Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2021

Η απόλυτη φτώχεια


του Απόστολου Πουτουλούδη
Με τρύπια παπούτσια περπατήσαμε, Mπαλωμένα παντελόνια και πουκάμισα φορέσαμε, όμως απόλυτη φτώχεια δεν γνωρίσαμε. Με τα λιγοστά και τα απαραίτητα προχωρήσαμε, αγαπήσαμε, δημιουργήσαμε. Οι ευκαιρίες όμως δεν είναι ίδιες για όλους τους ανθρώπους. Άλλοι θέλουν και δεν μπορούν , δεν τους δίνεται η δυνατότητα και άλλοι που την έχουν ή τους δίνονται όλα απλόχερα, αδιαφορούν
Συχνά μιλάμε μεταξύ φίλων για τις συνθήκες φτώχειας, αν θα μπορούσε να εξαλειφθεί, αν υπάρχει η πολιτική βούληση, αν οι συνθήκες θα μπορούσαν να βελτιωθούν, αν έχουν βελτιωθεί.
Η συζήτηση συνήθως ξεκινάει όταν ακούμε για τα εκατ. που κερδίζουν οι γνωστοί-άγνωστοι της showbiz ή για τα υπέρογκα ποσά που ξοδεύονται σε διάφορες αγορές, όπως σε κινητά, εφαρμογές, υπερπολυτελή σπίτια, αυτοκίνητα, διασκέδαση, κ.ά. Για τον μέσο άνθρωπο, τα τεράστια ποσά που κερδίζουν κάποιοι χωρίς ιδιαίτερο κόπο, ενώ άλλοι υποφέρουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας είναι σίγουρα προκλητικό.
Τι εννοούμε όμως όταν λέμε συνθήκες ακραίας φτώχειας? Η Παγκόσμια Τράπεζα ορίζει πως όσοι ζουν με εισόδημα χαμηλότερο του 1,90 δολάρια την ημέρα ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Ίσως μας φαίνεται αστείο το ποσό, όμως, είναι πάρα πολλοί οι άνθρωποι που ζουν σε διάφορα μέρη της υφηλίου με αυτά τα χρήματα. Μόνο στην Αιθιοποία 30 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν με λιγότερα από 1,90 δολλάρια την ημέρα.
Υπολογίζεται πως μόνο φέτος,150 εκ., εκ των οποίων το ήμισυ είναι παιδιά έχουν βρεθεί σε κατάσταση ακραίας φτώχειας και εξαιτίας της πανδημίας που έχει επιδεινώσει τις συνθήκες διαβίωσης. 33 εκατ. παιδιά έχουν σταματήσει την εκπαίδευση λόγω της πανδημίας. Ο υποσιτισμός και η μη πρόσβαση σε θεραπείες είναι από τους κυριότερους λόγος της παιδικής θνησιμότητας, κυρίως σε χώρες της Αφρικής.
Αν και το μυαλό μας πάει σε μη αναπτυγμένες χώρες, συχνά ακούμε για συνθήκες φτώχειας και κοινωνικό αποκλεισμό και σε Ευρωπαϊκές Χώρες . Υπολογίζεται πως στην Ελβετία το 7,5% του πλυθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας. Για παράδειγμα, μια οικογένεια με δυο παιδιά στην Ελβετία θεωρείται φτωχή αν έχει εισόδημα κάτω από 3.981 φράγκα. Στη Γερμανία το ποσοστό αγγίζει περίπου το 17% στο σύνολο του πληθυσμού και λέμε πως ένας άνθρωπος ζει σε συνθήκες φτώχειας όταν έχει εισόδημα κάτω από τα 1074 ευρώ και δυσκολεύεται να καλύψει βασικές ανάγκες, ενώ αντίστοιχα στην Ελλάδα όταν ζεi με λιγότερα από 475 ευρώ και αφορά περίπου το 1/5 του πληθυσμού . Άρα η φτώχεια είναι σχετική και δεν ορίζεται με απόλυτους αριθμούς, καθώς έχει σχέση με συνθήκες που επικρατούν στον γενικό πληθυσμό. Στην χώρα μας έχει φτωχοποιηθεί μια ολόκληρη γενιά λόγω των πολιτικών που μας έχουν αφήσει ένα δυσβάσταχτο και μη βιώσιμο χρέος.Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά που έχουν φύγει από την πατρίδα έχουν ρίξει μαύρη πέτρα πίσω τους..
Αν και οι συνθήκες δεν είναι ιδανικές για όσους ζουν σε συνθήκες φτώχειας σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με την ακραία φτώχεια των ανθρώπων στην υποσαχάρια Αφρική και Νότια Ασία.
Σημερα υπολογίζεται πως περίπου ο συνολικός αριθμός που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας είναι περίπου 760 εκατ. , ενώ 2 δισ. άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό πόσιμο νερό και 4,2 δισ. δεν έχουν ασφαλή υγιεινή. Αν αναλογιστούμε πως οι άνθρωποι σε συνθήκες ακραίας φτώχειας πριν 10 χρόνια ήταν 1.4 δις , λέμε στατιστικά πως τα έχουμε πάει καλύτερα. Στατιστικά πάντα βελτιωνόταν οι δείκτες, υπάρχει πρόοδος, όμως δεν φτάνει!
Να μην ξεχνάμε πως η πληθυσμιακή αύξηση και οι επιπτώσεις λόγω κλιματικής αλλαγής, καταστροφές οικοσυστημάτων θα δημιουργήσουν ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Το βλέπουμε άλλωστε και λόγω της προσφυγικής κρίσης και θα το ζήσουμε εντονότερα στο μέλλον.
Είναι πολλές οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που έχουν προτείνει λύσεις ή βοηθούν με διάφορους τρόπους, αν όμως δεν υπάρξει πραγματική πολιτική βούληση , δεν υπάρξει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο που να αφορά όλους τους ανθρώπους της γης, δύσκολα θα διορθωθούν οι συνθήκες διαβίωσης.
Σε μια ελεύθερη-ανεξέλεγκτη αγορά η εκμετάλλευση των φτωχότερων στρωμάτων προς όφελος των πλουσιότερων ήταν πάντα η κυρίαρχη πολιτική των ισχυρότερων, αδιαφορώντας για συνθήκες εργασίας και περιβαλλοντικές επιπτώσεις.
Οι ιδιωτικές πρωτοβουλίες σε αρκετές περιπτώσεις έχουν κινηθεί προς την σωστή κατεύθυνση και έχουν βοηθήσει στην οργάνωση, αλλά και πάλι δεν φτάνει αν δεν κινηθούν τα νήματα από τους ισχυρούς.
Το 1940 δημιουργήθηκαν στις ΗΠΑ οργανώσεις για να βοηθήσουν μικροπαραγωγούς γαι μια δίκαιη πληρωμή των προιόντων τους που κάλυπταν και το κόστος παραγωγής. Το κίνημα το 1970 μεταδόθηκε στη Γερμανία και σήμερα είναι γνωστό με το όνομα ΄΄Fairtrade International“. Ίσως θα έχετε παρατηρήσει προϊόντα με ετικέτα Fairtrade..
Τα προϊόντα πρέπει να πληρούν ορισμένα κριτήρια για να μπορούν να φέρουν τη σφραγίδα Fairtrade. Αυτό περιλαμβάνει, για παράδειγμα, την παραίτηση από την παιδική εργασία και τη συμμόρφωση με τις ρυθμιζόμενες συνθήκες εργασίας για όλους όσους εμπλέκονται στη διαδικασία παραγωγής, ενώ βοηθά τους παραγωγούς να εξασφαλίσουν ένα ικανοποιητικό εισόδημα ενεξάρτητα από τις διακυμάνσεις των τιμών.
Όπως είπαμε, η βούληση αρκετών ανθρώπων και μέσω οργανώσεων είναι αξιέπαινη, όμως χρειάζονται περισσότερες προσπάθειες για να εξαληφθεί η ακραία φτώχεια!
Ο καθένας μπορεί να βάλει το λιθαράκι του!
Καμιά φορά μου φαίνεται πως ό,τι δίνουν οι πλούσιοι δεν τον κάνουν από συμπόνια, αγάπη, αλληλεγγγύη αλλά από οίκτο. Γι΄ αυτό πιστεύω πως η ιδεολογία της φιλανθρωπίας δολοφονεί την κοινωνία. Μετατρέπει τους ανθρώπους σε δούλους και ελεήμονες. Για μένα θα έπρεπε όλοι οι άνθρωποι να έχουν πρόσβαση σε μια ικανοποιητική ποιότητα ζωής χωρίς να στηρίζονται στην δική μας ελεημοσύνη. Και μη μου πείτε που θα βρούν τα χρήματα? Ας τα πάρουν από το 1% του πληθυσμού που έχει συγκεντρώσει περισσότερα από όσα έχει το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Όπως έχω ξαναπεί η φιλανθρωπία για να υπάρχει, χρειάζεται να υπάρχουν θύματα.
Θύματα υπάρχουν, όταν υπάρχει δυστυχία.
Δυστυχία υπάρχει, όταν υπάρχουν αθλιότητες.
Αθλιότητες υπάρχουν όταν υπάρχει παρακμή.
Ζούμε σε έναν φαύλο ατέρμονο κύκλο και κάπως έτσι θα συνεχίζεται η ζωή σε τούτον τον πλανήτη..

Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2021

Η αξία της ανθρώπινης ζωής

Kαταφέραμε, μετά και από τόσους καταστροφικούς πολέμους, στον οναμαζόμενο σύγχρονο κόσμο, να επαναξιολογήσουμε την αξία της ανθρώπινης ζωής και να την προσδώσουμε χαρακτηριστικά, όπως ανεκτίμητη, ανυπολόγιστη, απαραβίαστη, υπέρτατη. Κατοχυρώσαμε την προστασία της με νόμους, καθώς και όλα τα δικαιώματα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης. Τα Κράτη είναι υποχρεωμένα να λαμβάνουν όλα τα απαραίτητα μέτρα για να μειώσουν τους κινδύνους απώλειας ζωών, χωρίς διακρίσεις και πεποιθήσεις. Όσα μέτρα όμως κι αν πάρουμε, καθημερινά θα ζούμε καταστάσεις αλληλοεξόντωσης, θα διαβάζουμε για φρικαλεότητες, για εγκλήματα, για θύματα λόγω υπέρμετρης βίας και αυθαιρεσίας, αδιαφορίας, κυριαρχίας, απληστίας, ζήλιας, μίσους, πάθους, απληστίας, ακόμη και για ασήμαντη αφορμή και έτσι πάντα θα μας απασχολούν διάφορα ηθικά ζητήματα για την αφαίρεση και την αξία μιας ανθρώπινης ζωής.
Κάθε συνάνθρωπος μας που χάνεται είναι ακόμη μια χαμένη μάχη της ανθρωπότητας να κατευνάσει τα άγρια- ζωώδη έμφυτα ένστικτα αλληλοσπαραγμού.Η ανθρώπινη επιθετικότητα, ανεξάρτητα από τους λόγους, δεν συντελείτε μόνο από ανθρώπους που ζουν σε συνθήκες φτώχειας και υφίστανται κοινωνικό αποκλεισμό, αλλά και από την λεγόμενη ΄΄μορφωμένη κοινωνία΄΄. Φαίνεται πως η βία είναι ριζωμένη στην ανθρώπινη φύση και περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία για να εκφραστεί.
Δεν υπάρχει μέρα που να μην διαβάσουμε για κάποια εγκληματική ενέργεια, για μια ανθρωποκτονία.
Εκτός όμως από την επιθετικότητα που την προκαλεί ο θύτης, υπάρχει και η αμυντική ΄΄επιθετικότητα΄΄, δηλαδή η προσπάθεια που κάνει το θύμα να σωθεί ή την επιθετική αντίδραση όσων προσπαθούν να επιβάλλουν τον νόμο, όπως είναι των αστυνομικών οργάνων με την χρήση όπλων για να προστατέψουν ανθρώπινες ζωές, π.χ από τρομοκρατικές ενέργειες από ληστείες με επιθετικές διαθέσεις, να προστατέψουν τη ζωή τους, κ.ο.κ.
Εδώ είναι που μπαίνουν ηθικά ερωτήματα, αν ήταν δίκαιο, αν θα έπρεπε, αν υπήρχε άλλος τρόπος αντίδρασης. Επειδή όμως με τα αν, δεν δημιουργούνται συνθήκες ασφάλειας και έννομης τάξης και επειδή δεν είμαστε ζούγκλα να κάνει ο καθένας του κεφαλιού του, υπάρχουν οι νόμοι που καθορίζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις κάθε πολίτη σε κάθε χώρα.
Μέλημα μας είναι να μην γίνεται ο κόσμος βιαιότερος, να μην χάνονται άδικα οι ζωές συνανθρώπων μας, να προστατεύονται οι περιουσίες τους, να γίνονται οι συνθήκες διαβίωσης καλύτερες, να μην αδιαφορούμε όταν δίπλα μας ακούγεται μια φωνή τρόμου.
Πράξεις αντεκδίκησης, όπως οφθαλμός αντί οφθαλμού θα κάνουν τις κοινωνίες μας χειρότερες, περισσότερο κτηνώδεις.

Το βλέπουμε άλλωστε και σε χώρες που εφαρμόζεται η θανατική ποινή.

Πέμπτη 13 Μαΐου 2021

Η αξία της ζωής

Με κίνητρο την ληστεία, για ακόμη μια φορά, γίναμε μάρτυρες πριν λίγες μέρες της άγριας δολοφονίας μιας νεαρής μητέρας από αδίστακτους ληστές. Δεν είναι η πρώτη φορά που δολοφονούν συμπολίτες μας. Τα κίνητρα πολλά, αλλά δύσκολα μπορεί τα κατανοήσει ανθρώπινος νους την βαναυσότητα των δραστών.
Πολλές φορές αναρωτήθηκα, πως είναι δυνατόν να αφαιρέσουν ανθρώπινες ζωές με πρωτοφανή μανία, ακόμη και για ασήμαντη αφορμή? Τι είναι αυτό που τους κάνει τόσο απάνθρωπους, αδίστακτους, παράλογους, τους οδηγεί σε σκοτεινά μονοπάτια της ύπαρξης τους? Είναι η απελπισία, ο θυμός, η εκδίκηση, η απληστία, η ζήλεια, η καταπίεση, η ανέχεια,η επιβολή, η ικανοποίηση, η αδιαφορία, η διαταραχή προσωπικότητας? Πως είναι δυνατόν να κυλοφορούν ανάμεσα μας και εμείς να μην μπορούμε να τα αποτρέψουμε. Που είναι η οικογένεια, τι κάνει το σχολείο, η Κοινωνία, η Πολιτεία? Μήπως τελικά γίναμε αδιάφοροι, ματαιόδοξοι, ανεκτικοί και δεν μας προκαλεί καμιά εντύπωση η βαναυσότητα?
Πιστεύετε αν οι νόμοι γίνουν αυστηροί θα σταματήσουν τα εγκλήματα? Αν ναι, γιατί στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής δεν πτοούνται, εφόσον γνωρίζουν πως η ισόβια κάθειρξη διαρκεί μέχρι τον θάνατο τους και ίσως αντιμετωπίσουν και την ηλεκρική καρέκλα?
Πιστεύετε πως φταίνε οι πολυπολιτισμικές κοινωνίες, η ανομοιογένεια, οι ραγδαίες εξελίξεις? Μήπως δεν πρετοιμαστήκαμε κατάλληλα, εννοώ εκπαιδευτικά, ώστε να μειωθούν φαινόμενα ξενοφοβίας, ρατσισμού, περιθωριοποίησης?
Παρατηρούσα προχθές κάποια στατιστικά στην Γερμανία που δείχνουν τον αριθμό των θυμάτων σε σχέση με το αδίκημα της ληστείας και δαπίστωσα πως όσο περνούσαν τα χρόνια υπήρχε μείωση των δολοφονιών. Αν είναι έτσι και με όσους πρόσφυγες που έχουν έρθει καθώς αναφερόμαστε συχνά σε αυτούς, γιατί μειώνονται? Μήπως εδώ η κοινωνία είναι προετοιμασμένη καλύτερα και η Δικαιοσύνη εφαρμόζει σωστά τους νόμους?
Μήπως φταίνε τα ΜΜΕ, όσα διαβάζουμε και βλέπουμε? Αν ναι, γιατί τα εγκλήματα γινόντουσαν και παλαιότερα χωρίς αυτήν την πληθώρα των ΜΜΕ? Ρίξτε μια ματιά στα εγκλήματα που έχουν γίνει σε κάποια μέρη της Ελλάδας, όπως στην Κρήτη και θα καταλάβετε!
Η προσωπική μου άποψη είναι, πως αν δεν εντείνουμε τις προσπάθειες στον τρόπο εκπαίδευσης, δεν δημιουργήσουμε ανθρώπους με στόχους, να γνωρίζουν τις υποχρεώσεις και τις συνέπειες των πράξων τους, δεν θα καταφέρουμε τίποτα! Ο μελλοντικός πολίτης θα θυμίζει τον πρωτόγονο άνθρωπο που γυρνούσε με ένα ρόπαλο στο χέρι..
Και οι τιμωρίες χρειάζοντα να είναι παραδειγματικές, αλλά η εκπαίδευση είναι αυτή που θα αλλάξει τον κόσμο! Για όσους το θέλουν! Οποιος έχει όρεξη για δουλειά θα βρεί, τα υπόλοιπα είναι φτηνές δικαιολογίες!
ΥΓ. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ζήσει την φρίκη του πολέμου και θέλουν να ενταχθούν στον ευρωπαικό τρόπο ζωής, να δουλέψουν να προσφέρουν, να απολαύσουν, χωρίς να καταφεύγουν στην βία και προσπαθούν να τα καταφέρουν σεβόμενοι όσους τους υποδέχτηκαν. Για όλους αυτούς αξίζει να είμαστε δίπλα τους! Για όσους έχουν μια διαφορετική αντίληψη περί δικαιωμάτων και υποχρεώσεων η Πολιτεία και η Δικαιοσύνη πρέπει να κάνει σωστά την δουλειά τους! Ως Κοινωνία έχουμε τον δικό μας ρόλο! Ως homo economicus τα καταφέραμε μια χαρά, αλλού πατώσαμε!

Κυριακή 28 Μαρτίου 2021

Περνάς και χάνεσαι

ΠΕΡΝΑΣ ΚΑΙ ΧΑΝΕΣΑΙ

Μουσική/ τραγούδι: Γιάννης Αρβανιτάκης 


περνάς και χάνεσαι 
στους λεπτοδείκτες που γυρνούν 
στα τρένα που περνούν 
στους έρωτες που φεύγουν 
στα ξενύχτια στα ποτά 
στης μοναξιάς την αγκαλιά 
μες σε καπνούς τσιγάρων 

περνάς και χάνεσαι 
σε καθρέφτες και σκιές
σε σκοτεινές διαδρομές 
σε σιωπηλές οθόνες 
στα σκοτεινά μας μυστικά 
σε φιλμ νουαρ του σινεμά 
σε μια σκηνή θεάτρου 

περνάς και χάνεσαι 
στα πλοία της γραμμής
σε ένα ταξίδι της φυγής 
στην αυταπάτη μιας στιγμής 
στα μονοπάτια των τρελών 
στους εφιάλτες των παιδιών 
και σε θλιμμένα μάτια 

περνάς και χάνεσαι 
στων σαλτιμπάνκων τις ορδές 
στων πολυβόλων τις ριπές 
σε λιονταριών αρένες 
σε αγριεμένες θάλασσες 
σε αλγηδόνες νύχτες 
μες σε πυκνές ομίχλες 

περνάς και χάνεσαι ζωή 
σε όνειρα που σβήνουν 
σε πάθη και σε λάθη 
στης ξενιτιάς τα βάθη 

ΥΓ. Οι σκηνές που έχουν χρησιμοποιηθεί από διάφορα φίλμ δεν έχουν κανένα κερδοσκοπικό χαρακτήρα..

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2021

Τα μάτια σου

Μέσα από το τραγούδι μας, θελήσαμε να ζωντανέψουμε τις δικές σας αναμνήσεις, τις όμορφες στιγμές που κρατάτε φυλαγμένες στο συρτάρι της καρδιάς σας. Το βλέμμα είναι η ωραιότερη φωτογραφική μας μηχανή και όσα κατά καιρούς αποθηκεύει, τα κουβαλάει για μια ζωή. Ο καθένας μας έχει να θυμάται, μέσα από κάποια μάτια, μια ιστορία αγάπης, μια εικόνα χαραγμένη στην μνήμη του, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή, να τον κρατάει συντροφιά στα ταξίδια του και όπως λέει και ένα γνωστό τραγούδι ,΄΄χωρίς αγάπη, πού θα πας στην μπόρα και στ' αγιάζι΄΄.

https://www.youtube.com/watch?v=E7yOEz1XuCo&fbclid=IwAR2HriLiLT8ty0VRGF2LCJiyfuGUcyDpITdf3tltGoLm6rpEgJONKxm__IY

Τα μάτια σου 
Στίχος Απόστολος Πουτουλούδης
Μουσική τραγούδι Γιάννης Αρβανιτάκης

των ματιών σου την εικόνα 
και το βλέμμα σου 
κράτησα για συντροφιά 
στα ταξίδια μου
 κράτησα για συντροφιά 
στα ξενύχτια μου 
να μ΄αγκαλιάζει στις σιωπές 
και στις ρωγμές του χρόνου 

Τα μάτια σου, αχ τα μάτια σου
 τα συναντώ ακόμα στης μοναξιάς μου τον βυθό 
στης ξενητιάς τα μέρη 
Τα μάτια σου, αχ τα μάτια σου 
τ΄ αναζητώ ακόμα 
τα καρτερώ στα βάσανα
στης ερημιάς πελάγη  

των ματιών σου την εικόνα  
κράτησα για να θυμάμαι 
σαν παλιά φωτογραφία 
στης καρδιάς μου το συρτάρι
 κράτησα για να θυμάμαι 
στο ταξίδι μιας ζωής 
όσα έχω αγαπήσει 
μέσα στο βλέμμα σου




Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2021

Περί εμβολίων..εν γένει..του Γιάννη Αρβανιτάκη

Ένα ακόμη άρθρο του αγαπητού μου φίλου, Γιάννη Αρβανιτάκη, για την σημασία των εμβολιασμών. Όσοι επιθυμείτε να το διαβάσετε μεταβείτε στον σύνδεσμο που βρίσκεται στο τέλος, κάνοντας ΄΄κλικ΄΄ . Να κάνω και ο ίδιος κάποιες γενικές παρατηρήσεις-σχόλια, ελπίζοντας να συνεισφέρω σε αυτό που ονομάζουμε δημόσια συζήτηση.. Οι εμβολιασμοί έχουν αποδειχθεί πως είναι το καλύτερο μας όπλο στην μετάδοση των ασθενειών. Αν και πολλοί εμβολιασμοί εξαρτώνται από την ελεύθερη βούληση των πολιτών, προσωπική μου άποψη είναι, πως θα έπρεπε να γίνοναι υποχρεωτικά σε τέτοιες περιπτώσεις, όπως είναι σήμερα με την COVID-19 . Ακόμη και τα περιοριστικά μέτρα, αυτό τον σκοπό έχουν, δηλ. να περιοριστεί η μετάδοση σοβαρών ασθενειών και μάλιστα, το ίδιο το Σύνταγμα για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου το ορίζει. Είναι αδύνατον να μην περιορστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα εν μέσω πανδημίας. Μακάρι να υπήρχε άλλος τρόπος! Ας μην ξεχνάμε πως δημοκρατία δεν σημαίνει μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Η ζωή γίνεται δυσκολότερη για πολίτες που ήδη ζούσαν υπό την πίεση καταπιεστικών καθεστώτων. Ο ιός αλλάζει ριζικά πολλά πράγματα σε διεθνές επίπεδο και επιδεινώνει την κατάσταση σε φτωχές χώρες με σοβαρές κοινωνικές συνέπειες.
Τώρα, όσα ακούγονται, για δήθεν ΄΄αποτελεσματικά φάρμακα, πως δεν μας τα φέρνουν για οικονομικούς λόγους΄΄, ΄΄εμείς θα σας προστατεύαμε καλύτερα΄΄, για ΄΄Χουντοαπαγορεύσεις που μας επιβάλουν΄΄, κ.λπ. , εγώ τα ακούω βερεσέ! Γίνεται μια παγκόσμια προσπάθεια, παρά τα λάθη, να ξαναμπούμε στην κανονικότητα και κανένα παγκόσμιο σχέδιο ελέγχου δεν υπάρχει να στερίσει τις ελευθερίες μας, όπως ισχυρίζονται ορισμένοι. Στην εποχή μας ο έλεγχος είναι εύκολη υπόθεση και δεν χρειάζεται να μας ρίξουν έξτρα ιούς για να το καταφέρουν..Θεωρώ επίσης πως τα πήγαμε αρκετά καλά στην διαχείρηση της πανδημίας στην χώρα μας και είμαι σίγουρος, πως το σύστημα Υγείας θα βγεί τελικά ενισχυμένο. Επίσης πιστεύω, πως χωρίς την βοήθεια της ΕΕ, αν δηλ. δεν είχε ενεργοποιήσει μηχανισμούς χρηματοδότησης και στήριξης των πληγέντων θα βρισκόμασταν σε χειρότερη θέση, λόγω και της δεινής μας οικονομικής κατάστασης, ίσως να είχαν ανοίξει παλιά χαρακώματα συγκρούσεων.
Αυτό που όλοι θέλουμε και ευελπιστούμε όλοι μας, είναι να περάσει η πανδημία όσο ανώδυνα γίνεται και να στηριχτούν περισσσότερο όσοι πλήττονται. Το να επιστρέψεις π.χ σε επιχειρήσεις, χρήματα ορισμένων μηνών που τα έχουν πληρώσει μέσω φορολογίας, δεν είναι κάτι το δραματικό. Αν αυτοί οι άνθρωποι δεν στηριχτούν τώρα που το έχουν ανάγκη, πότε θα γίνει? Αν κλείσουν τις επιχειρήσεις τους το κόστος αργότερα θα είναι μεγαλύτερο. Είναι δύσκολα για πάρα πολλούς ανθρώπους, όχι μόνο από οικονομικής άποψης αλλά και στον τομέα της ψυχικής υγείας, όμως ας μην ξεχνάμε, πως αν τα άφηναν όλα ανεξέλεγκτα θα υπήρχε μια χαώδης κατάσταση με πολύ οδηνηρές συνέπειες...Χρειαζόμαστε γέφυρες συνεργασιών για να κερδίσουμε τον ΄΄πόλεμο΄΄ και αλληλεγγύη! Θα τα καταφέρουμε! Ελπίζω μετά και το πέρας της πανδημίας να επαναξεταστούν θέματα που αφορούν την δικαιοσύνη, την ισότητα, την κατανομή βαρών, την ελάφρυνση χρέους και πολλά άλλα ζητήματα..όμως ας μην ξεφεύγω από το θέμα..
Ελπίζω ο Γιάννης να βοήθησε να κατανοήσουμε τουλάχιστον την σημασία των εμβολιασμών και να καμφθούν οι αμφιβολίες – αντιρρήσεις ορισμένων φίλων για τους εμβολιασμούς. Έχουμε καιρό και για διακοπές, για μαζώξεις και για όλα τα υπόλοιπα!
Απόστολος Πουτουλούδης 10.02.2021

ΠΕΡΙ ΕΜΒΟΛΙΩΝ...ΕΝ ΓΕΝΕΙ!
Εμβολιοκόπωση; 

του Γιάννη Αρβανιτάκη

Φίλες και φίλοι,

μια πρόσφατη ανάρτηση της αγαπημένης μου φίλης Αγγέλας, καθώς και τα σχόλια που την συνόδευσαν, μου έδωσαν την αφορμή να προσθέσω, να σημειώσω και να επαναλάβω ορισμένα πράγματα γύρω από τα εμβόλια.

Εν πρώτοις, στην συγκεκριμένη περίπτωση, όπως και για κάθε ανάλογη μελλοντική πανδημία, η οποία υποθάλπει τεράστιους κινδύνους και απειλεί την ανθρωπότητα, τάσσομαι ανεπιφύλακτα υπέρ του υποχρεωτικού εμβολιασμού. Επίσης, όπως είχα ήδη τονίσει στο παρελθόν, είμαι της γνώμης, πως οι γιατροί και όλοι όσοι ανήκουν στο υπόλοιπο νοσηλευτικό προσωπικό πρέπει να

εμβολιάζονται πρώτοι! Έτσι, εκτός από την δική τους προστασία, θα συμβάλλουν στην καταπολέμηση του κατανοητού άγχους που διακατέχει τον γενικό πληθυσμό!

Τα ερωτηματικά, η αβεβαιότητα, η ανασφάλεια, οι φόβοι των μεταλλάξεων, τα υπαρξιακά άγχη, παραμένουν και τα ΜΜΕ ...
για ανάγνωση του άρθρου..

Κόμματα κηδεμόνες

Πως μπορείς να κατηγορήσεις τα παιδιά, όταν εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε το χάος, όταν επιμένουμε σε πολιτικές που στηρίζουν ένα απαρχαιωμένο σύστημα αντίληψης, που είναι ανίκανο να συμβαδίσει με τις σύγχρονες ανάγκες-απαιτήσεις, όταν αγνοούμε τις υποχρεώσεις και προβάλλουμε μόνο τα θέλω και τις επιθυμίες μας?
Οι παλαιοκομματικές αντιλήψεις θα αποτελούν πάντα τροχοπέδη στην προοπτική ενός τόπου.
Να σας δώσω ένα απλό παράδειγμα αναφέροντας την λέξη ΄΄παγκοσμιοποίηση΄΄. Οι περισσότεροι, είμαι σίγουρος, πως θα δούν μόνο την αρνητική (απειλή) ή την θετική πλευρά (ευκαιρία), ενώ ελάχιστοι θα δούν τα θετικά, θα επισημάνουν τα αρνητικά και θα προτείνουν λύσεις. Τον ΄΄κόσμο΄΄ μας εν μέρει, τον αντιλαμβανόμαστε και μέσω της συνήθης ιδεολογικής -κομματικής μας ταυτότητας. Γι΄αυτό και οι αποφάσεις, οι ενέργειες μας επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από τις κομματικές-ιδεολογικές μας αντιλήψεις και γι΄αυτό τα κόμματα ψάχνουν την ΄΄πελατεία΄΄ τους σε όλους τους χώρους, ακόμη και μέσα στην εκπαίδευση. και κάπως έτσι, για χρόνια πολλά, διαιωνίζονται νοσηρές καταστάσεις, με τεράστιο κοινωνικό κόστος.
Μακάρι να υπάρξει κάποτε ανταγωνιστική-ανθρωπιστική παιδεία, μακριά από κάθε κομματικό - συντεχνιακό εναγκαλισμό. Δεν χρειάζονται τα κόμματα - κηδεμόνες για να σκεφτούν ή να διαμαρτυρηθούν τα παιδιά μας. Μέσα απο συζητήσεις και πολλές άλλες δραστηριότητες μπορούν να το πετύχουν πολύ καλύτερα.
Απόστολος Πουτουλούδης

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2021

Το παράνομο ραδιάκι

Από τα ομορφότερα συναισθήματα που βιώνεις ως άνθρωπος, είναι όταν αισθάνεσαι λεύτερος, όταν ταξιδεύεις ελεύθερα, διαβαίνεις από χώρα σε χώρα χωρίς περιορισμούς, χωρίς να υπόκεισαι σε
συνοριακούς ελέγχους, όταν μπορείς να εργάζεσαι σε χώρα της δικής σου επιλογής, εφόσον είναι εφικτό και έχεις το δικαίωμα. Με την συνθήκη του Σένκεν, που υπεγράφη για πρώτη φορά το 1985 μεταξύ 5 χωρών της  Ευρωπαϊκής Ένωσης και σταδιακά όσων ακολούθησαν, η ελεύθερη διακίνηση προσώπων και εμπορευμάτων, ήταν κατά την γνώμη μου, ιδιαίτερα σημαντική απόφαση. Δημιούργηθηκαν για πρώτη φορά ενιαία σύνορα, κοινά εξωτερικά σύνορα, όπως ακριβώς αρμόζει σε μια οικογένεια.
Θυμάμαι τους εξευτελιστικούς ελέγχους που διενεργούσαν οι συνοριοφύλακες ή οι τελωνειακοί πριν την συμφωνία για ελεύθερη διακίνηση. Κάποτε σε μικρή ηλικία, στην επιστροφή με τρένο από την Γερμανία, μεταξύ και πολλών άλλων περιστατικών, θυμάμαι σε ένα από αυτά, την έντονη συζήτηση της γιαγιάς μου με έναν τελωνειακό για ένα μικρό ράδιο. Παράνομο και ύποπτο το αντικείμενο κατά την γνώμη του, που δεν δικαιούτο να κυκλοφορεί ελεύθερο χωρίς δασμούς, παιχνιδάκι να παίζει το παιδούδ΄ι, σύμφωνα με την γνώμη της γιαγιάς μου. Επικράτησε η δεύτερη μετά κόπων και βασάνων.
Ο καθένας προσπαθούσε να κρύψει ό,τι μπορούσε, ακόμη και στα πιο απόκρυφα σημεία του σώματος.
Η διαδρομή προς την ελευθερία, την ασφάλεια, είναι κοπιαστική, βασανιστική και μόνο όσοι την έχουν βιώσει μπορούν να καταλάβουν την αξία της.
Αν και υπάρχουν πολλά προβλήματα ακόμη προς επίλυση, καταφέραμε να βελτιώσουμε τις ζωές μας, να συνυπάρξουμε με άλλες εθνοτικές ομάδες χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Σεβαστήκαμε, αλλά και μας σεβάστηκαν. Ο σεβασμός ήταν αμφίδρομος.
Μετά όμως και τις διεθνείς εξελίξεις, οικονομική κρίση, πόλεμος στην Συρία οι αυξημένες προσφυγικές ροές δημιούργησαν πρόσθετα προβλήματα που έπρεπε να τα διαχειριστεί η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μεταξύ όμως των όρων της συνθήκης του Σένκεν είναι και ο αυστηρός έλεγχος των εξωτερικών συνόρων για υψηλή ασφάλεια μεταξύ των χωρών που έχουν υπογράψει την συνθήκη, ενώ ταυτόχρονα ισχύει για όλους και ένα σύνολο κανόνων που καλύπτει διάφορους τομείς.
Τα εσωτερικά σύνορα της Ένωσης μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις μπορούν να κλείσουν, όταν υπάρχουν λόγοι δημόσιας ασφάλειας και μόνο για περιορισμένη περίοδο.
Με τα εξωτερικά σύνορα τι γίνεται?
Οτιδήποτε κι αν αποφασίσουμε, κλειστές ή ανοιχτές δομές, όσες προσλήψεις συνοριοφυλάκων κι αν κάνουμε, όσα συρματοπλέγματα κι αν προσθέσουμε, χωρίς ολικές λύσεις,συνεργασίες, το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα δεν πρόκειται να λυθεί. Η Ευρώπη πρέπει να αναζητήσει λύσεις, όπως η στήριξη προσφύγων κοντά στις εστίες τους, να διαφυλάξει την ασφάλεια τους στις χώρες που ζουν.
Όση καλή διάθεση κι αν έχουμε, να βοηθήσουμε κατατρεγμένους ανθρώπους, η κατάσταση θα πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Ούτε με το να ανοίξεις τα σύνορα, να γκρεμίσεις τους φράχτες θα λύσεις το προσφυγικό πρόβλημα, γιατί δημιουργούνται ταυτόχρονα άλλα, που είναι σοβαρότερα και εμπεριέχουν κινδύνους για την ελληνική κοινωνία, την δημόσια ασφάλεια.
Γι΄ αυτό πιστεύω πως η δημιουργία νέας δομής φιλοξενίας μεταναστών ή η αύξηση της δυναμικότητας στην ήδη υφιστάμενη δομή δεν θα λύσει το πρόβλημα και θα δημιουργήσει περισσότερα. Η διάνοιξη νόμιμων οδών μετανάστευσης είναι ο μόνος τρόπος που εξασφαλίζει ισορροπίες. Χρειαζόμαστε στον τόπο μας τους μετανάστες, όπως χρειαζόμαστε και πολιτικές προτάσεις για την ανάπτυξη, την ευημερία. Η παράνομη μετανάστευση όμως πρέπει να σταματήσει εδώ και τώρα. Ο Έβρος είναι μια ευαίσθητη περιοχή που φυλάττει σύνορα, όχι μόνο τα δικά της, αλλά και της Ευρώπης. 
Η προσέγγιση αυτή δεν αναιρεί την ιδέα της πολιτισμικότητας, δεν εχθρεύεται, δεν είναι αντίθετη με άλλες εθνότητες. Προστατεύει την ομαλότητα και δημιουργεί προυποθέσεις για την μελλοντική μας σχέση-συνεργασία με άλλους πολιτισμούς.

Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2021

Συνύπαρξη

Στην πρώτη Σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών για την αντιμετώπιση των μεγάλων ροών προσφύγων και μεταναστών, ο ΟΗΕ δεσμεύτηκε να προστατέψει τα δικαιώματα τους, αλλά και να υπάρξει διεθνής συνεργασία για επίλυση της ανθρωπιστικής κρίσης που είχε ξεσπάσει μετά τον πόλεμο στην Συρία.
Η « Δήλωση της Νέας Υόρκης για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες» υιοθετήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2016.
Η βία και οι σκοτωμοί δεν σταμάτησαν ποτέ και είναι λογικό οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, οι διώξεις, οι φυσικές καταστροφές, να οδηγούν τους ανθρώπους σε αναζήτηση καλύτερης τύχης και ήταν αναμενόμενο να υπάρξει αυξημένο μεταναστευτικό ρεύμα, όχι μόνο από την Συρία, αλλά και από την Αφρική προς τον ευρωπαϊκό Βορά με ενδιάμεσους σταθμούς, όπως η Ελλάδα. Σχεδόν κάθε ένα δυτευρόλεπτο εκτοπίζεται και κάποιος από την γενέτειρα του για τους λόγους που προαναφέραμε. 
Η βόρειος Ευρώπη είναι ο επίγειος παράδεισος γι΄αυτούς, όχι μόνο λόγω συνθηκών διαβίωσης, αλλά και κοινωνικών επιδομάτων που δίνονται εφ΄όρου ζωής.
Η βόρειος Ευρώπη, λόγω έλλειψης εργατών, αλλά και του δημογραφικού προβλήματος πάντα αναζητούσε λύσεις μέσω την μετανάστευσης. Η κρίση, μετά το 2015, ήταν μια ευκαιρία για αρκετές χώρες να ενσωματώσουν στο εργατικό δυναμικό τους αρκετούς από το προσφυγικό -μεταναστευτικό κύμα.
Η διαχείρηση των μεταναστευτικών ροών όμως δεν είναι εύκολη υπόθεση και πάντα εγκυμονεί κινδύνους, λόγω και των παράνομων ροών, που αρκετές φορές είναι σκόπιμες με παραινέσεις και εξαναγκασμούς για να εξυπηρετηθούν γεωπολιτικά συμφέροντα.
Από την στιγμή όμως, που μια κοινωνία για διάφορους λόγους αποφασίζει να ενσωματώσει άλλες πολιτισμικές ομάδες είναι υποχρεωμένη να εξασφαλίζει και τις προοπτικές για αρμονική συνύπαρξη όλων των πολιτών
Η εξέλιξη των κοινωνιών πρέπει να δημιουργεί συνθήκες ενσωμάτωσης, συνθήκες κοινωνικής συνοχής και συνύπαρξης διαφορετικών πολιτισμικών ομάδων.
Δυστυχώς αποτυγχάνουμε σε πολλούς τομείς  Το βλέπουμε στην καθημερινότητά μας, στην αδιαφορία που δείχνουν ορισμένες πολιτισμικές ομάδες να σεβαστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, όσα με πολύ κόπο κατακτήθηκαν.
Η αδυναμία σωστής διαχείρισης οφείλεται και σε φοβικές πολιτικές που εφαρμόζουν οι δυτικές κοινωνίες. Πολιτικές που ενισχύουν τον ρατσισμό και τον ακροδεξιό λόγο.
Υποχρεώσεις και δικαιώματα ρυθμίζουν την ομαλή λειτουργία της δημοκρατίας.
Από τους καλούς φίλους και υποστηριχτής των ανοιχτών κοινωνιών, Andreas Stache, υποστηρίζει πως χρειάζεται υπομονή και πως μόνο η τρίτη γενιά, σύμφωνα με έρευνες, θα είναι σε θέση να ενσωματωθεί πλήρως. Υπομονή δηλαδή 40 χρόνια..
ΥΓ. Να μην ξεχνάμε πως υπήρξαν εθνοτικές ομάδες που έχουν παίξει σημαντικό πολιτισμικό και δημογραφικό ρόλο στους χώρους εγκατάστασης. Με όλους αυτούς γίνεσαι συνοδοιπόρος.. με τους υπόλοιπους τι γίνεται?
Απόστολος Πουτουλούδης 12.01.2021

Πέμπτη 7 Ιανουαρίου 2021

Η ελευθερία της σιωπής

Η ανεκτική δημοκρατία πρώτα λαβώνεται και μετά τρέχει και δεν φτάνει.
Είδαμε τους ηγέτες διαφόρων κρατών, μετά την εισβολή στο καπιτώλιο των οπαδών του Τράμπ, στις δηλώσεις τους να αναφέρουν πως οι πολιτικές βίας και μίσους είναι πλήγμα για την δημοκρατία. Δηλαδή πριν δεν γνώριζαν με ποιον έχουν να κάνουν, το κατάλαβαν κατόπιν εορτής? Τέτοια φαινόμενα δεν φυτρώνουν από μια μέρα στην άλλη, αν προηγουμένως δεν υπάρχουν κάποιοι που σπέρνουν τον σπόρο της διχόνοιας ανάμεσα μας. Είναι οι τοξικοί άνθρωποι πους επιλέγουμε ως σωτήρες και τελικά πολώνουν, διαιρούν και παρασύρουν τους «υπάκοους οπαδούς» στον παραλογισμό, σε πράξεις βίας. Είναι, όπως πολύ εύστοχα έγραψε γερμανός δημοσιογράφος, οι πνευματικοί εμπρηστές. Δεν είναι μόνο οι ηγέτες, αλλά και όσοι από δίπλα τους έχουν μια δημόσια θέση ή θέλουν να βρεθούν σε αξιώματα. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει από ποιο άκρο πολιτικής παράταξης προέρχονται ή αν βρίσκονται εκτός ή εντός κοινοβουλίου. Όπως αντιδρούσα, στον Τραμπισμό, στον Μπερλουσκονισμό, έτσι θα αντιδρώ και σε κάθε έναν που μας γεμίζει το κεφάλι με παπαρδολογίες και εκφράζεται με ρητορική μίσους, προσβάλλει και απαξιώνει συνομιλητές και έχει αλαζονική συμπεριφορά. Είναι δικαίωμα μου άλλωστε! Να σημειώσω πως η ελευθερία λόγου, έκφρασης, είναι η ποιότητα της δημοκρατικής ζωής, το θεμέλιο της δημοκρατικής κοινωνίας και προστατεύεται από τον νόμο. Όπως έχω εγώ το δικαίωμα, έτσι το έχει και ο καθένας, να μπορεί να εκφράζεται ελεύθερα, ακόμα κι αν υπάρχουν απόψεις που ενοχλούν, απόψεις που παραπληροφορούν ή σοκάρουν.Υπάρχουν όμως όρια! Όρια που συγκρούονται με την υπόληψη ενός ατόμου, την αξιοπρέπεια του. Όρια που συγκρούονται με την διασφάλιση της δημόσιας υγείας ή και την ασφάλεια ενός κράτους. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, οι περιορισμοί και οι κανόνες είναι μέρος της δημοκρατίας και είναι εξίσου σημαντικοί για την λειτουργία της. Τα όρια επιβάλλονται από τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, από τον σεβασμό στην λειτουργία της δημοκρατίας. Ανάμεσα στην ελευθερία έκφρασης και στα όρια που επιβάλλονται, υπάρχουν λεπτές γραμμές ισσοροπίας που συγκρούονται και είναι λογικό να μας απασχολούν.Υπάρχουν όμως χαρακτηριστικά που κάνουν ανθρώπους να ξεχωρίζουν από την μάζα και είναι οι άνθρωποι που θέλεις να πορευτείς μαζί τους. Η σκέψη, η γνώση, το ήθος, ο σεβασμός, η αίσθηση του δικαίου, είναι ποιοτικά χαρακτηριστικά του ανθρώπου που τον διακρίνουν. Ο καθένας μας ως σκεπτόμενο άτομο μπορεί να κρίνει και να αξιολογήσει τους ανθρώπους. Δεν γίνεται δικαστής, αλλά εκφράζεται ό,τι του υπαγορεύει η συνείδηση του και οι αξίες που πιστεύει.
Δυστυχώς, έχει γεμίσει ο κόσμος μας με λαϊκιστές ηγέτες, δεξιούς και αριστερούς, που μας παρασέρνουν σε μια στείρα αντιπαλότητα-εχθροπάθεια. Η αντιπαράθεση όπως φαίνεται, ανάμεσα σε δυο διαφορετικούς κόσμους, θα είναι διαρκής. Υπάρχει και μια τρίτη επιλογή, κάπου ενδιάμεσα. Η ΄΄ελευθερία της σιωπής΄΄. Είναι και αυτή η επιλογή, μια έκφραση της δημοκρατίας! 
Απόστολος Πουτουλούδης 07.01.2021

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2021

Γιατί δεν γινόμαστε Κινέζοι?

Ήταν Δεκέμβρης του 19, όταν ο Κινέζος γιατρός, Δρ. Λι Ουενλιάνγκ, οφθαλμίατρος στην ειδικότητα, προειδοποίησε για φονικό πανδημικό ιό, που χρειάζεται παραπέρα διερεύνηση, ώστε να διαπιστωθεί το στέλεχος. Κατηγορήθηκε για διασπορά ψευδών ειδήσεων και ανακρίθηκε από την Αστυνομία. Αναγκάστηκε μάλιστα να δηλώσει δημόσια πως δεν θα το ξανακάνει. Πέθανε σε ηλικία 34 ετών, τον Φλεβάρη του 20, προσβεβλημένος και ο ίδιος από τον ιό.Από την αρχή, για την αντιμετώπιση της πανδημίας από τον κορωνοϊό (covid-19), πάρθηκαν διάφορα μέτρα για την προστασία της δημόσιας υγείας. Δυστυχώς, σήμερα θρηνούμε πάνω από 1,8 εκατ. συνανθρώπους μας, ενώ είναι ανυπολόγιστες οι συνέπειες για την οικονομία, για όσους έχουν κλείσει επιχειρήσεις ή έχουν χάσει τις δουλειές τους. Αντλώντας από διάφορες ειδησιογραφικές πηγές, στοιχεία για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, θα δούμε, πως εκτός από ελάχιστες χώρες, όπως, Κίνα, Ν. Ζηλανδία, Αυστραλία, Κούβα, το δεύτερο κύμα πανδημίας ήταν χειρότερο σε διάφορα σημεία της γης. Οι χώρες με τα λιγότερα κρούσματα , άρα και θανάτους, ήταν όσες εφάρμοσαν αυστηρά περιοριστικά μέτρα και ελέγχους ή έκλεισαν τα σύνορα τους.
Ποιες όμως οι μεταξύ μας διαφορές και γιατί απέτρεψαν το δεύτερο κύμα πανδημίας ορισμένες χώρες όπως η Κίνα?
Συγκρίνοντας την Κίνα με χώρες της Ευρώπης θα δούμε σημαντικές διαφορές στις πολιτικές αντιμετώπισης.
Στην Κίνα, οι αρχές ελέγχουν και παρεμβαίνουν όποτε θέλουν, χωρίς να τους ενδιαφέρει αν θίγονται προσωπικά δεδομένα και ελευθερίες.
Στην Ευρώπη αυτό θα ήταν αδιανόητο.
Στην Κίνα οι εφαρμογές Corona, δημιουργούν ακριβή προφίλ κίνησης και αποτελούν μέρος της καθημερινής ζωής. Κατά την είσοδο σε εστιατόρια, καφετέριες ή καταστήματα, σαρώνουν έναν κωδικό QR.
Στην Γερμανία, αν και υπάρχει μια εφαρμογή προειδοποίησης, ελάχιστοι την χρησιμοποίησαν.
Στην Κίνα οι αρχές αντιδρούν γρήγορα κλειδώνοντας κάθε περιοχή- πόλη που παρουσιάζει κρούσματα χωρίς πολλά λόγια και πραγματοποιούν εκατ. τεστ ανίχνευσης, ενώ ισχύουν περιορισμοί εισόδου στην χώρα με αυστηρή καραντίνα δύο εβδομάδων σε ειδικά διαμορφωμένα ξενοδοχεία. Απαγορεύεται να ταξιδέψεις αν οι εγαρμογές υγείας δείξουν λοίμωξη. Υπάρχει επίσης ένα ατομικό προφίλ κίνησης στο οποίο μπορεί να έχει πρόσβαση η αστυνομία.
Στην Ευρώπη προσπαθούν με ημίμετρα να περιορίσουν την πανδημία και να σώσουν την οικονομία, ενώ το καλοκαίρι υπήρξε χαλάρωση. Οι αντιδράσεις ήδη είναι αρκετές από μερίδα πολιτών που θεωρούν πως θίγονται τα ατομικά τους δικαιώματα.
Το καλοκαιράκι όταν κάποιοι ασυνείδητοι, ευτυχώς ελάχιστοι, διοργάνωναν παραλιακά πάρτι , στην Κίνα οι πόλεις θύμιζαν ΄΄πόλεις φαντάματα΄΄, χωρίς να διαμαρτύρεται κανένας.
Οι εμβολιασμοί στην Κίνα άρχισαν πριν ακόμη ολοκληρωθούν οι κλινικές έρευνες. Η έλλειψη διαφάνειας δεν θίγει κανέναν, ούτε ενοχλούνται από τυχόν ηθικά ζητήματα.
Συζητήσεις για την χρησιμότητα της μάσκας στην Κίνα δεν υπάρχουν. Η μάσκα ανήκει στην καθημερινότητά τους, καθώς έχουν εμπειρίες από προηγούμενες πανδημίες και ήδη γνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι να τις χρησιμοποιούν.
Στην Ευρώπη οι συνωμοσιολόγοι και οι αντιεμβολιαστές έχουν γεμίσει με ψέματα το διαδίκτυο, χωρίς να νοιάζεται κανένας. Ακόμη και κάποιοι κληρικοί σήκωσαν μπαϊράκι για τα περιοριστικά μέτρα.
Η πρόσφατη διαφωνία Κράτους και Εκκλησίας, σχετικά με το άνοιγμα των ναών τα Θεοφάνεια, δείχνει την αδιαλλαξία ορισμένων να συμμορφωθούν με τους νόμους.
Και τι δεν ακούσαμε για την πανδημία? Μέχρι και για θεία τιμωρία μας μίλησαν ορισμένοι. Για όλα έχουμε άποψη, εκτός από την προβολή της επιστημονικής αλήθειας. Δεν υπήρξε εποχή που κάποιοι να μην μας έφταιγαν. Ακόμη από την εποχή της Πανούκλας, οι Ναζί πιστεύαν πώς οι Εβραίοι κουβαλούσαν το μικρόβιο της πανούκλας και αργότερα στην χολέρα οι μετανάστες.
Δεν προλαβαίνει η επιστημονική κοινότητα να κάνει δηλώσεις σχετικά με τους εμβολιασμούς, εδώ ήδη τα γνωρίζουν όλα, σχετικά με τις παρενέργειες, μεταλλάξεις κ.ά.
Το δίλημμα της δύσης σχετικά με την αντιμετώπιση της πανδημίας, δείχνει εκ των υστέρων και την δυσχερή μας θέση έναντι των ασιατικών χωρών.
Η χώρα μας ενώ τα πήγε πολύ καλά στο πρώτο κύμα, δυστυχώς στο δεύτερο, παρασύρθηκε από τις πολιτικές άλλων χωρών που υιοθετούσαν ημιτελή μέτρα.
Η Κούβα τώρα, αν και τα έχει καταφέρει καλύτερα στην πανδημία, η οικονομική κρίση είναι δεδομένη, ενώ υπάρχει σημαντική έλλειψη αγαθών. Τα σύνορα ήταν για μήνες κλειστά και μόλις πρόσφατα έχει επιτρέψει την είσοδο σε παραθεριστικά θέρετρα.
Η Αυστραλία, η Νέα Ζηλανδία και η Κούβα επίσης έχουν ένα άλλο πλεονέκτημα. Μπορούν να ελέγξουν τα σύνορά τους ευκολότερα. Επίσης εκτός από τις μεγάλες πόλεις στην Αυστραλία και Νέα Ζηλανδία οι αποστάσεις είναι τεράστιες.
Aν και οι ηλιακιακές ομάδες, άνω των 80, κινδυνεύουν να νοσήσουν σοβαρά και να πεθάνουν η εξάπλωση του ιού θεωρείται δεδομένη και εγκυμονεί επίσης κινδύνους για όλες τις ηλικίες. Ο μόνος τρόπος να σταματήσει η πανδημία, είναι να τηρηθούν οι κανόνες μέχρι να ολοκληρωθούν οι εμβολιασμοί. Τα εμβόλια είναι ασφαλή και σώζουν ζωές!
Και τέλος, καλό είναι οι ιερείς να μην ενθαρρύνουν τους πιστούς για θεία κοινωνία από την πίσω πόρτα..
Απόστολος Πουτουλούδης 04.01.2021