Η Νίτσα και το σούσι

Της Στέλλας- Περιστέρας -Παλάζη

Έμαθε και η Νίτσα το σούσι! Η Νίτσα που μετονομάστηκε..Λαμπριάνα τη λέμε τώρα. Το χρυσοπλήρωσε, επιστράτευσε κι όλο της το κουράγιο, έκανε πέτρα την καρδιά, το κατάπιε τελικά. Ωμό ψάρι, χρυσό μου, καταλαβαίνεις; Τσιίκου δηλαδή! Και τυλιγμένο σε πρασνιαδάκια, φύκια λέει! Αλλά πώς αλλιώς θα είσαι τση μοδός, χτίκιασε ο Κωστόπουλος με τα in και out, ναι ο Πετράκος, από το Βόλο, ο γιος του ταξιτζή που, δεν μπορείς να το αρνηθείς, μας έκανε ανθρώποι!

Εκεί θα πας για καφέ- πίνεις φραπέ; τι μπανάλ, θέ μου-αυτό μην τολμήσεις μιλάμε να το φορέσεις, πρόσεχε τα λλλλ σου έτσι και είσαι Σαλονικιός, λίτρα λέμε, παιδί μου,όχι λίιιτρα! Κάπως έτσι μάθαμε και το μούσλι, το πατέ, τα φοντύ, το φουά γκρα,τα ai dente, τσιίκα επίσης, το ριζότο,την πανακότα- τη γριά κότα τη φτιάχναμε καπαμά-τα ποσέ, τα φλαμπέ, τις βελουτέ, τα σενιάν- μανία με το τσιίκου, όμως...-,το εσκαλόπ, τα γκρατινέ, το γουόκ,το στρούντελ, τα νουντλς,τα τσόπ στικς, το φίνγκερ φουντ,το ταμπουλέ,τα τάπας και τελειώνω την πολέντα, κατσιαμάκ'ι το λεγε ο παππούς μου, παιδιά, η γιαγιά μου σταυροκοπιούνταν που κατάφερνε και το τρωγε! Αχ,καημένη Νίτσα, πού να ' ξερες πως οι παλιοί έτρωγαν τα καλύτερα, αν τα είχαν φυσικά...

.. γιατί η πρώτη ύλη τα κάνει όλα και παλιά ήταν αρίστης ποιότητος! Κρεατικά από χαϊβάνια που δεν τα φούσκωναν με ορμόνες παρά τα τάιζαν με τα πουπλίδια, ό,τι περίσσευε δηλαδή, αυτό που αλλιώς θα πετούσε η νοικοκυρά, από το μουχλιασμένο ψωμί μέχρι τις καρπουζόκορες και μη μου ξαναμιλήσεις, σε παρακαλώ, για ανακύκλωση, με πιάνουν τα γέλια! Αυγουλάκια μούρλια, γάλα με όλα του τα λιπαρά, αριάνι αυθεντικό, αφού έπαιρναν το βούτυρο, με προσθήκη μαγιάς μετατρέπουν τώρα το γάλα σε αρ...εεεε..σε κεφίρ ήθελα να πω, αλεύρι από το δικό τους σιτάρι, μέλι απευθείας από την πηγή, το κοφίνι,αρτσιάκ'ι που ωρίμαζε σε τουλούμι από τ' αρνούδια,φρουτα- λαχανικά- ξηροί καρποί όλα παραγωγής τους, όντως βιολογικά, έβρισκες και κανένα σκουληκάκι, στην καλύτερη περίπτωση ολόκληρο κι όχι... δαγκωμένο, δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχω να δω σκώληκα σε μήλο...να μην τα πολυλογώ, λαγγίτες, μικίκια,καρταλάτσια,

γκιζλιαμέδις, ριτσέλια, καβουρμάς,λουκάνικα, τραχανάς- ή τσιουρβάς, ή με φασόλια, μπορεί και με πατάτες αλλά κυρίως με κοτόπουλο-φύλλα- χυλοπίτες αλλιώς-, φασολάδα σε τσουκάλι που έχωναν στον ξυλόφουρνο,ντριμπό, ξιλιτζές, σάλτσα από ντομάτα, ψωμί ζυμωτό , με το που το ξεφούρνιζαν η γωνία σκίζονταν κατά μήκος, τη χαραγή παραγέμιζαν με βούτυρο, ίσως και λίγδα, προσφορά στους μικρούς...ηδονή!!!! Να πούμε για τα πράσινα αμύγδαλα ή ρεβύθια,για τα " μούσμουλα" τ' πάππου τ' Λίταγλου- τζίτζιφα ήταν, δεν ξέραμε πώς λέγονται, πηγαίναμε με τη Μένη να ζητήσουμε για λογαριασμό όλης της παρέας, πριν τα εμφανίσουμε αυτή έκρυβε τα μισά, ακολούθως τα μοίραζε ακριβοδίκαια.. και μύριες ακόμα γεύσεις ξεχασμένες,που δεν θα ξαναβρούμε ποτέ!Δεν πειράζει! Τα σούσια και οι Λαμπριάνες είναι μια κάποια λύσις!!!