“Να σου πω μια ιστορία; Είναι του Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay).
Την διάβασα σήμερα στην παραλία. Λέει για δυο πηγάδια.
Υπήρχε μια πόλη μόνο με ζωντανά πηγάδια, ανθρώπους δεν είχε! Όσο τα άλλα πηγάδια γέμιζαν τους εαυτούς τους με λογής λογής αντικείμενα, ξέρεις, χρυσά φλουριά και ακριβά αμάξια, τάμπλετ, πίνακες ζωγραφικής, βιβλία και πανάκριβα κοσμήματα, τα δυο πηγάδια σκάβανε σε βάθος. Σκάψαν τόσο που βρήκαν νερό. Τώρα δε χρειαζόταν να φωνάζουν για να ακούσει το ένα πηγάδι το άλλο. Πλέον στέλναν σήματα μέσα από το νερό και επικοινωνούσαν μεταξύ τους δίχως να ακούν τα άλλα πηγάδια...”
Μια ψύχρα του πρωινού ήρθε και ρίγησε την πλάτη μου, μα δεν σου είπα τίποτα. Μου έδωσες μια μαύρη ζακέτα, που καθόλου δε ταίριαζε με το εξώπλατο φόρεμα που φορούσα. Πρέπει να έδειχνα γελοία, μα δεν σε είδα να νοιάζεσαι για δαύτο. Με έσφιξες στην αγκαλιά σου λίγο ακόμα.
“Είσαι ρομαντική.” Δήλωσες με θράσος. “Όχι!, είπα, είμαι μια κακιασμένη σκύλα με υψηλή αισθητική”. ¨Βλακείες, είσαι ρομαντικό λαμόγιο” με κορόιδεψες ξανά. Μου κόλλησες ρετσινιά. “ΌΧΙ, όχι , όχι” σου φώναζα.
Βγήκε ο ήλιος και γω δεν νύσταζα. Σε άφηνα να με χαζεύεις όσο ο πελαγίσιος αέρας ανακάτευε τα ήδη μπερδεμένα μου μαλλιά.
Όσο εσύ δε μιλούσες, τόσο περισσότερο σε άκουγα. Όσο περνούσαν τα λεπτά, τόσο σταματούσε ο χρόνος.
Υπάρχουν στιγμές που ένας άνθρωπος δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Είναι πλήρης. Ό,τι χρειαζόταν το κρατά μέσα στην παλάμη του χεριού. Ό,τι πριν δεν είχε υπόσταση, παίρνει μορφή. Ό,τι ήταν θολό μες την ομίχλη, ξεπροβάλλει καθάριο μπροστά σου. Αυτές οι μικρές στιγμές στη ζωή μας είναι η ευτυχία. Δεν είναι τα αντικείμενα που καταφέρνουμε να στοιβάξουμε ανάμεσα στους τοίχους , ούτε τα νούμερα στον τραπεζικό μας λογαριασμό. Δεν είναι καν η μόρφωση και οι γνώσεις που αποκτάμε στην πορεία της επαγγελματικής επιτυχίας μας.
Ευτυχία είναι το νερό που βρίσκεις, αφού σκάψεις βαθιά τον εαυτό σου και διαπιστώσεις ότι είναι το ίδιο νερό που βρήκε και κάποιος άλλος. Το νερό που θα ποτίσει τις στιγμές σου με τους γύρω σου. Το νερό που μπορείς να μοιραστείς με όποιον κοπιάσει στο μισογκρεμισμένο τοιχάκι σου, ώστε να ξεδιψάσετε και οι δυο.
Την διάβασα σήμερα στην παραλία. Λέει για δυο πηγάδια.
 |
| Της Χριστίνας Ντεχόλα |
Υπήρχε μια πόλη μόνο με ζωντανά πηγάδια, ανθρώπους δεν είχε! Όσο τα άλλα πηγάδια γέμιζαν τους εαυτούς τους με λογής λογής αντικείμενα, ξέρεις, χρυσά φλουριά και ακριβά αμάξια, τάμπλετ, πίνακες ζωγραφικής, βιβλία και πανάκριβα κοσμήματα, τα δυο πηγάδια σκάβανε σε βάθος. Σκάψαν τόσο που βρήκαν νερό. Τώρα δε χρειαζόταν να φωνάζουν για να ακούσει το ένα πηγάδι το άλλο. Πλέον στέλναν σήματα μέσα από το νερό και επικοινωνούσαν μεταξύ τους δίχως να ακούν τα άλλα πηγάδια...”
“Ωραίος ο Μπουκάι” είπες. Στα χείλη σου το χαμόγελο δε σβήνει άραγε ποτέ; Αναρωτιόμουν.
Τα κύματα σέρναν τον θαλασσινό απόηχο άλλης μιας πολύβουης μέρας στο νησί. Σε ρώτησα χίλια πράματα προτού φανεί ο ήλιος πίσω από το κάστρο. Όμως δεν χρειαζόταν να ρωτήσω στην πραγματικότητα τίποτα. Ήξερα ήδη τι θα πεις.
Βγήκε ο ήλιος και γω δεν νύσταζα. Σε άφηνα να με χαζεύεις όσο ο πελαγίσιος αέρας ανακάτευε τα ήδη μπερδεμένα μου μαλλιά.
Όσο εσύ δε μιλούσες, τόσο περισσότερο σε άκουγα. Όσο περνούσαν τα λεπτά, τόσο σταματούσε ο χρόνος.
Υπάρχουν στιγμές που ένας άνθρωπος δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Είναι πλήρης. Ό,τι χρειαζόταν το κρατά μέσα στην παλάμη του χεριού. Ό,τι πριν δεν είχε υπόσταση, παίρνει μορφή. Ό,τι ήταν θολό μες την ομίχλη, ξεπροβάλλει καθάριο μπροστά σου. Αυτές οι μικρές στιγμές στη ζωή μας είναι η ευτυχία. Δεν είναι τα αντικείμενα που καταφέρνουμε να στοιβάξουμε ανάμεσα στους τοίχους , ούτε τα νούμερα στον τραπεζικό μας λογαριασμό. Δεν είναι καν η μόρφωση και οι γνώσεις που αποκτάμε στην πορεία της επαγγελματικής επιτυχίας μας.
 |
| Η πόλη των πηγαδιών |
Ευτυχία είναι το νερό που βρίσκεις, αφού σκάψεις βαθιά τον εαυτό σου και διαπιστώσεις ότι είναι το ίδιο νερό που βρήκε και κάποιος άλλος. Το νερό που θα ποτίσει τις στιγμές σου με τους γύρω σου. Το νερό που μπορείς να μοιραστείς με όποιον κοπιάσει στο μισογκρεμισμένο τοιχάκι σου, ώστε να ξεδιψάσετε και οι δυο.
Η πόλη των πηγαδιών – Χόρχε Μπουκάϊ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου