Ο Μίλτος

   Γράφει η Έλσα Καραμπάτσα   

Υπάρχουν πολλές ιστορίες μεταξύ των ανθρώπων και  ζώων, που μας έχουν συγκινήσει.
Μια τέτοια ιστορία μας διηγείται και η Έλσα και την ευχαριστώ, για τον απλούστατο λόγο, ότι κάποτε πρέπει να αποκτήσουμε συνείδηση..
Πριν αφήσω την ίδια να διηγηθεί την ιστορία της, θεώρησα να πω κι εγώ δυο λόγια...Ποτέ στη ζωή μου δεν κατάλαβα, γιατί κάποιοι ασυνείδητοι “άνθρωποι” έχουν στο σπίτι τους ζώα; Απο τη στιγμή που δεν μπορούν να φροντίσουν μια ψυχούλα, τι παριστάνουν;
Η ανθρώπινη σκληρότητα απέναντι σε ανυπεράσπιστα ζώα δεν έχει όρια και όσα και να πούμε ελάχιστα μας γεμίζουν αισιοδοξία..
Θαυμάζω επίσης τους ανθρώπους που φροντίζουν κακοποιημένα ή αδέσποτα σκυλιά.
Χρέος όλων μας να σταθούμε κοντά τους, να τους βοηθήσουμε.. 
Κοντά τους θα μάθουμε και οι ίδιοι μας πάρα πολλά...και ίσως κάποτε, καταλάβουμε ακόμη περισσότερα. Είχε πει κάποτε Μαχάτμα Γκάντι: Ο πολιτισμός ενός έθνους διακρίνεται απο τον τρόπο, με τον οποίο οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στα ζώα..

Ο Μίλτος

Thanos Kapsalis ..Τα σκυλιά

Αργά το βράδυ βλέπεις τα σκυλιά να περιφέρονται σαν άκακες συμμορίες.
Εξουθενωμένα από ανθρώπους και αυτοκίνητα, άλλα μικρά, άλλα μεγάλα και μερικά κουτσά, δεν έχουν πια κουράγιο ούτε να γαυγίσουν, ούτε να δαγκάσουν. Καμιά φορά κανένα κάθεται να το χαϊδέψεις και σε κοιτάει με ευγνωμοσύνη μες στα μάτια. Όμως τα πιο πολλά στέκουν από μακριά, γεμάτα υποψία: ξέμαθαν πια να ξεχωρίζουν τους ανθρώπους.
Μαζί με τ' άλλα είναι και μερικά σκυλιά από ράτσα, που κόστισαν κάποτε μια μικρή περιουσία. Που δεν έτρωγαν παρά μόνο μπιφτέκι. Που τα έλουζαν ωραίες κυρίες και ύστερα τα έβγαζαν για τον πρωινό τους περίπατο - και τώρα παρατημένα απ' τα αφεντικά τους, Κύριος οίδε για ποιο λόγο, με το λουρί ακόμα στο λαιμό και με την απορία στα μάτια, τρέχουν κι αυτά μαζί με τα κοπρόσκυλα, έχοντας μάθει κιόλας στην 

απόγνωση και στις κακές συνήθειες του δρόμου...

17 July 2008 at 08:57

Το παραπάνω κείμενο το βρήκα τυχαία.

Το παρακάτω κείμενο αναφέρεται σε ενα σκυλάκι, απ' αυτά τα "παρατημένα με την απορία στα μάτια..Ένα σκυλάκι μισότυφλο, χωρίς δόντια μα με μεγάλη καρδιά, τον Μίλτο μου και τον Χάρη, το παλικαράκι που με συγκίνησε.
Μεσημέρι Σαββάτου στο τρένο με προορισμό το μοναστηράκι.
Στα πόδια μου το καλαθάκι με τον Μίλτο. Τα νεύρα μου χάλια, το κορμί μου κουρασμένο απο τα νεύρα μου.Χαμένη σε σκέψεις κοιτώ χωρίς να κοιτώ τον κόσμο να μπαινοβγαίνει σε κάθε σταθμό.
Ένας νεαρός ζητάει βοήθεια.
Όχι πάλι λέω, όχι..οι γνωστές ατάκες για την δόση..
Κλείνω τα μάτια, κάνω τον εαυτό μου αόρατο..
Ανοίγω τα μάτια, ο νεαρός έχει καθήσει απέναντι μου και προσπαθεί να δει τι ζωάκι έχω στο καλάθι.
Το γυρνώ πρός το μέρος του.
Αρχίζει να μου μιλά. Έχει πράσινα μάτια τόσο φωτεινά! Τα δόντια του ειναι σάπια, μα εχει το πιο γλυκό χαμόγελο που εχω δει ποτέ! Μου λέει πόσο αγαπάει τα ζώα, για τον φίλο που έχασε πρόσφατα απο υπερβολική δόση χαπιών και το σκυλί του.

- Έπαθε κατάθλιψη κοπελιά απο τότε που τον έχασε, ακόμα τον ψάχνει το σκυλί.
Λίγο πρίν κατεβεί απο το τρένο μου είπε:

- θα σου πω κάτι σοφό που έχει πει ένας φίλος μου.. ΟΤΑΝ ΑΦΙΕΡΩΝΕΙΣ ΕΣΤΩ & ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΚΥΛΙ, ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΑΦΙΕΡΩΝΕΙΣ ΟΛΗ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΟΥ Σ' ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΣ..

Μου χαμογέλασε κι έφυγε.
Γεια σου Χάρη! Γεια σου παλικάρι μου! Δεν τον συνάντησα ποτέ ξανά.
8 μήνες αφιέρωσα στον Μίλτο.
8 μήνες τον είχα δίπλα μου συνέχεια.
Ενα πλασματάκι που το πέταξαν, μια σταλίτσα με πολλά προβλήματα, μα με μεγάλη καρδιά, που χώραγε μόνο εμένα..Ήταν απίστευτη η αγάπη που μου έδωσε..

Τον έχασα χθές, τον χτύπησε αυτοκίνητο, τον διέλυσε μπροστά στα μάτια μου.
Αντίο Μιλτάκο μου, ψυχούλα μου όμορφη!

#Αθήνα 31 Μαρτίου 2010#