Είπα δεν θα γράψω για αυτό. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν μπορώ να πληκτρολογήσω ούτε λέξη. Δεν ήμουν εκεί. Δεν έχω πάει ποτέ. Έγραψαν τόσοι και τόσοι. Αποτυπώθηκαν μαρτυρίες, πλάνα εικόνες. Όλα τόσο φορτισμένα και τόσο σοκαριστικά. Η καταστροφή σφοδρή και ο πόνος ανείπωτος.
Είδα όλες τις εικόνες. Διάβασα όλες τις μαρτυρίες. Όχι γιατί τη βρίσκω με τον πόνο του κόσμου, αλλά γιατί δεν ήθελα να σβήσω την οθόνη του υπολογιστή μου και να γυρίσω έτσι άνετα στην προς το παρόν ασφαλή μου πραγματικότητα. Μου αρέσει να ξέρω. Να δω τι πέρασαν. Να βιώσω μέσα από τη μαρτυρία το συμβάν, σαν να είχε συμβεί σε μένα. Γιατί υπάρχει και αυτό, υπάρχει η καταστροφή, η δυστυχία, η αδρεναλίνη του να σώσεις και να σωθείς. Και αισθάνομαι υποχρέωση στον εαυτό μου να του δείχνω όλες τις πτυχές της ύπαρξης.
Το θέμα δεν είναι να παριστάνεις ότι ο κίνδυνος δεν υπάρχει, αλλά να τον δεις με μάτια ορθάνοιχτα, να βάλεις τον εαυτό σου μέσα και να αναρωτηθείς «εγώ τι θα είχα κάνει σε αντίστοιχες συνθήκες». Ναι, οι εικόνες ήταν δύσκολες, και δημοσιευόταν αλλεπάλληλα σε διάφορα μέσα ενημέρωσης. Αλλά σε τι βοηθά το να αποφύγεις να τις αντικρίσεις; Προτείνω όλοι να δούμε αυτό που έγινε.
Την επόμενη φορά, που θα πας να πετάξεις το τσιγάρο σου από το αυτοκίνητο να θυμηθείς την εικόνα του καπνισμένου σκύλου. Την επόμενη φορά, που θα κάνεις μπάρμπεκιου και κανείς σας δε θα ασχοληθεί με τα μισό σβησμένα κάρβουνα, να θυμηθείς τα καμένα πεύκα. Όταν δεις κάποιον να ανάβει μια φωτιά στο δάσος και να απομακρύνεται να σου σκάει το μυαλό η εικόνα των
Τώρα θα μαζέψει ο κόσμος τα κομμάτια του, με θλίψη, με βοήθεια, με αγωνία, με τον καιρό ίσως κάποιες πληγές κλείσουν. Αν όμως σε πέντε ή δέκα χρόνια υπάρξει ένα δεύτερο Μάτι, μια ακόμα τραγωδία θα είναι επειδή κάποιος από όλους εμάς που υποσχέθηκε στον εαυτό του να γίνει η αυριανή αλλαγή, δεν το έκανε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου