Μια οικογένεια λίγο πιο… φυσιολογική.

     Γράφει η Χριστίνα Ντεχόλα   

«Θα μείνουμε στην ξαδέρφη μου. Ο αδερφός της μένει κάποιες μέρες εκεί και κάποιες μέρες μένει εκτός πόλης λόγω δουλειάς. Α, επίσης αυτές τις μέρες θα είναι και ο Πέτρος στο σπίτι , τον φιλοξενούν.» «Ο Πέτρος ποιός είναι;», ρώτησα. «Α, είναι ο άντρας του θείου μας!»

Μέσα σε λιγότερο από ένα δίωρο ήμασταν στο σπίτι της Σοφίας στο Μόναχο, τα κλειδιά μας τα έδωσε ο Μπομπ, το αγόρι της. Μάλιστα έκανε τον κόπο να μας φτιάξει αντικλείδια. Το σπίτι είχε μια μίνιμαλ διάθεση και ήταν κυρίως γεμάτο ρούχα, παπούτσια και βιβλία μόδας. Ένα αγχωμένο τρεχαλητό στο διάδρομο! «Αααααααα! Κατουριέμαιιιιιι!!!» Η Σοφία κλειδαμπαρώνεται στην τουαλέτα παραβλέποντας τις συστάσεις ως κάτι περιττό και ασήμαντο. Ακολουθεί ο Πέτρος καλωσορίζοντάς μας στην τρελή τους οικογένεια. Γελάμε όλοι μαζί κρατώντας την κοιλιά μας προτού καν πούμε πως μας λένε!

«Εγώ πήρα τούρτα» λέει ο Πέτρος σε σπαστά ελληνικά. «Εμείς τα κορίτσια θα μαγειρέψουμε» είπε η Ελευθερία και μου ανέθεσε να ξεφλουδίσω ένα σακούλι με πατάτες. Είχε γενέθλια ο Μήτσος, θα του κάναμε έκπληξη. Το οικογενειακό πάρτι τελείωσε με το Μήτσο κουλουριασμένο και χαρούμενο στον καναπέ, τον Πέτρο να κάνει αναμετάδοση των εκπληκτικών γεγονότων στον θείο των παιδιών μέσω skype και μεις τα κορίτσια να βάφουμε νύχια στο κρεβάτι. Παρατηρώ ένα από τα πολλά τατου της Σοφίας που λέει “Pappas” και μια ημερομηνία ακριβώς δίπλα. «Είναι για τον Πέτρο και το θείο Γιώργο, είναι οι μπαμπάδες μας. Ή έστω έτσι νιώθουμε γι’ αυτούς.»

Φωτο επιλογή Vita.gr

«Πόσο καιρό είσαι μαζί του;» ρωτά με ενδιαφέρον η Ελευθερία. «Μια βδομάδα… νομίζω». Κοιτάμε με απορία τη Σοφία. « Και κάνει τόσα πολλά για σένα; Άφησε τη δουλειά του για να ρθει να μας φέρει κλειδιά!» «Ναι και πριν πέντε μέρες ήμουν στο νοσοκομείο και ήρθε να με δει, μάλιστα ειδοποίησε και το γραφείο μου για το λόγο της απουσίας μου. Είναι απίστευτος!» Ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων απέναντι μας έπινε κοκτέηλ αγκαλιά και γελούσε που και που πιο δυνατά. Κανείς δεν νοιαζόταν βέβαια. Κάθε μέρα ζευγάρια πίνουν κοκτέηλ στα cocktail bars άλλωστε.

Την τελευταία μέρα κανείς δεν ήθελε να μαγειρέψει. Καταλήξαμε να τρώμε σταφύλια με τυρί πίνοντας κρασί στην κουζίνα. Ο Μπομπ καθόταν αγκαλιά με τη Σοφία στην πολυθρόνα στριμωχτά, ο Μήτσος με τον Πέτρο στις καρέκλες και μεις στα σκαμπουδάκια. Που και που όταν τελείωναν τα σταφύλια η το τυρί κάποιος άνοιγε το ψυγείο και έκανε τον ανεφοδιασμό και η συζήτηση συνεχιζόταν επ’ άπειρον. Και κάπου εκεί τέσσερεις άνθρωποι με κάνανε να νιώθω σαν μέλος της τρελής και άκρως φυσιολογικής οικογένειάς τους.

Η αγάπη δεν γνωρίζει σύνορα, δεν κρίνει τη διαφορετικότητα μα την αγκαλιάζει, η αγάπη είναι εκεί στα ωραία και στ’ άσχημα, η αγάπη σε θυμάται όταν είσαι εδώ μα και όταν λείπεις, η αγάπη σε σπρώχνει εκεί που δεν ήξερες ότι μπορείς να πας. Οι άνθρωποι που μένουν κάτω απ’ την ίδια στέγη και μοιράζονται αγάπη μόνο χαρούμενοι μπορεί να είναι. Και τη χαρά αυτή τη μοιράζονται με όλους.

Είμαι η Χριστίνα. Σπούδασα στη Σχολή Θετικών επιστημών του Αριστοτελείου. Μου αρέσει να γράφω άρθρα, ιστορίες, αληθινές ή και όχι. Γράφω για τους ανθρώπους. Για εκείνα που θέλουν και δεν τολμούν. Για αυτά που τόλμησαν και δε μετάνιωσαν. Για όσα σκέφτονται μα δεν ξεστομίζουν. … Η γιαγιά μου έλεγε : «Αν δεν κάνεις αυτό που αγαπάς , τουλάχιστον αγάπα αυτό που κάνεις… και σίγουρα αγαπώ να μοιράζομαι τη σκέψη μου μαζί σου, μέσα απ’ τα άρθρα μου.


Πρωτοδημοσιεύτηκε στο φοιτητική ιστοσελίδα My campus το 2015