Ο Μίλτος

   Γράφει η Έλσα Καραμπάτσα   

Υπάρχουν πολλές ιστορίες μεταξύ των ανθρώπων και  ζώων, που μας έχουν συγκινήσει.
Μια τέτοια ιστορία μας διηγείται και η Έλσα και την ευχαριστώ, για τον απλούστατο λόγο, ότι κάποτε πρέπει να αποκτήσουμε συνείδηση..
Πριν αφήσω την ίδια να διηγηθεί την ιστορία της, θεώρησα να πω κι εγώ δυο λόγια...Ποτέ στη ζωή μου δεν κατάλαβα, γιατί κάποιοι ασυνείδητοι “άνθρωποι” έχουν στο σπίτι τους ζώα; Απο τη στιγμή που δεν μπορούν να φροντίσουν μια ψυχούλα, τι παριστάνουν;
Η ανθρώπινη σκληρότητα απέναντι σε ανυπεράσπιστα ζώα δεν έχει όρια και όσα και να πούμε ελάχιστα μας γεμίζουν αισιοδοξία..
Θαυμάζω επίσης τους ανθρώπους που φροντίζουν κακοποιημένα ή αδέσποτα σκυλιά.
Χρέος όλων μας να σταθούμε κοντά τους, να τους βοηθήσουμε.. 
Κοντά τους θα μάθουμε και οι ίδιοι μας πάρα πολλά...και ίσως κάποτε, καταλάβουμε ακόμη περισσότερα. Είχε πει κάποτε Μαχάτμα Γκάντι: Ο πολιτισμός ενός έθνους διακρίνεται απο τον τρόπο, με τον οποίο οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στα ζώα..

Ο Μίλτος

Thanos Kapsalis ..Τα σκυλιά

Αργά το βράδυ βλέπεις τα σκυλιά να περιφέρονται σαν άκακες συμμορίες.
Εξουθενωμένα από ανθρώπους και αυτοκίνητα, άλλα μικρά, άλλα μεγάλα και μερικά κουτσά, δεν έχουν πια κουράγιο ούτε να γαυγίσουν, ούτε να δαγκάσουν. Καμιά φορά κανένα κάθεται να το χαϊδέψεις και σε κοιτάει με ευγνωμοσύνη μες στα μάτια. Όμως τα πιο πολλά στέκουν από μακριά, γεμάτα υποψία: ξέμαθαν πια να ξεχωρίζουν τους ανθρώπους.
Μαζί με τ' άλλα είναι και μερικά σκυλιά από ράτσα, που κόστισαν κάποτε μια μικρή περιουσία. Που δεν έτρωγαν παρά μόνο μπιφτέκι. Που τα έλουζαν ωραίες κυρίες και ύστερα τα έβγαζαν για τον πρωινό τους περίπατο - και τώρα παρατημένα απ' τα αφεντικά τους, Κύριος οίδε για ποιο λόγο, με το λουρί ακόμα στο λαιμό και με την απορία στα μάτια, τρέχουν κι αυτά μαζί με τα κοπρόσκυλα, έχοντας μάθει κιόλας στην 

απόγνωση και στις κακές συνήθειες του δρόμου...

17 July 2008 at 08:57

Το παραπάνω κείμενο το βρήκα τυχαία.

Η αγάπη σου

Μουσική: Γιάννης Αρβανιτάκης /Στίχοι: Ιωάννης Γιαννικόπουλος /
Τεχνική επιμέλεια Συντονισμός: Απόστολος Πουτουλούδης

Διεύθυνση στο Youtube

https://www.youtube.com/watch?v=7dvhjKvCVqs&feature=youtu.be

Em
κοιτάς κι είναι το βλέμμα σου

                              D
της γιατρειάς βοτάνι
  C
πόνους που φέρνει η ζωή
         Β7                   Em
τραγούδια να τους κάνει

γελάς κι είναι το γέλιο σου
πένας χρυσής μελάνι
πίκρες που φέρνει η ζωή
ποιήματα τις κάνει

Άνθρωποι και τοξίνες

            Γράφει η Χριστίνα Ντεχόλα  

«Θες ένα ντόνατ;» με ρωτάει η κολλητή μου και σκουπίζει τη μύτη της να φύγει η παχιά άχνη από το δικό της ντόνατ. «Όχι» της λέω για πολλοστή φορά. «Κάνω διατροφή, είπαμε!».. Δυσανασχετεί και μορφάζει κοροιδεύοντάς με. «Ακόμα και κιλά να χάσεις, πάλι δε θα σε θέλει κανένας» μου κάνει.«Είσαι χαζή. Και δεύτερον για μένα το κάνω!»

Και όντως το κάνω για μένα. Εδώ και δύο μήνες δίνω στο σώμα μου μόνο ότι του χρειάζεται. Σωστές θερμίδες, καλά λιπαρά, βιταμίνες από φρούτα, μπόλικο νερό, ωμέγα 3, φυλικά οξέα, ασβέστια σίδηρα , super foods και ότι άλλο στην ευχή δοκίμασα και είδα ότι βοηθάει. Και νιώθω πράγματι διαφορετικά. Ευεξία, ενέργεια, πνευματική διάυγεια, σωστές σωματικές λειτουργίες και όλα τα συναφή.

Τώρα θα μου πεις « ε και τι μας το λες;». Και θα σου απαντήσω κάπως έτσι. «Τελικά να αποτοξινώσεις το σώμα σου γίνεται πιο εύκολα από το να αποτοξινώσεις την ψυχή σου». Και θα μου πεις μετά «Τι συνειρμούς κάνεις βρε κοπελιά;» Και μετά εγώ που πείνασα από έλλειψη υδατάνθρακα, θα σου πω πως είναι να πεινάς από έλλειψη επικοινωνίας. Εγώ που κοιμήθηκα χωρίς να φάω βραδινό, θα σου πω ότι πιο εύκολο να γουργουρίζει η κοιλιά παρά η καρδιά. Εγώ που έκοψα την πίτσα και τις μακαρονάδες που αγαπώ όσο τίποτα, ακόμη δεν ξέρω πως να «κόψω» τις σκέψεις που με καταστρέφουν. Εγώ που αγκάλιασα όλων των ειδών τα λαχανικά εδώ και δυο μήνες, τώρα δεν ξέρω πως να κρατήσω κοντά μου εκείνους που θέλουν να με

φροντίσουν.

Ο ήχος του νοτιά

 Προβολή στο YouTube

https://www.youtube.com/watch?v=b4_3IVvHkc0

Μουσική :Γιάννης Αρβανιτάκης

Στίχοι: Λάκης Πουτουλούδης

Em                               D
Βγάλτε κιθάρες και βιολιά
                                      Em
ήρθαν της άνοιξης πουλιά
C                                  G
φέραν τον ήχο του νοτιά
Am                                  Em
παίξτε σαντούρια μου γλυκά
C                D             Em
ήρθαν της άνοιξης πουλιά


Em                              D
βρήκε τις νότες η ψυχή
                            Em
έγινε χάδι στο κορμί
        C                     G
ατέλειωτο γλυκό φιλί
            Am                   Em
κανέλα, μέλι και κρασί
            C     D       Em                         C                D Em
να χάνονται οι λογισμοί…στις άκρες του μυαλού μου

Μια οικογένεια λίγο πιο… φυσιολογική.

     Γράφει η Χριστίνα Ντεχόλα   

«Θα μείνουμε στην ξαδέρφη μου. Ο αδερφός της μένει κάποιες μέρες εκεί και κάποιες μέρες μένει εκτός πόλης λόγω δουλειάς. Α, επίσης αυτές τις μέρες θα είναι και ο Πέτρος στο σπίτι , τον φιλοξενούν.» «Ο Πέτρος ποιός είναι;», ρώτησα. «Α, είναι ο άντρας του θείου μας!»

Μέσα σε λιγότερο από ένα δίωρο ήμασταν στο σπίτι της Σοφίας στο Μόναχο, τα κλειδιά μας τα έδωσε ο Μπομπ, το αγόρι της. Μάλιστα έκανε τον κόπο να μας φτιάξει αντικλείδια. Το σπίτι είχε μια μίνιμαλ διάθεση και ήταν κυρίως γεμάτο ρούχα, παπούτσια και βιβλία μόδας. Ένα αγχωμένο τρεχαλητό στο διάδρομο! «Αααααααα! Κατουριέμαιιιιιι!!!» Η Σοφία κλειδαμπαρώνεται στην τουαλέτα παραβλέποντας τις συστάσεις ως κάτι περιττό και ασήμαντο. Ακολουθεί ο Πέτρος καλωσορίζοντάς μας στην τρελή τους οικογένεια. Γελάμε όλοι μαζί κρατώντας την κοιλιά μας προτού καν πούμε πως μας λένε!

Απόγονοι της Έριδος

Πωλείται σε τιμή ευκαιρίας

Όταν βρεθείς σε μέρη, που κάποιοι σπουδαίοι άνθρωποι έχουν αφήσει τα αποτυπώματα τους, για διάφορους λόγους, είναι αδύνατον να μην νιώσεις βαθιά συγκίνηση.

Δεν θέλω να κάνω περιγραφή περιοχών ή αρχαίων μνημείων, άλλωστε σήμερα, μπορεί να βρεί ο καθένας μας, αμέτρητες πληροφορίες και να προγραμματίσει καλύτερα τα ταξίδια του.

Υπάρχουν όμως περιοχές και μνημεία που κάποτε αξίζει να επισκεφθείς, όχι μόνο ως ιστορική αξία, αρχιτεκτονική και καλλιτεχνική σύλληψη ή φυσική ομορφιά, αλλά γιατί εκεί έζησαν ή πέρασαν κάποιο χρονικό διάστημα ιστορικές προσωπικότητες. Σημαντικοί Έλληνες που τόλμησαν και πρόσφεραν τα μέγιστα στον τόπο μας!

Θα ξεκινήσω απο το Παλαμήδι και την Ακροναυπλιά, όπου ο Θ. Κολοκοτρώνης έζησε εφτά μήνες στα μπουντρούμια των μεσαιωνικών φυλακών.

Στου Μαξίμου

Όνειρο ήταν τελικά!
Στο μέγαρο Μαξίμου..

Σπανίως θυμάμαι όνειρα, αλλά το χθεσινό, ίσως και λόγω της υπερβολής, είχε αρκετό ενδιαφέρον.
Διορίσθηκα (στον ύπνο μου φυσικά) επόπτης εργασίας στου Μαξίμου. Κάτι σαν επιθεωρητής παρά τω πρωθυπουργώ. Ο πρωθυπουργός είχε πρόβλημα με τον συντονισμό, γιατί αρκετοί απουσίαζαν αδικαιολόγητα απο τα καθήκοντα τους και η δουλειά τραβούσε πίσω.Γινόταν ένα μπάχαλο και το κυριότερο, η αξιολόγηση καθυστερούσε και τα μέτρα ολοένα και αυξάνονταν.
Πρωί - πρωί, κατά τις 8 ώρα Ελλάδος, βρίσκομαι στη θέση μου, αλλά μόνος και έρημος σε ένα αχανές μέγαρο...Μετά απο μια ώρα, ίσως και λίγο παραπάνω, άρχισαν να εμφανίζονται ένας - ένας και δειλά - δειλά στις θέσεις τους.. Άλλοι με τυρόπιτα, άλλοι με καφέ, λες και πήγαιναν σε εκδρομή..
Αμέσως ζήτησα να μου δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα...Αλλά οι περισσότεροι, σημασία δεν μου δίναν!..Μέχρι που κάποιος απο το πλήθος αναφώνησε! ..Σιγά βρε φίλε! Δεν βλέπεις πως ακόμη χαράματα είναι! Περίμενε να στανιάρουμε πρώτα και μετά βλέπουμε!
Φάε και συ κάτι και μη γκρινιάζεις! Κάτι σαν εκείνο το... Φάε μέλι και μη σε μέλλει!.Α!..Όλα και όλα φίλε μου (απαντώ εγώ). Εν ώρα υπηρεσίας εγώ δεν τρώω..Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες που επείγουν...
Και κάπου εκεί, ξύπνησα...Ένιωθα εξαντλημένος και είχα μια φοβερή αίσθηση πείνας που δεν περιγράφεται.
Μια φορά και εγώ βρέθηκα στου Μαξίμου και δεν έφαγα!..Αδικαιολόγητος! 

Ελπίζω το επόμενο, να είναι στον Λευκό Οίκο...Τόσα προβλήματα έχει και ο Τράμπ, να μην βοηθήσουμε την κατάσταση;

Στην Παυλίνα και στους φίλους της Αθήνας

Στην Ελλάδα της κρίσης, οι καιροί είναι δύσκολοι.

Αγανακτώ για το άδικο.

Προβληματίζομαι για το μέλλον.
Θυμώνω για την ανικανότητα των πολιτικών.
Εξοργίζομαι για κατάσταση που επικρατεί στον τόπο μου.
Με πιάνουν συχνά τα μπουρίνια μου.
Αναρωτιέμαι, γιατί δεν πάει μπροστά αυτός ο τόπος;
Και εκεί, που νιώθεις ότι δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας, αντικρίζεις δυο μάτια φωτεινά, ένα γλυκό χαμόγελο...αυτό της Παυλίνας, που τυγχάνει να δουλεύει στο ξενοδοχείο που διαμένεις για ολιγοήμερες διακοπές.

Με μια σπάνια απλότητα και ζεστή φωνή σε μαγνητίζει...
Και τότε κατανοώ..
Ακατάλληλοι άνθρωποι σε θέσεις καίριες, ορίζουν τις τύχες μας...
Η Παυλίνα θα λείπει!...Μάλλον, δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδείξει την αξία της!
Η Παυλίνα έχει σπουδάσει ιστορικός τέχνης και αγωνίζεται με δύναμη και πάθος να ανταποκριθεί στις δυσκολίες της ζωής..
Αφήνω την Αθήνα για να ανηφορήσω προς Βορρά, με περίεργα συναισθήματα.
Αφήνω κάποιους αγαπημένους φίλους (Κώστα, Όλια, Χρυσούλα, Ελένη, Γιώργο) που μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες με εμένα και αναχωρώ..

Όλια, Κώστας, Μαρίνα, Λάκης, Ελένη

Μέσα τους έχουν ακόμη την σπίθα της νιότης.
Να 'ναι καλά οι φίλοι μου!
Και ναί!..Πιστεύω πως υπάρχει μια μικρή ελπίδα!

Με την Σούλα στο Μοναστηράκι