ΕΝΑ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΔΕΣ

Γράφει η Χριστίνα Ντεχόλα      

Σίγουρα στη ζωή σου πολλά έχεις δει, δε λέω! Ροδοβαμμένος ο ουρανός ήταν απόψε. Καιγόταν μαζί με την ψυχή μου εκείνο το σούρουπο κι άφηνε σύννεφα ανεκπλήρωτου έρωτα πάνω απ’ το Θερμαικό. Θα την ερωτευόσουν τη Θεσσαλονίκη έτσι κι έβλεπες αυτό το ηλιοβασίλεμα, αλήθεια. Όλοι την ερωτεύτηκαν! Μα εσύ ερωτεύτηκες εμένα είπες! Και να τώρα γιατί βλέπω μόνη μου ηλιοβασιλέματα και ταξιδεύω;

Μια μαμά περπατά ξυπόλητη με την μικρή κόρη της στην παραλιακή και γελάνε. Ποδήλατα, ζευγάρια, σκυλιά, ψαράδες, καλλιτέχνες του δρόμου, χορευτές, μουσικοί. Χτυπά η καρδιά μου στο ρυθμό ενός φθαρμένου τύμπανου που χτυπά παλμικά ένα αγόρι με μια μπαντάνα στο κεφάλι.

Ηλικιωμένοι κύριοι διαβαίνουν με τα χέρια πίσω απ’ την πλάτη και άλλοι με ποδήλατα και πατίνια. Να και μια άμαξα με άλογο λευκό! Θα σου έλεγα να μου πάρεις ένα παγωτό με γεύση βανίλια Μαδαγασκάρης. Εσύ τότε θα μου ‘λεγες, πως έμαθε η αφεντιά μου και τη Μαδαγασκάρη τώρα; Και θα γελούσαμε, μάλλον.

Στο γρασίδι κάποιοι χορεύουν "καποέιρα" και  άλλοι ξαπλώνουν. Άλλοι πάλι παίζουν με τα σκυλάκια τους και άλλοι τρέχουν. Χαμογελάω μόνη μου, μα δε με βλέπεις. Φέρνω στη μνήμη ένα νησί που μόνο γλύκα με γέμισε. Θα ήθελα να περπατάμε μαζί στα σοκάκια του και να αγναντέψουμε ξανά πάνω τα κάστρα. Κι αν κουραστώ στο πλακόστρωτο να σου πω « Ε, πάρε με αγκαλιά επιτέλους!» Θα θύμωνα τάχα για να μου κάνεις το χατίρι. Τέτοια κάνω!


Καλοντυμένες Θεσσαλονικιές βολτάρουν και μιλάνε. Φωτογραφίζουν η μια την άλλη κάτω απ’ το Λευκό Πύργο. Ένας περίεργος τύπος λέει τα Ταρώ δίπλα σε μια κολώνα. Κοπέλες με ράστα πλέκουν κοτσιδάκια. "Δεν χρειάζεται να βάφεσαι " μου ’λεγες, "φτάνει που ‘σαι τόσο όμορφη από μόνη σου".. Κι εγώ σου ΄λεγα, να τα κόψεις αυτά τα χαζά, γιατί είμαι ντίβα εγώ και δε βγαίνω έξω χωρίς μακιγιάζ.

Σκοτείνιασε τώρα ο ουρανός μου. Ο ήλιος χάθηκε μέσα στις σκέψεις μου και το ζεστό του φως είναι μόνο μια ανάμνηση. Δε με στενοχωρεί αυτό διόλου. Ξέρω που αύριο θ' ανατείλει απ’ το ίδιο σημείο, όπως κάνει ο δόλιος κάτι εκατομμύρια χρόνια τώρα. Θα πούμε καλημέρα ξανά. Για τις νύχτες λίγο θλίβομαι ξέρεις. Που 'ναι όλες ίδιες και δε σ' έχω. Για τα ηλιοβασιλέματα που δεν βλέπουμε, τις εκδρομές που δεν πάμε, τα παγωτά που δεν τρώμε. Σίγουρα στη ζωή σου έχεις δει  πολλά ηλιοβασιλέματα, δε λέω! Αλλά να!... είναι που δεν βλέπεις πια, κανένα μαζί μου αγόρι μου!