Στην Παυλίνα και στους φίλους της Αθήνας

Στην Ελλάδα της κρίσης, οι καιροί είναι δύσκολοι.

Αγανακτώ για το άδικο.

Προβληματίζομαι για το μέλλον.
Θυμώνω για την ανικανότητα των πολιτικών.
Εξοργίζομαι για κατάσταση που επικρατεί στον τόπο μου.
Με πιάνουν συχνά τα μπουρίνια μου.
Αναρωτιέμαι, γιατί δεν πάει μπροστά αυτός ο τόπος;
Και εκεί, που νιώθεις ότι δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας, αντικρίζεις δυο μάτια φωτεινά, ένα γλυκό χαμόγελο...αυτό της Παυλίνας, που τυγχάνει να δουλεύει στο ξενοδοχείο που διαμένεις για ολιγοήμερες διακοπές.

Με μια σπάνια απλότητα και ζεστή φωνή σε μαγνητίζει...
Και τότε κατανοώ..
Ακατάλληλοι άνθρωποι σε θέσεις καίριες, ορίζουν τις τύχες μας...
Η Παυλίνα θα λείπει!...Μάλλον, δεν θα μπορέσει ποτέ να αποδείξει την αξία της!
Η Παυλίνα έχει σπουδάσει ιστορικός τέχνης και αγωνίζεται με δύναμη και πάθος να ανταποκριθεί στις δυσκολίες της ζωής..
Αφήνω την Αθήνα για να ανηφορήσω προς Βορρά, με περίεργα συναισθήματα.
Αφήνω κάποιους αγαπημένους φίλους (Κώστα, Όλια, Χρυσούλα, Ελένη, Γιώργο) που μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες με εμένα και αναχωρώ..

Όλια, Κώστας, Μαρίνα, Λάκης, Ελένη

Μέσα τους έχουν ακόμη την σπίθα της νιότης.
Να 'ναι καλά οι φίλοι μου!
Και ναί!..Πιστεύω πως υπάρχει μια μικρή ελπίδα!

Με την Σούλα στο Μοναστηράκι