδια μ΄ έβλεπαν μια χαρα!
Η μόδα έρχεται, απέρχεται και επανέρχεται. Λένε πως το ρούχο που θα φορέσεις θα τονώσει το σεξαπίλ σου..μακάρι να ήταν έτσι και να μπορούσε να  αναδείξει και την προσωπικότητα σου! Ας μην το αναλύσουμε παραπάνω..
Εκείνο που μένει τελικά, είναι μια γλυκιά ανάμνηση των χρόνων που πέρασαν. 
Τώρα θα μου πείτε, ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι! ..και φυσικά χαίρομαι που τα θυμάμαι..Συγκρίνω και εγώ, βρε αδελφέ, το sex-appeal,   δηλ. τα χαρακτηριστικά του ερωτισμού του χθές και του σήμερα.. 
Κάθε εποχή έχει και τα δικά της νταμπγιέτια ...άλλα μας ξυνίζουν,  άλλα μας εντυπωσιάζουν, γούστα είναι αυτά!.. Μας αρκεί να βλέπουμε ευτυχισμένους νέους ανθρώπους! Είναι άραγε ευτυχισμένοι?..εσείς τι λέτε?

Μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Χιονάδων