Στην άκρη της γης

Μουσική: Γιάννης Αρβανιτάκης
Στίχοι: Απόστολος Πουτουλούδης

Προβολή στο You Tube

https://www.youtube.com/watch?v=TDZrrD6-NF0

Έλα μαζί μου
εκεί στην άκρη της γης              

πέρα απ΄ τα κύματα
θα αναζητήσουμε
ένα νησί για να ζήσουμε
και απο έρωτα να μεθύσουμε

Έλα μαζί μου
εκεί στην άκρη της γης
πέρα απ΄τα σύννεφα
σ΄ ένα νησί που το φτιάξανε θεοί
πριν αράξουνε κι αυτοί

Που πας ψυχή μου

Που πας ψυχή μου
Ποίηση : Δήμητρα Κάππα
Μελοποίηση : Γιάννης Αρβανιτάκης
Επιλογή / Επεξεργασία : Απόστολος Πουτουλούδης

Προβολή στο Youtube

https://www.youtube.com/watch?v=aYDcyHMKF2c

Που πας ψυχή μου;
Πόσες φορές δεν έχουμε πεί.. που πας ψυχή μου; Πόσες φορές, σε τούτους τους ταραγμένους καιρούς δεν νιώθουμε απογοητευμένοι ή δεν πλημμυρίζει η σκέψη μας με αρνητισμό;
Αλλά μήπως, δεν ήταν πάντα έτσι; Πάντα δεν υπήρχαν δυσκολίες και πίκρες σε τούτον τον κόσμο;
Άρα τι μας μένει;..Να γεμίσουμε την ψυχούλα μας με αυτοπεποίθηση και κουράγιο και να προχωρήσουμε..με την ελπίδα πως κάτι επιτέλους θα αλλάξει!
Για πρώτη φορά δοκιμάσαμε κάτι έξω απο τα νερά μας..Μελοποίηση ποιήματος..
Η Δήμητα Κάππα είναι μια εξαιρετική ποιήτρια και μέσα σε όλα όσα έχει γράψει, επέλεξα κάποιο ποίημα..Έκανα δυο τρείς μετατροπές, για να έχει καλύτερη μελωδία....και κατόπιν το ανέλαβε ο φίλος μου , ο Ιωάννης, να το γεμίσει με νότες και μελωδίες...Και κάπως έτσι το δημιουργήσαμε.. 
Να πούμε την αλήθεια μας δυσκόλεψε αρκετά....Ελπίζουμε να σας αρέσει!

Που πας ψυχή μου           

πουλάκι συ του αγκαθιού
γυμνό για πού διαβαίνεις;             
Που πας ψυχή μου
Λύκοι, προβιά προβάτων, καρτερούνε,
σκυλιά οι «φίλοι», δόντια τρίζουν,
οι «άχραντοι» στων χοίρων την αγέλη

Που πας ψυχή μου
πού ρίπτεις τ’ άγια τιμαλφή σου
οι συμμορίες και οι βασανιστές
ψάχνουν για να σε βρούνε

Άδικα κοπανιέσαι καταγής..

Ψάχνοντας κάποια απόδραση για τον Σεπτέμβρη, διαπίστωσα πως οι κρατήσεις για φέτος στην Ελλάδα, έχουν κατά πολύ αυξηθεί σχετικά με πέρυσι. Αισιόδοξα τα νέα για το 2017.
Σε 30 εκατ. υπολογίζονται οι διεθνείς αφίξεις. Η ταξιωδιτική- τουριστική βοιομηχανία καλά κρατεί! Πολλά τα αίτια που ευνοούν τον τουρισμό μας.
Θα πεί κανείς, όλα πάνε κατά ευχήν!..Μακάρι όμως να ήταν έτσι!.
Αν και νιώθω ικανοποίηση, όταν πολίτες άλλων χωρών επισκέπτονται τη χώρα μου, εντούτοις, δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο τα θετικά, αλλά και τα αρνητικά του μαζικού τουρισμού ( All Inclusive). Ο μαζικός τουρισμός αποσκοπεί περισότερο στην ψυχαγωγία, στην απόλαυση, άντε και σε καμιά αγορά σουβενίρ και αδιαφορεί για την τοπική κοινωνία, το περιβάλλον, πολιτισμό κ.ο.κ... 

20 Ιουλίου 1974..Δεν ξεχνώ!!

Ημέρα μνήμης η 20 Ιουλίου, αφού σήμερα κλείνουν 43 χρόνια από την Τουρκική εισβολή στη βόρεια Κύπρο, με τραγικές συνέπειες για τους Ελληνοκυπρίους..
Δεν θα σταθώ στα γεγονότα και στα ολέθρια λάθη μας, που οδήγησαν στην κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά στην ιστορία της Κατερίνας, που μέσα απο τα παιδικά της μάτια, μας περιγράφει πως έζησε η ίδια τα γεγονότα, στο χωριό της, στη Λύρα Έβρου, τις μέρες της επιστράτευσης.
Οι ανθρώπινες ιστορίες είναι η ψυχή μας και μέσα από τέτοιες ιστορίες οφείλουμε να ευαισθητοποιούμαστε και να διδασκόμαστε.
Ο Ελληνισμός έχει βιώσει τα πάνδινα, με τεράστιες καταστροφές και εκπατρισμούς. Δεν είναι μόνο ο φθόνος και τα συμφέροντα των άλλων, αλλά και τα δικά μας αδελφοκτόνα πάθη και μίση που οδηγούν στις καταστροφές και την υποτέλεια.

Ο ίδιος επισκέφτηκα πριν απο χρόνια την Κύπρο και είναι ακόμη χαραγμένες στη μνήμη μου οι τρύπες απο τις σφαίρες στα κτίρια της πράσινης γραμμής. 

Ας ελπίσουμε μια μέρα, να προλάβουμε να δούμε την Κύπρο μας ενιαία! 

    Περιγράφει η κατερίνα Σταματόγλου

Την επιστράτευση όπως την έζησα εγώ στα 9 μου χρόνια στη Λύρα 'Εβρου.

Οι γονείς μου, ευσεβείς άνθρωποι, θέλησαν να τιμήσουν τον Προφήτη Ηλία ανήμερα της γιορτής του κι έτσι εκείνη τη μέρα το πρωινό μας ξύπνημα δεν ήταν για το χωράφι αλλά για την εκκλησία. Από βραδύς η μάνα μου, μας μάζεψε νωρίς από τα παιχνίδια με τον αδερφό μου για να μας λούσει, να μας "μπανιάσει" όπως έλεγε και να φρεσκάρει με το ηλεκτρικό σίδερο rowenta τα κυριακάτικα ρούχα μας.
Άξια γυναίκα και νοικοκυρά η κυρα-Βαγγελιώ, όλα τα προλάβαινε. Το πρωί να βοηθήσει τον πατέρα μου με τα ζώα, μετά όλη μέρα στο χωράφι και το βράδυ στο καφενείο να σερβίρει καφέδες, γλυκά του Πάσχου και μεζέδες μέχρι ότι ώρα τραβούσε. Κάπου ενδιάμεσα έβρισκε χρόνο για να μας μαγειρέψει, για να συγυρίσει το σπίτι και να βάλει μπουγάδα στην ξύλινη σκάφη κάτω από τη μηλιά. Με άφηνε να τη βοηθάω στο ξέβγαλμα γιατί μου άρεσε να πλατσουρίζω μέσα στην τεράστια γαλάζια λεκάνη που μου θύμιζε τη θάλασσα...

Απο το χθές στο σήμερα....Το αντάμωμα Χιοναδιωτών.

Σε γάμο του χωριού

Πάλι στο χωριό μου! Πάλι στις ρίζες!

 Όπου και αν ταξιδέψουμε, όπου κι αν βρεθούμε, κάπου κάπου γυρίζουμε τον χρόνο πίσω, εκεί στον νότο, στις γειτονιές του μικρού χωριού!..Νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν.

Αφορμή και πάλι, στάθηκε το αντάμωμα των Χιοναδιωτών. 

Τι όμορφο είναι, έστω και για λίγο, όταν σμίγουν φίλοι, συγγενείς και συχωριανοί!

Ας πούμε και δυο λόγια για τον παλιό καιρό, να θυμηθούμε λίγο εικόνες και στιγμές μιας άλλης εποχής. Να δούμε, πως ήταν πριν απο χρόνια και πως είναι σήμερα οι συνθήκες ζωής στο χωριό και τι σημασία έχει για τους ανθρώπους το αντάμωμα.

Παρασκευή τραχανά ( Μάρθα & Βάγιος Μπιτζέκας)

Ήταν μια εποχή, που όλες οι μέρες έμοιαζαν ίδιες και μονότονες. 

Ο ρυθμός κουραστικός και βασανιστικός. Ο τόπος άγονος και τραχύς.
Οι άνθρωποι φτωχοί. Στο ένα χέρι το δρεπάνι , στο άλλο την παλαμαριά, κόβουν τα στάχυα, να βγάλουν λίγο σιτάρι για να ζήσουν. Υφαίνουν στους αργαλειούς. Τα ζώα λίγα, αλλά απαραίτητα! Όχι μόνο για το γάλα και το κρέας, αλλά και για το μαλλί τους. Κάποτε δεν υπήρχαν τα πολυκαταστήματα. Τα ρούχα ήταν μάλλινα. Το μαλλί έπρεπε να πάει στην λανάρα και κατόπιν οι γυναίκες να το γνέσουν, να γίνει κλωστή και να το υφάνουν. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, που ήταν αποτέλεσμα και άλλων παραγόντων (κατοχή, εμφύλιος), τους αναγκάζουν να ξενητευτούν. Αναζητούν τη ΄΄γη της επαγγελίας΄΄. Και όταν την βρίσκουν, εργάζονται με πείσμα και μεράκι. Χτίζουν με γερά θεμέλια τα σπίτια τους. Τα κάνουν δίπατα, με καινούργια υλικά, να χωρούν πολλούς νοματαίους. Τα παλιά ήταν με κερπίτσια (άψητα τούβλα). Και αυτή η διαδικασία, αν δεν είχε τυράννια! Ανακάτευαν νερό και χώμα με άχυρο και το μίγμα το έβαζαν σε καλούπια να ξεραθεί..

Σαν ουράνια σώματα

Διέυθυνση Youtube

https://www.youtube.com/watch?v=c4BEOzFbUCU&feature=em-upload_owner

Σαν τη δω ψηλά             

εκεί έξω απ΄τη γη
στην αυλή της ψυχής
τη δική σου μορφή
εκεί έξω μακριά

Σαν μιαν άλλη πνοή
που να δίνει ζωή
ποιος ξέρει μπορεί
εκεί πέρα απ΄τη γη
μια καινούργια αρχή

Ρεφρέν
Σαν ουράνια σώματα που τριγυρνάνε
μέσα στο άπειρο της ηδονής
Σαν ουράνια σώματα που τριγυρνάνε
δίχως το αύριο της προσμονής

Τα παιδιά του εμφυλίου

Τα παιδιά του εμφυλίου
Τα αδέλφια Μάρθα, Κορτέσσα, Χρίστος, Σουλτάνα

Ο εμφύλιος πόλεμος είναι ο χειρότερος από όλους τους πολέμους. Αφήνει μακρόχρονες ανοιχτές πληγές. Οικογένειες ξεκληρίζονται. Αδέλφια αλληλοσπαράζονται. Παιδιά μένουν ορφανά. Αδέλφια αγαπημένα χωρίζουν και ζούν για χρόνια μακριά, χωρίς να έχουν επαφή για αρκετά χρόνια ή δεν ανταμώνουν ποτέ. Οικογένειες ξεθεμελιώνονται από τις εστίες τους, παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς, χωρίς να γυρίσουν ποτέ και αρκετοί πεθαίνουν σε τόπους αλαργινούς.
Μαύρα τα ρούχα της κάθε μάνας που έχει περάσει απο τέτοια φρίκη. Τα παιδιά του εμφυλίου δεν γνώρισαν μελίρρυτο φιλί και χάδι.

Η χώρα μας έχει δοκιμαστεί επανειλημμένως.Το συνολικό κόστος του εμφυλίου (1946- 1949) τεράστιο. Ο μεγαλύτερος φόρος αίματος απο την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Οι νεκροί του εμφυλίου, σύμφωνα με επίσημες στατιστικές υπολογίζονται στους 40.000, ενώ ανεπίσημα πολλοί μελετητές αναφέρουν για 150.000. Άλλοι 100.000 εγκαταστάθηκαν στη Ανατολική Ευρώπη και περίπου 700.000 έλληνες ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους, για να φτιάξει Εθνικός Στρατός «νεκρές ζώνες» ώστε να απομονωθούν οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, να μην μπορούν να ανεφοδιάζονται , ούτε να κάνουν στρατολογίες. Καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά οι παραγωγικές δομές της χώρας. Χάθηκαν επίσης 1.480.669 ζώα.

Ο δρόμος της προσφυγιάς...Ελαφοχώρι

Εδώ και καιρό είχα ετοιμάσει ένα κείμενο για ένα προσφυγικό χωριό, το Ελαφοχώρι. 

Επέλεξα το Ελαφοχώρι, όχι μόνο επειδή βρίσκεται δίπλα στο χωριό μου, αλλά και γιατί, στα παιδικά μου χρόνια περπάτησα με κάποιους αγαπημένους ανθρώπους, (Δάφνη, Σούλα, Αντώνη, Μαρία, Κοσμά), αλλά και κάποιους άλλους, που δυστυχώς ξεχνάω τα ονόματα τους..

Η αρχική μου σκέψη ήταν να το ετοιμάσει η Δάφνη, αλλά λόγω των οικογενειακών της υποχρεώσεων δεν κατέστη δυνατόν.

Στόχος μου, δεν είναι να προβάλλω το συγκεκριμένο χωριό (εφόσον γνωρίζω ελάχιστα), αλλά να ανασύρω κάποιες ιστορικές μνήμες απο το παρελθόν. Αν τώρα κάποιος έχει να προσθέσει κάποιες ανθρώπινες ιστορίες ή προσωπικές φωτογραφίες, θα χαρώ να μου τις στείλει. Οι μνήμες πρέπει να μένουν ζωντανές..  
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: a.putuludis@gmail.com