«εμείς»

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης

Τι εστί υπευθυνότητα?

Μπορούμε να αναλύσουμε την οικονομική κρίση, την κρίση αξιών, να κατανομάσουμε τους υπαίτιους των συμφορών, αλλά σπάνια μπαίνουμε στον κόπο να κάνουμε αυτοκριτική για τις δικές μας συμπεριφορές- επιλογές, να αναλογιστούμε τις ευθύνες μας.
Οποιαδήποτε προσπάθεια και αν κάνουμε, θα αποτύχουμε, αν δεν αντιληφθουμε την ατομική μας ευθύνη απέναντι στο σύνολο της κοινωνίας, δεν αλλάξουμε αντιλήψεις, πρακτικές, κουλτούρα του «εμείς».
Γιατί τα γράφω?
Διάβαζα εχθές ένα άρθρο στην καθημερινή http://www.kathimerini.gr/1002149/opinion/epikairothta/politikh/to-kakoma8hmeno-kai-h-gerontissa , για κάποιον νεαρούλη που πέταξε , υπό το αδιάφορο βλέμμα των γονιών του, ένα πλαστικό μπουκάλι στο πλακόστρωτο, ενώ παρακάτω υπήρχε κάδος ανακύκλωσης. Σε παρατήρηση ενός περαστικού, ο πατέρας εξαγριώθηκε ζητώντας και εξηγήσεις..
Το σκηνικό το έχω δεί άπειρες φορές και αρκετές φορές εξαγριώθηκα..Η ευρύτητα του φαινομένου είναι διαδεδομένη στο πανελλήνιο .. Θυμάμαι κάποτε σε μια παραλία, κάθισε ένας «κύριος» με δυο παιδάκια δίπλα μας. Μου έκαναν εντύπωση στην αρχή οι τρόποι του. Μέχρι και για τους κινδύνους στη θάλασσα μιλούσε..μέχρι εκεί όμως! Φεύγοντας άφησε ολόκληρο σκουπιδαριό απλωμένο γύρω μας..
Ήταν σαφές πως ο κόσμος περιστρεφόταν γύρω απο το άτομο του..Το δίκαιο και η ελευθερία είχε μόνο ατομικά θέλω..
Άναρωτήθηκα, αν ο ίδιος ζούσε σε μια άλλη χώρα θα το έκανε?
Πιστεύω πως όχι! Θα αποκόμιζε την κατακραυγή των γύρω του και ίσως, ένα τσουχτερό πρόστιμο.
Μου έλεγε πρόσφατα, ένας γνωστός μας, πως όταν πέταξε το άδειο πακέτο των τσιγάρων του απο το παράθυρο του ατοκινήτου στον δρόμο, ο γερμανός πεθερός του, φρενάρησε, γύρισε πίσω και ευγενικά του ζήτησε να κατέβει να το πάρει..Από τότε δεν το ξέχασε!
Να μην σας πω για τον φίλο μου τον Γιάννη, που έτσι και βρεθείς μαζί του σε παραλία με σκουπίδια ξεχνάς πως πήγες για μπάνιο και ολημερίς μαζεύεις σκουπίδια.
Με λίγα λόγια, δεν χρειάζεται να μιλάμε για πολιτισμό, αν και οι ίδιοι μας δεν συμβάλουμε στην ανάπτυξη και την κατανόηση του πολιτισμού.
Πέρυσι ευχόμουν να αποκτήσουμε αυτογνωσία.Να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να τον αφουγκραστούμε καλύτερα, να ανακαλύψουμε τις αδυναμίες μας, να αντικαταστήσουμε τις αρνητικές σκέψεις με θετικές, να αξιοποιήσουμε τις δυνατότητες μας. Αλλάζοντας τον εαυτό μας, ο κόσμος έχει περισσότερες ευκαιρίες να αλλάξει, να γίνει πιο ανθρώπινος!
Φέτος θα συμπληρώσω και την αυτοσυνειδησία .

Γεζίντι, οι άνθρωποι με τα θλιμμένα και εκφραστικά μάτια στον δρόμο της προσφυγιάς

Μια καλημέρα είναι αυτή, πες την και ας πέσει κάτω..
يوم جيد هو هذا ، ويسقط..
Ein Guten Morgen ist das, sag es, auch wenn runter fällt.

Το όνομα μου είναι Saad Murad , γεννήθηκα στο Β. Ιράκ, είμαι Jiseden και θα σας διηγηθώ την ιστορία μου..
اسمي سعد مراد ، ولدت في شمال العراق ، أنا جيزن وسأخبركم قصتي

Στην Γερμανία με Κυρία Eva, όπως την αποκαλούσαν

Mein Name ist Saad Murad, ich wurde im N. Ιraq geboren, ich bin Yezidi und ich erzähle dir meine Geschichte.

Όταν πρωτοαντίκρυσα τα μάτια του παιδιού, κατάλαβα πως κουβαλούν θλίψη και πόνο, γι΄αυτό και αποφάσισα να σας παρουσιάσω τη ζωή του. Είναι η ζωή ενός Γεζίντι, του Saad. 
Μέσα απο τις φωτογραφίες και τις λίγες λέξεις που θα γράψω, θέλω να δω το πρόσωπο του να φωτίζεται. Να ζωντανεύουν κάποιες χαρούμενες στιγμές που έζησε. Μέσα από προσωπικές ιστορίες μπορούμε να καταλάβουμε πολλά περισσότερα. Πως ζούσε, πως ξεριζώθηκε απο τον τόπο του, αφήνοντας οικογένεια, φίλους, συγγενείς και πως έφτασε στη Γερμανία; Να ακούσουμε τι νιώθει, ποια είναι τα όνειρα του;
Επειδή και οι ίδιοι ζήσαμε την γενοκτονία, τους διωγμούς, τον ξεριζωμό πριν κάποιες δεκαετίες, είναι απόλυτα λογικό να νιώθουμε αποτροπιασμό για κάθε είδους καταπίεσης και εξευτελισμού της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Πριν τις σφαγές, τους βασανισμούς, τους βιασμούς γυναικών, την σκλαβιά, τον ξεριζωμό απο τις εστίες τους, ελάχιστα γνωρίζαμε για τους Γεζίτες (EZIDΙ).

Nadia Murad Basee Taha

Μάθαμε αρκετά από την Νάντια Μουράντ (Nadia Murad Basee Taha), την σκλάβα του ISIS που δραπέτευσε. Η Νάντια ήταν ένα από τα 7000 κορίτσια  (μαρτυρία του ίδιου) που αιχμαλωτίστηκαν, βασανίστηκαν, πουλήθηκαν για ελάχιστα δολ. και έπεσαν θύματα βιασμού. Μάθαμε περισσότερα από τις μαρτυρίες άλλων κοριτσιών και γυναικών που έζησαν την φρίκη της σκλαβιάς και ξέφυγαν. Αρκετές προτίμησαν να αυτοκτονήσουν, ενώ σημαντικός αριθμός γυναικών αγνοούνται.
Αρκετοί Γεζίντι βρήκαν καταφύφιο στη Γερμανία στο πλαίσιο ενός προγράμματος προστασίας. Ήταν το ελάχιστο που μπορούσε να κάνει μια ΄΄πολιτισμένη κοινωνία΄΄ για να ξεπλύνει τις ενοχές της. Πολλές από τις γυναίκες που αιχμαλωτίστηκαν, συνεχίζουν να ζούν τον εφιάλτη, να τις κρατάνε σε διάφορες χώρες, όπως στην Συρία, την Σ. Αραβία, να κακοποιούνται και να τις χρησιμοποιούν για σκλάβες του σεξ.
Ατομικά ελάχιστα μπορούμε να κάνουμε. Ας ενώσουμε τουλάχιστον τις φωνές μας ως ένδειξη συμπαράστασης, για όλους αυτούς τους ανθρώπους που υπέφεραν και υποφέρουν. Να νιώσουν ότι είμαστε δίπλα τους, είμαστε γείτονες τους, φίλοι τους, να τους χαρίσουμε έστω ένα χαμόγελο. Ίσως έτσι αποτίσουμε τον ελάχιστο φόρο τιμής σε όσες γυναίκες κι άνδρες δολοφονήθηκαν και σε όσους ξεριζώθηκαν απο τις πατρογονικές τους εστίες.
Σε ολόκληρο τον πλανήτη καθημερινά γίνονται αποτρόπαια εγκλήματα, καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, παιδιά συνεχίζουν να είναι χωρισμένα από τις οικογένειες τους και εκατ. άνθρωποι απειλούνται από την πείνα ..και να σκεφτείς πως το 1/3 των τροφίμων καταλήγουν στα σκουπίδια.. Θα περιμέναμε από τη διεθνή κοινότητα να αναλάβει περισσότερες πρωτοβουλίες, να συντονίσει την δράση της. Δυστυχώς, πρώτα γίνονται τα εγκλήματα και μετά προσπαθούν να βρούν ΄΄ανθρώπινες λύσεις¨. 

Κωνσταντής και το κορίτσ΄ι που πρίσκι απ΄τα φασούλια΄΄

Θεατρική θρακιώτκ΄η παράσταση

Κατόπιν πιέσεως απο τον πρωταγουνιστή κι επειδή δεν θέλω να τον πάρ΄ άλλη εταιρεία και να τον κλείσει σε κανένα κλουβί και δεν θα τον βλέπουμε, αποφάσισα να τον βάλω να παίξ΄ ι πρώτο ρόλο με χρυσά γράμματα, σε ευρωπαικής εμβέλειας, κλασικό- θρακιώτικο – δραματικό έργο, μεταφερμένο από τον Αποστουλάριο στη σύγχρουνη εποχή, με φουρισιές του 1821, μεξικάνκις και ιταλικές για να κάν΄ι διεθνή καριέρα..

Επιλέγω και πάλι τις πιο δραματικές σκηνές, όπου ακούγονται κάτ΄ι φωνές, που δεν μπορείς να καταλάβ΄ ένας θεατής περί τίνος ακριβώς πρόκειται, αν δεν τα εξηγήσουμε, αλλά και μια σκηνή που συζητούν δυο φίλοι τ΄ , για τα χαίρια τ΄ Κωνσταντή..Αν και πάλι δεν είναι ευχαριστημένος, θα τον βάλου να παίξ΄ σι μουνόπρακτο..κι άμα πάλι δεν είνι ευχαριστημένος, τι να πώ? Ας τον κρίν΄το κοινό! Ας πάρ΄τα ζτράνια τ΄ και άι στην ευχή τς Παναγιάς!

Τίτλος του έργου
΄΄Κωνσταντής και το κορίτσ΄ που δεν φαίνιτ.ι΄΄. Σε άλλες χώρες κυκλοφορεί και ως ΄΄ Κωνσταντής και το κορίτσ΄ι που πρίσκι απ΄τα φασούλια΄΄..

Το έργο μοιάζ΄ πολύ με το ΄΄Ρωμαίος και Ιουλιέτα΄΄ , αλλά και μι τ΄άλλο το θκό μας, τον Ερωτόκριτο..
Σίγουρα ο Σεξ-πυρ εμπνεύστηκε απο το προυτότυπο..όνομα κι αυτό ΄΄Σεξ- πυρ΄΄? Δηλαδή ΄΄Σεξ κοντά στην πυρωστιά΄΄ ..Λες και αλλού δεν μπουρούσι να κάν΄ι σεξ? Τέλος πάντων!

Βρισκόμαστι έξω απο το σπίτι τς λεγάμινις...
Ο Κωνσταντής φτάνει με τα γιορτινά τ΄, καβάλα σε γκατζιόλ΄, μαζί με τον υπηρέτ΄ι τ΄, τον Βαλταζάρ ..Είχε κι πρασνιαδάκια μαζί τ΄, πράσα και ραδίκια να τα δώσ΄ στην καλή τ΄.
Φωνάζει στην καλή τ΄: Έβγα όξω στου μπαλκόνς να διώ τα χειλούδια σ΄΄! Έβγα όξω πλί μ΄ να μι κελαιδίις! Έβγα τσιρτσιλιάνκου μ΄!Έβγα κουτουπουλάκι μ΄!
Τίπτα δεν ακούγεται για πέντε λεπτά..ιδώ κάνουμι διάλειμμα, να πιούν γκαζόζες ΄΄Τσιακίρ΄΄΄ οι θεατές κι να ρευτούν..ένας δηλαδή..κι αυτός θκός μας! ..πήρι το κάτι τις..
Ανοίγει αυλαία. Ακούγεται απ΄τ΄ανοιχτό το παραθύρ΄ ένα μπρρρ – μπρρ!
Μιτά μια φωνή βραχνιά: Δεν μπουρώ Κωνστανή μ΄! Δεν μπουρώ πειτνιαρούδ΄ μ!΄Έφαγα τρία πνάκια φασούλια μαυρομάτκα και πρίσκα ...μπρρ – μπρρ!
Αρρώχτσα θαρώ, έχω κι θερμασιά..μπρρ- μπρρ!
Κωνσταντής γάνιασι.. Περίμινι αγαπημένη μ΄, θα ξανάρθω! Α που λέτε, καμτσικών΄ι τ΄ γκατζιόλ, ..α κάμ΄ι στα τσαΐρια , να πάει να φέρει του γιατρό. Δεν μπορούσι να τν- ακούει να υποφέρ΄ι..

Δίπλα παροκολουθούν τη σκηνή δυο φίλ΄οι τ΄ , Πουστόλς κι Γιώρς..Κοντά τς είνι και ο Βαλταζάρ που κρατάει έναν δίσκο. 
Ακολουθεί διάλογος ....
Πουστόλς :Τουν χαμένου τ΄ , παλάβωσι απ΄τον έρωτα! 
Γιώρς: Δεν τον έφταναν τόσα π-βάλια, τόσα γίδια , τόσα βάσανα, θέλει να βάλει κι άλλα στου κεφάλτ:
Πουστόλς: Τι να πω Γιώρ?
Γιώρς: Καλός ανθρωπος , μα μπουνταλάς!
Πουστόλς : Καλύτερα να φύγουμι , μέχρι να έρτ΄ι γιατρός θα νυχτώσ΄! Πείνασα θαρείς. Να πάμι τς θκές μας τς πλαδούδες, που δεν τρων τίπτα ούλι μέρα και πάλι χαίροντι!
Γιώρς : Ετυχώς μας έδωσι ο Βαλταζάρ ΠΙΣΚΟΥΤΟΥΔΙΑ και χάψαμι καμπόσο!
Πουστόλς : Ναι, ναι, ήταν και απο τουν Παπαδόπουλο!
Βαλταζάρ : Ακόμη ένα πισκουτάκ΄ι?
Γιώρς: Πήρα προηγούμένως!
Βαλταζάρ: Πέντε πήρις, αλλά δεν πειράζ΄ι, ξαναπάρι!
Γιώρς : να είχις κάνα λουκούμ?
Μππρ- Μπρρ, ακούγεται στου βάθους
Πουστόλς : Πάμι Γιώρ΄, εδώ ψεκάζναν! Μπρρ- μπρρ.

Έπαιξαν
Κωνσταντής: Κώστας
Γιώρς: Γιώργης
Πουστόλς :Απουστόλς
Θεατής: Γιάννς με δύο ν
Βαλταζάρ: Βασίλς
έκτατη εμφάνιση :Τα πισκουτούδια
Φουνή: φωνή απο μαγνητόφωνο.. Φιλινάδα μ΄αρνήθκι να παίξ΄ι, γιατί λέει Κωσταντής πήρι παραπάν΄!  Ρουτώ ποια θέλει να παίξεί? Να ρουτήισ΄ Κωνσταντή τ΄Λέν΄ι, να διούμι τι θα πεί?
Σενάριο και λοιπά: Αποστουλάριος..όπως λέμε Σακελλάριος, Βελισσάριος, Πασχάλς..το τελευταίο μι λέν δεν πάει!..ιγώ λέει πάει, πάει! Με του λουκούμ πάει!

Η ξυλοκόπος, το κορίτσ΄ με τα μπλού, το ζλάπ΄ι και ο πλατύποδας

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης

Ποτέ δεν χάλασα χατίρι σε φίλο μου! Γι΄ αυτό και δεν αρνήθηκα την οπτικοποίηση της εικόνας που μου υπέδειξε ο Κώστας. Το έκανα με μεγάλη χαρά! Έκανα μόνο ορισμένες προσθήκες, να ταιριάζει με την ιστορία της θρακιώτικης τηλεοπτικής σειράς που θα σας αφηγηθώ..

Θα σας  αφηγηθώ μόνο την τελευταία σκηνή της  θρακιώτικης σειράς, που είνι κι η πιο δραματική και παίζεται με μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό, ακόμη και στην Ινδία, καθώς ανειλημμένες υποχρεώσεις (να φτιάξω λουκάνκα, να τραγδήσω με τον φίλο μ΄ που μοιάζει τον Weihnachtsmann (Αϊ-Βασίλ΄ς), αλλά και ένα ταξίδι στο  Μπρόντγουεϊ), δυσκολεύουν την κατάσταση για το επόμενο διάστημα. 
Τίτλος της σειράς, "Η ξυλοκόπος, το κορίτσ΄ με τα μπλού, το ζλάπ΄ι και ο πλατύποδας". 
Θα μεταφερθεί στην ελληνική τηλεόραση το καλοκαίρι και με θρακιώτικους υπότιτλους. Υπομονή μέχρι τότε!
Στο Μπρόντγουεϊ θέλουν να βοηθήσουμε σε μια υπερπαραγωγή μι πλιά. Έχει λένε πρόβλημα ο πρωταγωνιστής, ένας τσιρτσιλιάνκους. Δεν κουτσιλάει και είπαν να πάρω κι την φιλενάδα μ΄, που ξέρει απο τέτοια. Δεν της το είπα ακόμη! Θα της το πω με του μαλακό, μην έχουμε κανένα επεισόδιο. Ποτέ δεν ξέρς, τι μπορεί να πάθει άνθρωπος απ΄τ΄χαρά τ΄?
.. Βρισκόμαστε στο δάσος, όπου εξελίσσεται το τελευταίο μέρος της τραγωδίας. Η ξυλοκόπος σκέφτιτι αν πρέπει να πιτσοκόψ΄ το ζλάπ΄ι. Ο πλατύποδας θέλει οπωσδήποτε να το τεμαχίσι. Το κορίτσ΄ με τα μπλού κλαίει και οδύρεται. Παρακαλάει την ξυλοκόπο, να μην κομματιάσι τον φίλο τσ΄!..Δεν αντέχει άλλο να βλέπει. Φεύγει προς άγνωστη κατεύθυνση. Φήμες λέν΄, ότι ρίθκι στο ποτάμ΄, άλνοι πάλι, πως κλείσκι σε μαναστήρ΄ και άλνοι πως πήγε στ΄ Γερμανία. Την είδιαν λέν΄ στην Στουτκάρδη να τραγδάει σε παιδούδια. Άμα ισχύει το τελευταίο, θα βαλάντωσαν στο κλάμα τα καημένα απ΄τα μοιρολόγια. Δεν έμαθι ποτές ότι  το ζλάπ΄ι ζεί! Ναι, ναι, ζεί! Τ΄ άφκαμι ελεύθερο.. στο τέλος το λυπήθκαμι!  Παρακάλισι κι γναίκα τ΄, γιατί φοβόταν να ζήσει μοναχή..Τι να κάνουμι, άνθρωποι είμαστι κι εμείς..Πήραμε βεβαίως κι απ΄τ΄ γναίκα τ΄, το κάτι τις..
Και έτσ΄ι, αγοράσαμε μπρούσκο κρασί, ξύλα για το τζιάκ΄ι και τώρα ξεκουράζουμιστιιι..
Πρέπει όμως να σταματήσω επειγόντως, με ειδοποιούν απ΄του κουντρόλ, πως η φιλενάδα μ΄ κατούρσι τα βρακιά τς απο τα γέλια.
Αυτό δεν είναι τίποτα! Την προηγούμενη φορά που έγραψα σενάριο, 200 νοματαίοι τσιρλίσκαν. Αμάν έκαναν να τς συνεφέρουν! Πάω γρήγορα, γιατί μ΄έπιασι κι μένα ένα σφίξμο αχαμνό..
Να χαμογελάτε στη ζωή σας! Να ζήστε καλά κι μείς καλύτερα!
Πρωταγωνίστησαν
Ξυλοκόπος: Στέλλα- Περιστέρα Παλάζη
Το κορίτσ΄ με τα μπλού: Μαρία Σιδηρά
Το ζλάπ΄ι: Κωνσταντίνος Τριανταφυλλάκης
Πλατύποδας: Απόστολος Πουτουλούδης
Σενάριο και τα λοιπά: Αποστολάριος, όπως λέμε Σακελλάριος, Βελισσάριος..

Το γέλιο είναι υγεία!

Αυτοσαρκασμός - σαρκασμός - χιούμορ - παρατσούκλια 

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης

Ίσως και λίγο επηρεασμένοι από το χιούμορ μιας άλλης εποχής, συνεχίζουμε και σήμερα να δημιουργούμε σκηνές διασκεδαστικές, να πειράζουμε φίλες/ους, να γελάμε και να αυτοσαρκαζόμαστε. Κάποιος που δεν μπορεί πια να γελάσει με τον εαυτό του, είναι η ώρα οι άλλοι να γελάσουν μαζί του, έγραφε ένας Αμερικανός ψυχίατρος και ψυχαναλυτής. 
Και εφόσον τον τελευταίο καιρό, αρκετά αστειάκια κάναμε σε φίλες/oυς, είπαμε να στρέψουμε τα καυστικά βέλη της ΄΄σάτιρας΄΄ στους εαυτούς μας, να εξιλεωθούμε έστω και λίγο, να αγιάσουν οι αμαρτίες μας.

Σήμερα θα αναφερθώ στα παρατσούκλια του καιρού μας, τα έξτρα εκείνα αστεία ονόματα που μας κολλούσαν, συνήθως με σκωπτική διάθεση. Σε μερικά σημεία θα χρησιμοποιήσω και θρακιώτικη ντοπιολαλιά. Για τυχόν γλωσσικές απορίες, απευθυνθείτε στην Στέλλα Παλάζη, που είναι και ειδήμων σε γλωσσικά ζητήματα..
Παρατσούκλια δεν είχαν μόνο οι ομάδες, οι γκάνγκστερ, οι επώνυμοι. Είχαμε και εμείς, οι απλοί άνθρωποι, που μας τα δίναν οι περιβόητοι ΄΄νονοί΄΄ της γειτονιάς.
Κατ΄ αρχάς, να ξεκαθαρίσω κάτι. Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετική αισθητική, άρα εκλαμβάνει και το χιούμορ διαφορετικά. Σε ορισμένες περιπτώσεις, καλά είναι να κρατάμε λίγο χαλινάρι, ιδίως όταν έχουμε απέναντι μας ευαίσθητα άτομα, που μπορεί να προσβληθούν απο τυχόν παρερμηνείες. Είναι άλλο ο επιθετικός χλευασμός, και άλλο τα πειράγματα ή τα αστεία μεταξύ φίλων - γνωστών χωρίς κακοήθειες. Δυστυχώς, την αίσθηση του χιούμορ δύσκολα την αποδέχονται ορισμένοι. Προσωπικά τους κρατώ σε απόσταση, όχι μόνο απο αισθητική, αλλά και λόγω ασυνήθιστης σωματικής ιδιομορφίας, που θα σας εξηγήσω παρακάτω. Επίσης, είμαι αντίθετος στο να δίνουμε σήμερα παρατσούκλια, ιδίως σε παιδιά και να τραυματίζουμε τις  ψυχούλες τους.

Η  δική μας γενιά, ίσως και λόγω σκληραγώγησης δεν μασούσε απο τέτοια. Τα πειράγματα ήταν καθημερινός τρόπος έκφρασης, ακόμη και μεταξύ αγνώστων.
Έχουμε ακούσει σόκιν ιστορίες και πειράγματα, που δεν τα χωράει ανθρώπου νούς!

Ας σταθώ όμως στα παρατσούκλια της δικής μου εποχής αυτοσαρκαζόμενος, να πάνε οι πίκρες κάτω, που λέει και το άσμα, γιατί καλώς ή κακώς υπήρχαν και δεν μπορούμε να τα ξεγράψουμε, καθώς μεγαλώσαμε μ΄αυτά.
Πέρα από τα γνωστά παρατσούκλια για τους κατοίκους περιοχών, όπως Γκάτζολοι, Σούρδοι, Φρανκολαντζέρηδες, Παγουράδες, Γκαζμάδες, Καϊλαριώτες Ακανέδες, Νεραντζοκώληδες, Τυρόγαλα κοκ. (υπάρχει πηγή στο τέλος), είχαμε και παρατσούκλια ατομικά. 
Δεν υπήρχε περίπτωση, στη δεκαετία του 60΄ ή του 70΄να έλεγαν ένα παρατσούκλι και να μην γνώριζες σε ποιον απευθυνόταν.
Φάκα έλεγαν και αμέσως καταλάβαινες πως πρόκειται για τον ξάδελφο Βασίλη. Τσιουλιά φώναζαν, έτρεχε ο ξάδελφος Βαίτς. Πατέλα φώναζαν (απο πλατυποδία μάλλον) και αμέσως γυρνούσα να δω ποιος με αναζητούσε. Ποτέ δεν κατάλαβα τούτο το παρατσούκλι? Και να πείς, πως πάτσα κανέναν που στέκονταν πέρα του μισού μέτρου? Απουρώ με τον νούνο?

Ακούστε ακόμη μερικά. Λαχανάς, Κατηφόρα, Βουτυράς, Κάπρος, Κεφάλας, Μπιτσίμ, Ταταριότς, Αλμπάντς, Αντέσα, Αλατζιάς, Κλόθρας, Τσάρλι, Τσαπουρνάς, Κατσαβίδα, Κασμέρς, Ζούπς, Κουρουτζής, Καλαμπουκάς, Πέτνιος, Μυλουνάς, Τζακούλης, Καίσας, Ντοματούδα, Πιπερούδς, Δομάζος και ένα σωρό άλλα.  Όλα είχαν να κάνουν με κάποια χαρακτηριστικά, προτιμήσεις π.χ σε διάφορα φαγώσιμα, δεξιότητες, συνήθειες και επαγγέλματα. Παραδείγματος χάριν, άρεζ΄ι κάποιος να χάφτει βουτηρούδ΄ι, βουτυρά το παρατσούκλι. Είχε τρανό κεφάλι, κεφάλας το παρατσούκλι. Ήταν λίγο μαυριδερός. πχ. ο ξάδελφος, φάκα τον ονόμασαν (επιλογή του Κουσιαφά), προσωνύμιο του φακίρη. Μην φανταστείτε τα φακιρικά που κάνουν σήμερα! Εμείς τα μόνα φακιρικά που ξέραμε, ήταν να εξαφανίζουμε (καταβροχθίζουμε) σε χρόνο μηδέν κανένα κομμάτι κρέας. Θυμάμαι κάποτε, με τον φίλο μου τον Γιώργη, νεανίσκοι αλανιάρηδες, πήγαμε στο πανηγύρ΄ι στο Τσιμπαλνιώτκο, όπου μετά από τις βόλτες, πάν - κάτ΄, κάτσαμε σε έναν καφενέ- μπουζουκομάγαζο, να φάμε κουπανούδια αρνιθίσια.  Περνάει που λέτε, σφαίρα ένα τζιμάνι, μας καβράτσ΄ι τον έναν. Αυτά κι αν δεν είναι φακιρικά! 

Πήγε πάππους Βαΐτς σε έναν χορό τσολιάς ντυμένος, έμεινε και στον εγγονό του το όνομα.. και να είχε και δυο μέτρα μπόι? 

Συχνά γκιμπιρντούσε (έπεφτε) Πουστόλς, πατέλα τον ονόμασαν, εμένα ντε!. Αλήθεια δεν ξέρω από που προήλθε ετυμολογικά η λέξη γκιμπιρντώ? Τη μόνη λέξη που ξέρω, είναι γκρι μπορντώ...εδώ θα πάρω τη βοήθεια του κοινού. Μανία επίσης στα φωνήεντα, να προσθέτουμε και άλλα για να δώσουμε όγκο..Από που νομίζετε έγινε το δίψηφο ΟΥ. Τα άλλα πάλι, με τις καταλήξεις σε ούδ΄ι..  Σκλούδ΄ι, κταβούδ΄ι, φυστικούδ΄ι, γκουτσινούδ΄ι γατούδ΄ι, καουνούδ΄ι, ζαχαρούδ΄ι, χαρτούδ΄ι, μαιμουνούδ΄ι, σπριτούδ΄ι, πλούδ΄ι. Ευτυχώς το τελευταίο δεν το σκέφτηκε κανείς. Ταίριαζε με το Πουτουλούδ΄η..
Αργότερα στη δεκαετία του 80΄ και 90΄, ανακαλύψαμε και άλλα, π.χ. Θλιβερός, Ερωτιάρης, Φασουλής, Αραχτός, Παγωμένος, Γκουσγκούνης  και πολλά άλλα..

Τέλος πάντων, να μην τα πολυλογώ, έτσι ήταν εκείνες τις εποχές. 

Θέλετε να αποβάλλετε το άγχος και το στρες, γελάστε. Γελάστε δυνατά με την ψυχή σας. Δεν χρειάζεται να καταφεύγουμε σήμερα σε παρατσούκλια, που μπορεί να πληγώσουν. Υπάρχει πληθώρα αστείων που μας κάνουν να γελάμε.

• 
  

του πουδάρι τ΄έκρυψα..σε γιορτή κρασιού με τον Μπίλυ, επονομαζόμενο κι Αλατζιά...

ΥΓ. Δεν έχω καμιά πλατυποδία, αλλά καλού κακού κρατάτε αποστάσεις όπως και στον κορωνοϊό!

Ιστοσελίδα για να μάθετε παρατσούκλια απο διάφορες ελληνικές πόλεις..

https://www.otherside.gr/2010/12/paratsouklia-katoikwn-apo-diafores-ellinikes-poleis/

Ανάπτυξη

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης

Πρωινές σκέψεις, μελλοντικές ανησυχίες..
Αλήθεια, θα θέλατε μια Ελλάδα κάπως έτσι?

Ανάπτυξη ή υποβάθμιση?
Έχουν περάσει οι εποχές, όπως ήταν στην εποχή του Ικάρου, που δοκίμαζαν να πετάξουν με τη βοήθεια φτερών. Σήμερα χρησιμοποιούμε άλλα μέσα για να δραπετεύσουμε απο τις φυλακές μας και να ζεσταθούμε. Η λύση είναι οι υδρογονάνθρακες και όχι τα πούπουλα και τα κεριά, έτσι τουλάχιστον ισχυρίζονται οι μεγάλες εταιρείες και εμείς τα καταπίνουνε αμάσητα τα λόγια τα μεγάλα.
Η σταδιακή μετατροπή της μεσογείου σε παραγωγό υδαγονανθράκων θα μετατρέψει τη χώρα μας σε πυλώνα ανάπτυξης, όπως ακούμε από επίσημα χείλη εδώ και χρόνια. Είναι όμως έτσι?
Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις ήδη επισημαίνουν τον κίνδυνο απο τις εξορύξεις καθώς οι εξορύξεις θα γίνουν σε μεγάλα βάθη με άγνωστες ακόμη συνέπειες για το περιβάλλον. Τα οικονομικά επιχειρήματα που προβάλλονται, πως θα γίνουμε ένα κράτος με τεράστια οφέλη και πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή είναι τελικά φούμαρα.
Τρισεκατομμύρια σκοπεύουν να ξοδέψουν οι μεγάλες εταιρείες, καθώς οι ανάγκες κάλυψης των αναγκών είναι μεγάλες. Ήδη η Exxon Mobil και η Qatar petroleum ξεκινούν γεωτρήσεις στο οικόπεδο 10 της κυπριακής ΑΟΖ., ενω απο το 2019 ξεκινούν στο Ιόνιο,στις περιοχές του Πατραϊκού κόλπου και στο Κατάκολο.
Αναζητώντας στο διαδίκτυο πληροφορίες για την οικονομική ευρωστία των χωρών, εκτός απο τις ΗΠΑ και Καναδά, δεν βρήκα κάτι αξιόλογο που να φέρνει τρομακτικά κέρδη ή να βελτιώνει την ποιότητα ζωής των ανθρώπων.
Πόλεμοι, ανταγωνισμοί, έλλειψη δημοκρατίας, ανεργία, ανισότητες, φτώχεια, προσφυγιά και κέρδη.. πολλά κέρδη για τις εταιρείες.
Αδιάφορες για την περιβαλλοντική ζημιά, βιοποικιλότητα περιοχών, εξαφάνιση ειδών κλπ.
Αντί να επενδύσουν περισσότερο σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, συνεχίζεται η τρέλα εξόρυξης και κατανάλωσης πόρων, χωρίς να υπολογίζουν το οικολογικό κόστος.
Ο μέχρι τώρα παραγωγικός ιστός της χώρας στηριζόταν σε διαφορετικο μοντέλο..Μην παρασυρόμαστε απο τρανές υποσχέσεις.. Όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα μικρό καλάθι..

sex-appeal

Σχολιάζει η Στέλλα- Περιστέρα Παλάζη

Τι ζητούσαν οι γονείς μας από μας; Να μάθουμε γράμματα, να τρώμε όοοολο τα φαΐ μας και να μη " δίνουμε δικαιώματα ". Παγκόσμιος, εμφύλιος, ίσα που πήραν το απολυτήριο του δημοτικού, φοιτώντας σε εσπερινό- εκεί έγραφε ο πατήρ μου πάνω στο θρανίο " σ' αγαπώ " στη μαμά μου, αμέσως μετά αρραβωνιάστηκαν, έφηβοι ακόμα- και μόνο το χειμώνα παρακαλώ, την άνοιξη είχε δουλειές, ποιος θα πήγαινε στα πρόβατα..Τα οποία πρόβατα έδιναν το κατιτίς τους, με το μαλλί ύφαιναν, το γάλα ό,τι πρέπει για τυρί, το βούτυρο δεν το άγγιζες, λέει, πήγαινε στην πόλη με αντάλλαγμα είδη παντοπωλείου. Μεταξύ μας,τα παιδιά (τσκαλούδια κι σταμνούδια τα αποκαλούσαν, φράση δηλωτική της παιδικής θνησιμότητας αλλά πιο πολύ της προσοχής που τύχαιναν) δεν το πολυακουμπούσαν το φαγητό, αν υπήρχε, δεν τα άφηναν, προηγούνταν ο παππούς, ο θείος, ο μπαμπάς, οι γυναίκες σκοτώνονταν ποια θα ταΐσει το σκυλί, να χάψουν κανένα ξεροκόμματο... Να βρεις μια δουλειά να μην είσαι στον "νήλιου" έλεγε η γιαγιά μου, η δε μάνα μου να τρέχει με τα μουρουνόλαδα, να με κυνηγάει με κείνη την αηδία, ωμό αυγό με ζάχαρη και κακάο, να προσπαθεί παντοιοτρόπως μπας και παχύνουν τα " τσακνιάρκα τα πουδαρούδια μ'", όπως λέει και η Μένη. Το πιάσατε το νόημα; Ό,τι δεν είχαν, έπρεπε να το έχουμε με το παραπάνω. Άσπρη- άσπρη σαν το γάλα και χοντρή σαν τη βουβάλα δεν έλεγαν;

Διατηρούσαν, βέβαια, και τις αρχές τους, κάτι σαν το " τάξις και ηθική " του τηλεδημάρχου, στόχο στον οποίο συνέβαλε τα μάλα και το σχολείο! Πρώτη μέρα στο γυμνάσιο, ψαρούκλα η Περιστέρα, να ακούει τη Μπουκουβάλα (υπέργηρη μου φαινόταν τότε) ότι απαγορεύεται το μαύρο στο μάτι, το μολύβι ντε και ότι θα μας το τρίψει για να δει αν είμαστε πειθήνιες..ένα χρόνο αργότερα η γυμνάστρια (ακατανόμαστη...) πήρε με τις κλωτσιές δυο συμμαθήτριες που τόλμησαν ( άκουσον, άκουσον) να εμφανιστούν πριν την παρέλαση με αφέλειες! Αν είναι δυνατόν, με αφέλειες οι ποταπές! Ε, στην τρίτη γυμνασίου που γίναμε μεικτό (γιατί ναι, για θηλέων ο λόγος πριν) υποχρεωθήκαμε να γαζώσουμε τις ποδιές μπροστά, καθότι έφεραν κουμπιά και επέτρεπαν τη ....θέα.

Κύλησε πολύ νερό στ' αυλάκι από τότε, άλλαξαν τόσα πράγματα, ενα μένει σταθερό! Η ανάγκη της μάνας να δει στο παιδί της αυτό που η ίδια στερήθηκε. Γράμματα μάθαμε, τα πρώτα παχύσαρκα παιδιά της γενιάς μου ήταν, ελεύθεροι νιώθαμε; Όχι, αν κρίνω από την εμφάνιση των σημερινών κοριτσιών. Πόζες που ξεχειλίζουν υποσχέσεις, ρούχα σε...σμίκρυνση, εκφράσεις λιμανιού, ξέχειλο sex-appeal . Ξεχάσαμε να τους πούμε αυτό: η θηλυκότητα δεν είναι αντιστρόφως ανάλογη με το μήκος της φούστας. Και να το δείτε που, όταν βρεθούν στη θέση μας, θα πασχίζουν ώστε τα παιδιά τους να νιώσουν λίγη χαρά...

2ο Λύκειο Διδυμοτείχου 1981- 1983

                                       ................

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης

Απ΄ όσο θυμάμαι, πάντα με ενοχλούσαν οι κώδικες ντυσίματος, οι εκπαιδευτικές μέθοδοι και οι πρακτικές των δασκάλων, ιδίως στα πρώτα χρόνια του σχολικού μου βίου. Έπρεπε οπωσδήποτε να σωφρονιστούμε, να βγούμε ανθρώποι στην κοινωνία, διαφορετικά δεν θα ΄χαμε στον ήλιο μοίρα, έτσι μας έλεγαν. Θυμάμαι στο δημοτικό συμμαθητή, να φέρνει κάθε εβδομάδα και καινούργιες βέργες απο κρανιά στους δασκάλους, να βγάλουν τα απωθημένα τσ΄ στα χερούδια μας..τ΄ άλλο πάλι, που σε σήκωναν απο τα τσουλούφια και στο κατέβασμα έτρωγες και δυο σκαμπίλια. Χρόνια και κείνα! Ένα μπλέ ομοιόμορφο τσούρμο απο μαθητές και μαθήτριες  με τους σωφρονιστικούς δημόσιους λειτουργούς. Όχι όλοι! Υπήρχαν και εξαιρέσεις που ακόμη τις θυμόμαστε..

Χιονάδες 1972 με τον δάσκαλο Αντώνη Χαλκιώτη

Οι σχολικές μπλέ στολές τα δύσκολα εκείνα χρόνια, είχαν μια λογική, δεν λέω!.. αλλά δεν έκαμνα και κωλοτούμπες, παρόλο που είχα γιαγιά μοδίστρα, την μπάμπω Γαζίνα ( Ζωγραφίνα) και η δική μου ήταν στην τρίχα..δεν ήταν φυσικά και Τσεκλένη, αλλά ξεχώριζε των άλλων που σκούπιζαν την μύξα με το μανίκι. Τα κορίτσια συνέχισαν να φορούν τις ποδιές και στο γυμνάσιο, μέχρι και το 1982, που καταργήθηκαν με νόμο..Τώρα που το ξανασκέφτομαι, ίσως και να άλλαζα γνώμη, καθότι πολύ άρεζα που έβλεπα τις μαθήτριες με τις μπλέ ποδίτσες τους..νομίζω ενίσχυαν περισσότερο το sex-appeal τους..δεν το λέω μόνο εγώ!

Διδυμότειχο 1981, 2ο Λύκειο

Τα χρόνια πέρασαν, καινούργιες πρακτικές, συνήθειες και ενδυμασίες λανσάρονται στην πιάτσα, ακόμη πιο καυτές.
Θυμάμαι το μίνι της δεκαετίας του 60, σύμβολο απελευθέρωσης της γυναίκας. Ήταν η πρώτη φορά που άκουσα και για ΄΄μίνι εγκεφαλικά΄΄..αν κι μικρός, τα ματούδια μ΄ έβλεπαν μια χαρα!
Η μόδα έρχεται, απέρχεται και επανέρχεται. Λένε πως το ρούχο που θα φορέσεις θα τονώσει το σεξαπίλ σου..μακάρι να ήταν έτσι και να μπορούσε να  αναδείξει και την προσωπικότητα σου! Ας μην το αναλύσουμε παραπάνω..
Εκείνο που μένει τελικά, είναι μια γλυκιά ανάμνηση των χρόνων που πέρασαν. 
Τώρα θα μου πείτε, ό,τι θυμάσαι χαίρεσαι! ..και φυσικά χαίρομαι που τα θυμάμαι..Συγκρίνω και εγώ, βρε αδελφέ, το sex-appeal,   δηλ. τα χαρακτηριστικά του ερωτισμού του χθές και του σήμερα.. 
Κάθε εποχή έχει και τα δικά της νταμπγιέτια ...άλλα μας ξυνίζουν,  άλλα μας εντυπωσιάζουν, γούστα είναι αυτά!.. Μας αρκεί να βλέπουμε ευτυχισμένους νέους ανθρώπους! Είναι άραγε ευτυχισμένοι?..εσείς τι λέτε?

Μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Χιονάδων

Ο κόσμος ο δικός μου

Μουσική: Ιωάννης Αρβανιτάκης 

Στίχος: Απόστολος Πουτουλούδης 

Προβολή στο You Tube

https://www.youtube.com/watch?v=fJutzZvHKfA&feature=youtu.be

Τον κόσμο που φτιάξατε εσείς, σας τον χαρίζω

τον κόσμο που ονειρεύεστε εσείς, δεν τον γνωρίζω

διαγράφω όσα μου μάθατε εσείς και ξαναρχίζω 

ονειρεύομαι ένα κόσμο απλό και συνεχίζω

 τον δικό σας τον κόσμο, σας τον χαρίζω. 

Στον δικό μου τον κόσμο υπάρχουν παιδιά και κάτι ψυχές μόνες. 
Στον δικό μου τον κόσμο υπάρχουν πουλιά που κελαηδάνε γι’ αγάπη γλυκά. 

Στον δικό μου τον κόσμο υπάρχεις εσύ που την αγάπη την κάνεις γιορτή. 

Σε τούτο τον κόσμο τα μάτια στεγνά τα χείλη πικρά, τα όνειρα σβήνουν. 

Γδαρμένα κορμιά στων νυχιών σας τα βράχια στάζουν πόνο και αίμα. 
Πως μου ζητάτε λοιπόν εδώ να μείνω? 

Ονειρεύομαι ένα κόσμο απλό και συνεχίζω. 

Τον δικό σας τον κόσμο, σας τον χαρίζω.

 Οι εκόνες και οι σκηνές από το βίντεο που χρησιμοποιήθηκαν δεν έχουν κανένα κερδοσκοπικό χαρακτήρα..

Θάλαττα - θάλαττα!

 Της Στέλλας-Περιστέρας-Παλάζη

Στέλλα- Πριστέρα-Παλάζη

Πριν  απολαύσουμε τη Στέλλα στο γλυκό ταξίδι νοσταλγίας και αναμνήσεων, ας μου επιτρέψει να κάνω και ο ίδιος μια μικρή εισαγωγή.. 

Πάνω απο ένα χρόνο έκαναν οι Μύριοι να επιστρέψουν στην πατρίδα τους. Η περίφημη φράση Θάλαττα – θάλαττα ήταν η κραυγή ανακούφισης όταν αντίκρυσαν οι Έλληνες τη Μαύρη θάλασσα..
Εμείς, όπως και η φίλη μας η Στέλλα, κάναμε περισσότερο καιρό να την αντικρύσουμε και να αναφωνήσουμε θάλαττα, ω θάλαττα! Οι λόγοι πολλοί! Στην δεκαετία του 60΄ και του 70΄ οι ορεινοί, δεν ήταν ακόμη και τόσο εξοικειωμένοι με το υγρό στοιχείο, εκτός από κάποιες μικρές γκιόλες, τους νερόλακκους και τα πηγάδια που είχαν στην διάθεση τους, δεν τους ενδιέφερε και πολύ να αντικρύσουν τη θάλασσα.. Οι δε μετακινήσεις με διάφορα οχήματα, ελάχιστες..τα πιο μακρινά ταξίδια θα ήταν μέχρι το Διδυμότειχο με το λεωφορείο της γραμμής..Η μεγαλύτερη χαρά μας ήταν, να μας πάμε στο μαγειρείο του Θεοφάνη να φάμε κιουφτέδες με σάλτσα, παρά να πάμε στην Αλεξανδρούπολη να δούμε τη θάλασσα...
Άλλωστε να κολυμπήσουμε είχαμε τις γκιόλες. Οι γκιόλες για εμάς ήταν κάτι ανάλογο με τις σημερινές πισίνες, ασχέτως αν ήταν σκέτο μπατάκι...εκεί να δείς φιγούρες, αφού όμως πρώτα ξεδιψούσαν τα ζωντανά, κυρίως τα γελάδια...Και αυτό προνόμιο των αγοριών. Που να τολμήσουν οι κορασίδες να ξεβρακωθούν. .τα κορίτσια είχαν άλλα ταμπγιέτια, τα οποία περιγράφει με μαεστρία η φίλη μας Στέλλα..

Περιγράφει η Στέλλα- Περιστέρα- Παλάζη

Ποιος θα σε πήγαινε στη θάλασσα να βγάλεις φωτογραφία με  "μαγιό", μου λες;
Εμάς φωτογραφία μας έβγαζαν σε καμιά γιορτή που θα τύχαινε, σε εθνική επέτειο ή σε καμιά χαρά. Πουλύ άριζα που χόριβαν με του γυαλί κι μας έβαζαν τέλια μας τα μουκούτσκα!  
Εμείς δεν παραθερίζαμε, θε-ρί-ζα-με! Ε, τι μόνο οι επιδημίες θέριζαν κάποτε τον κοσμάκη; Αυτός τα πληρώνει πάντα όλα, να το ξέρεις...
H κουμίτσα και κούρσα είχαν και διακοπές πήγαιναν. Η μαμά της ερχόταν άσπρη άσπρη, που πολύ άρεσε στο χωριό και κατράμ'ι γίνονταν μετά τα μπάνια που πολύ της μοδός ήτο! 

Στο μεταξύ έφτασε και η τηλεόραση, στο καφενείο αρχικά, σε κάποια σπίτια στη συνέχεια, ασπρόμαυρη, αν θες να ξέρεις, ενάμιση κανάλι όλο κι όλο κι άρχισε να διαμορφώνει τις επιλογές μας. Είδαμε και πώς κολυμπούσαν οι χριστιανοί και τάχατις έκαμναμι του ίδιου με τη φίλη μου τη Λίτσα! Μέσα σε ένα αμπάρι γεμάτο σιτάρι, το εισπραχθέν από τον ιδιοκτήτη της κομπίνας...

Εδώ δεν είμαι εγώ!

Εδώ είμαι εγώ!

Ποιμενοβουκολική η καταγωγή γαρ, το καλοκαίρι "φουλ σεζόν" που λένε. Και μπορεί να μην προλάβαμε το δρεπάνι, το μάθαμε αργότερα αυτό, κάτι κόμματα πολιτικά και τέτοια ...,ξέρετε, αν και ποτέ δεν μου άρεσαν οι Κνίτες, πολύ ακαμψία, βρε παιδάκι μου, μπατόζα δεν ίδγια καν καμιάφρα, είχαμε, όμως κομπίνες! Κομπίνα, δηλαδή, θεριζοαλωνιστική μηχανή, ο πατήρ μου ιδιοκτήτης και χειριστής ταυτοχρόνως.Το λιγότερο δέκα άτομα προσωπικό, δυο ήταν μόνο οι " τσουβαλάδες". 

Εδώ είμαι εγώ!

Οι λοιποί στο τρακτέρ μετέφεραν τα σακιά στο σπίτι του νοικοκύρη. Κυριλάτος ο οδηγός, είχε τη θέση του, όχι σαν τους κακόμοιρους, τσιπλάκδις απ' τ' μεσ'η κι απάν αψλά στην πλατφόρμα. Πιαλούσι μάνα μ' ούλ' η τ' μέρα να τ' ς ιτοιμάσει φαΐ, μισμέρ' κι βράδ' υ, παρακαλώ πουλύ, δυο κουβάδις φασουλάκια καθάρζι, μι του κριάς τα μαγείρευε, τ' ς νταήδις τους σιτίζαμε άνευ φειδούς, "μ',τι, νταήκας παένει στουν πόλιμου, θέλ' ει να τρώει γιρά" το μότο της γιαγιάς μου, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί " το καλύτερο κομμάτι θα το φάει ο μπαμπάς σου". 

Άλλος θέριζε κι άλλος παραθέριζε..

Τώρα που είπα μπαμπάς...δεν τον έβλεπα καθόλου! Το βράδυ που επέστρεφε ήμουνα στη βόλτα, στου σιόσιου, περνούσε από κει, περηφάνια εγώ που είχα ντάντι κουμπινιέρ'η αλλά έκαμνα ότι δεν είναι και τίπουτα του σπουδαίου...ανταμώναμε λιούτσκιου του προυί σαμπάλια, αυτός ξεκινούσε για τον επιούσιο, η αφεντιά μου μόλις είχε τελειώσει ένα ακόμα Άρλεκιν, τα οποία Άρλεκιν τα προμηθευόμουν απ' την Παναγιώτα την Καρλιώτα, που τον είχε βρει τον ψηλό με το λακάκι, βέβαια μελαχρινό δεν τον λες το Θανάση αλλά τα διάβαζε μανιωδώς, η διάθεση για ρομάντζο στη γυναίκα πεθαίνει τελευταία.

Τα Άρλεκιν της Παναγιώτας

Ποιος θα σε πήγαινε στη θάλασσα, μου λες; Είχαν πάει ποτέ οι γονείς μας; Άσε που τα αυτοκίνητα ήταν " αγνώστου ταυτότητας κινούμενα αντικείμενα " κι αν διέθετε κάποια οικογένεια σίγουρα ήταν αγροτικό, επιτρεπόμενος αριθμός επιβαινόντων δύο, άντε τρεις, αν παρίστανε τον αόμματο ο τροχαίος. Eπέτρεπαν οι περιστάσεις την οίηση στους ένστολους, χούντα για! Βλέπαμε χωροφύλακα και κατρούσαμι τα βρακιά μας! Βρακιά είπα; Μόνο αυτό θυμάμαι, την επίπληξη της μαμάς μου που πήγα και γέμισα σκουριές - κυριολεκτικά σκούριασα- ένα ολοκαίνουριο, όχι από εκείνα με τα φουρφούρια,απλό αλλά τσιάχτζι απ' τ'ν ασπράδα, ξέρεις τι χάσκια που κάνει τα λευκά η θολόσταχτη; Μου το φόρεσαν εν είδει μαγιό, κατέβηκε ο μπαμπάς μου στην Αλεξανδρούπολη, ολόκληρο ταξίδι μιλάμε και είπε να με πάρει μαζί του, πάνω από τεσσάρων δεν ήμουνα, πίκολο κανονικό. Τι χρώμα είχε η θάλασσα, πώς ήταν το νερό, πόσο μείναμε θα σας γελάσω. Τη μυρωδιά της θυμάμαι έντονα και μια καΐντούρα σιδερένια, τσουλήθρα την έλεγαν εκεί, αυτή μου έκανε τη ζημιά, πώς να ασπρίσει ξανά το εσώρουχο, παλιουσκούτι ίνγκι, σάμπως είχαν οι γυναίκες πλυντήρια, με νερό απ' του πχιάδ' ι φυσικά!

Την επόμενη φορά που πήγα σε παραλία, αρκετά χρόνια αργότερα, φορούσα μαγιό κανονικά και με το νόμο! Δανεικό! Της Μένης ήταν, " γερμανίδα" ..

Κορίτσια για φίλημα

Κάποτε στην Αλεξανδρούπολη..

Η Νίτσα και το σούσι

Της Στέλλας- Περιστέρας -Παλάζη

Έμαθε και η Νίτσα το σούσι! Η Νίτσα που μετονομάστηκε..Λαμπριάνα τη λέμε τώρα. Το χρυσοπλήρωσε, επιστράτευσε κι όλο της το κουράγιο, έκανε πέτρα την καρδιά, το κατάπιε τελικά. Ωμό ψάρι, χρυσό μου, καταλαβαίνεις; Τσιίκου δηλαδή! Και τυλιγμένο σε πρασνιαδάκια, φύκια λέει! Αλλά πώς αλλιώς θα είσαι τση μοδός, χτίκιασε ο Κωστόπουλος με τα in και out, ναι ο Πετράκος, από το Βόλο, ο γιος του ταξιτζή που, δεν μπορείς να το αρνηθείς, μας έκανε ανθρώποι!

Εκεί θα πας για καφέ- πίνεις φραπέ; τι μπανάλ, θέ μου-αυτό μην τολμήσεις μιλάμε να το φορέσεις, πρόσεχε τα λλλλ σου έτσι και είσαι Σαλονικιός, λίτρα λέμε, παιδί μου,όχι λίιιτρα! Κάπως έτσι μάθαμε και το μούσλι, το πατέ, τα φοντύ, το φουά γκρα,τα ai dente, τσιίκα επίσης, το ριζότο,την πανακότα- τη γριά κότα τη φτιάχναμε καπαμά-τα ποσέ, τα φλαμπέ, τις βελουτέ, τα σενιάν- μανία με το τσιίκου, όμως...-,το εσκαλόπ, τα γκρατινέ, το γουόκ,το στρούντελ, τα νουντλς,τα τσόπ στικς, το φίνγκερ φουντ,το ταμπουλέ,τα τάπας και τελειώνω την πολέντα, κατσιαμάκ'ι το λεγε ο παππούς μου, παιδιά, η γιαγιά μου σταυροκοπιούνταν που κατάφερνε και το τρωγε! Αχ,καημένη Νίτσα, πού να ' ξερες πως οι παλιοί έτρωγαν τα καλύτερα, αν τα είχαν φυσικά...

.. γιατί η πρώτη ύλη τα κάνει όλα και παλιά ήταν αρίστης ποιότητος! Κρεατικά από χαϊβάνια που δεν τα φούσκωναν με ορμόνες παρά τα τάιζαν με τα πουπλίδια, ό,τι περίσσευε δηλαδή, αυτό που αλλιώς θα πετούσε η νοικοκυρά, από το μουχλιασμένο ψωμί μέχρι τις καρπουζόκορες και μη μου ξαναμιλήσεις, σε παρακαλώ, για ανακύκλωση, με πιάνουν τα γέλια! Αυγουλάκια μούρλια, γάλα με όλα του τα λιπαρά, αριάνι αυθεντικό, αφού έπαιρναν το βούτυρο, με προσθήκη μαγιάς μετατρέπουν τώρα το γάλα σε αρ...εεεε..σε κεφίρ ήθελα να πω, αλεύρι από το δικό τους σιτάρι, μέλι απευθείας από την πηγή, το κοφίνι,αρτσιάκ'ι που ωρίμαζε σε τουλούμι από τ' αρνούδια,φρουτα- λαχανικά- ξηροί καρποί όλα παραγωγής τους, όντως βιολογικά, έβρισκες και κανένα σκουληκάκι, στην καλύτερη περίπτωση ολόκληρο κι όχι... δαγκωμένο, δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχω να δω σκώληκα σε μήλο...να μην τα πολυλογώ, λαγγίτες, μικίκια,καρταλάτσια,

γκιζλιαμέδις, ριτσέλια, καβουρμάς,λουκάνικα, τραχανάς- ή τσιουρβάς, ή με φασόλια, μπορεί και με πατάτες αλλά κυρίως με κοτόπουλο-φύλλα- χυλοπίτες αλλιώς-, φασολάδα σε τσουκάλι που έχωναν στον ξυλόφουρνο,ντριμπό, ξιλιτζές, σάλτσα από ντομάτα, ψωμί ζυμωτό , με το που το ξεφούρνιζαν η γωνία σκίζονταν κατά μήκος, τη χαραγή παραγέμιζαν με βούτυρο, ίσως και λίγδα, προσφορά στους μικρούς...ηδονή!!!! Να πούμε για τα πράσινα αμύγδαλα ή ρεβύθια,για τα " μούσμουλα" τ' πάππου τ' Λίταγλου- τζίτζιφα ήταν, δεν ξέραμε πώς λέγονται, πηγαίναμε με τη Μένη να ζητήσουμε για λογαριασμό όλης της παρέας, πριν τα εμφανίσουμε αυτή έκρυβε τα μισά, ακολούθως τα μοίραζε ακριβοδίκαια.. και μύριες ακόμα γεύσεις ξεχασμένες,που δεν θα ξαναβρούμε ποτέ!Δεν πειράζει! Τα σούσια και οι Λαμπριάνες είναι μια κάποια λύσις!!!

Η ψηφιακή εποχή και ο ιός της παραπληροφόρησης..

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης

Διαβάζοντας συχνά ψεύτικα δημοσιεύματα ή παραπλανητικά μηνύματα σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης ή σε ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα, μου γεννιούνται πολλές απορίες (?) , όπως φαντάζομαι και σε πολλούς από εσάς.
Αν και κανένας μας δεν έχει επαρκείς γνώσεις για όλα τα θέματα, προσπαθούμε στο μέτρο του εφικτού, τις εκάστοτε δημοσιεύσεις να τις διασταυρώνουμε με δημοσιεύματα απο άλλες πηγές - κατά προτίμηση επιστημονικές- για καλύτερη  και πιο έγκυρη ενημέρωση.
Το ερέθισμα για να γράψω δυο λόγια, το πήρα από ένα μήνυμα αγαπημένης φίλης, που έλεγε πως να επιβιώσεις απο μια καρδιακή προσβολή και πως μπορείς να βοηθήσεις τον εαυτό σου όταν βήχεις επανειλημμένα και πολύ δυνατά, όπως επίσης απο μια διαδικτυακή ιστοσελίδα που λέγεται fumara και από ένα άρθρο τους με τίτλο..γιατί θερίζει ο καρκίνος στην Ελλάδα; Τι μας κρύβουν οι επιστήμονες;..όπου μεταξύ άλλων αναφέρει και την επικινδυνότητα των εμβολίων..η πηγή βέβαια ήταν απο άλλη ιστοσελίδα ΄΄makeleio.gr΄΄..Και φυσικά όλα τα κείμενα ανυπόγραφα.. Και φούμαρα και μακελειό λοιπόν!
Για το πρώτο θέμα, εν συντομία απαντάει ο αγαπητός μου φίλος, Γιάννης Αρβανιτάκης, που έχει και την γνώση πάνω σε ιατρικά θέματα

Το δημοσίευμα με τον βήχα κυκλοφορεί εδώ και 20 χρόνια περίπου και έχει απορριφθεί επανειλλημένως. Η μόνη φορά που ο γιατρός μπορεί να ζητήσει τον ασθενή να βήξει, είναι επι καθετηριασμού, όπου κάποτε δημιουργείται μια αρρυθμία, οπότε με το βήξιμο, μέσω του πνευμονογαστρικού νεύρου επανέρχεται ο ρυθμός. Το καλύτερο που έχεις να κάνεις, αν δεν είναι κανείς αλλεργικός στην ασπιρίνη, αμέσως ένα χαπάκι κανονικής ασπιρίνης 500 ή 600 mg ανάλογα με την χώρα προέλευσης μέχρι να έρθουν οι πρώτες βοήθειες..

Είναι άραγε εφικτό να απαλλαγούμε απο την παραπληροφόρηση?

Μους στρατσιατέλας με μπανάνα

                                         Σχολιάζει η Χριστίνα Ντεχόλα

«Χώρισες;»

«Εγώ δεν είχα για να χωρίσω, εσύ χώρισες;»

«Νομίζω.»

«Να πάρουμε τη σαλάτα με φινόκιο και βινεγκρέτ μελιού;»

«Ναι, και θέλω και τη μους στρατσιατέλας με μπανάνα.»

«Και τι είπατε;» Τίποτα, της λέω. Τι να πούμε; Ό,τι λέμε κάθε φορά, με κάθε άτομο, με το ίδιο απαράδεκτο ύφος και την ίδια άβολη ματιά. Δεν τα βρίσκουμε. Ούτε εμείς ούτε οι άλλοι. Απορώ πόσα απολεσθέντα χωράνε οι ζωές των ανθρώπων και όλο πληθαίνουν αυτά που δε βρίσκουμε. Αλλά πως να βρεις κάτι από τη στιγμή που δε ξέρεις καν τι ψάχνεις. Είσαι σαν την βραδινή λιγούρα που κοντοστέκεται στο ανοιχτό ψυγείο και δε της αρέσει τίποτα. Τίποτα δεν είναι αρκετό για να κορέσει το ηλίθιο κενό της βαρεμάρας περισσότερο, παρά της πείνας.

«Ε, δε γινόταν», ποτέ δε γίνεται. Γιατί το εύκολο είναι να ξεφύγεις, να μην σκοτιστείς και πολύ. Πόσα πράγματα όμως θα μπορούσαν να γίνουν αν δεν έλεγες αυτό, το δε γινόταν. Πόσα achievements θα είχες κάνει unlock, πόσες στιγμές, ευκαιρίες, συναισθήματα, εμπειρίες και βιώματα χάνεις, δεν το ξέρεις. Και πόση ζωή χαραμίζεις αρνούμενη να ανοίξεις ένα μικρό πορτάκι να μπει λίγο ζεστό φως.

«Όμως γιατί»; Κάθε φορά να σε τρώνε τα γιατί;  Έχω σταματήσει να απαντάω σε «γιατί». Η πιο ειλικρινής και πλέον ενήλικη απάντηση σε όλα τα «γιατί» είναι η εξής. «Γιατί έτσι»! Γιατί δε μου μιλάει, γιατί δεν τον θέλω όπως παλιά, γιατί κοιτάει άλλες, γιατί δε μπορούμε να επικοινωνήσουμε πια, γιατί ξέχασε να με πάρει απόψε τηλέφωνο, γιατί δεν τον βλέπω άλλο ερωτικά, γιατί με απάτησε, γιατί, γιατί… Έτσι. Έκανες μια επιλογή γιατί έτσι! 

Δε σε γουστάρει άλλο, επειδή έτσι! Τα πράγματα είναι απλά όπως είναι.

«Και τώρα;» Τώρα ο χρόνος κυλάει γραμμικά, η γη κάνει σβούρες στο ηλιακό σύστημα, το γάλα στο ψυγείο μου θα λήξει αύριο και η μους στρατσιατέλας ήταν σκέτο όνειρο.

Ώρα για αλλαγή

Σχολιάζει η Χριστίνα Ντεχόλα

Είπα δεν θα γράψω για αυτό. Είπα στον εαυτό μου ότι δεν μπορώ να πληκτρολογήσω ούτε λέξη. Δεν ήμουν εκεί. Δεν έχω πάει ποτέ. Έγραψαν τόσοι και τόσοι. Αποτυπώθηκαν μαρτυρίες, πλάνα εικόνες. Όλα τόσο φορτισμένα και τόσο σοκαριστικά. Η καταστροφή σφοδρή και ο πόνος ανείπωτος. 

Είδα όλες τις εικόνες. Διάβασα όλες τις μαρτυρίες. Όχι γιατί τη βρίσκω με τον πόνο του κόσμου, αλλά γιατί δεν ήθελα να σβήσω την οθόνη του υπολογιστή μου και να γυρίσω έτσι άνετα στην προς το παρόν ασφαλή μου πραγματικότητα. Μου αρέσει να ξέρω. Να δω τι πέρασαν. Να βιώσω μέσα από τη μαρτυρία το συμβάν, σαν να είχε συμβεί σε μένα. Γιατί υπάρχει και αυτό, υπάρχει η καταστροφή, η δυστυχία, η αδρεναλίνη του να σώσεις και να σωθείς. Και αισθάνομαι υποχρέωση στον εαυτό μου να του δείχνω όλες τις πτυχές της ύπαρξης.

Το θέμα δεν είναι να παριστάνεις ότι ο κίνδυνος δεν υπάρχει, αλλά να τον δεις με μάτια ορθάνοιχτα, να βάλεις τον εαυτό σου μέσα και να αναρωτηθείς «εγώ τι θα είχα κάνει σε αντίστοιχες συνθήκες». Ναι, οι εικόνες ήταν δύσκολες, και δημοσιευόταν αλλεπάλληλα σε διάφορα μέσα ενημέρωσης. Αλλά σε τι βοηθά το να αποφύγεις να τις αντικρίσεις; Προτείνω όλοι να δούμε αυτό που έγινε.

Την επόμενη φορά, που θα πας να πετάξεις το τσιγάρο σου από το αυτοκίνητο να θυμηθείς την εικόνα του καπνισμένου σκύλου. Την επόμενη φορά, που θα κάνεις μπάρμπεκιου και κανείς σας δε θα ασχοληθεί με τα μισό σβησμένα κάρβουνα, να θυμηθείς τα καμένα πεύκα. Όταν δεις κάποιον να ανάβει μια φωτιά στο δάσος και να απομακρύνεται να σου σκάει το μυαλό η εικόνα των

αγνοούμενων παιδιών.

Όταν ψάχνεις που να χτίσεις και βρίσκεις τελικά ένα πολύ ωραίο σημείο που όμως κλείνει την πρόσβαση στους υπόλοιπους, εύχομαι να έρθουν στη μνήμη σου οι καμμένοι, οι πνιγμένοι και οι συγγενείς τους. Την επόμενη φορά που θα δεις καπνό που πλησιάζει σε κατοικημένη περιοχή, να μην περιμένεις κάποιον να κάνει κάτι. Κάνε εσύ κάτι!

Τώρα θα μαζέψει ο κόσμος τα κομμάτια του, με θλίψη, με βοήθεια, με αγωνία, με τον καιρό ίσως κάποιες πληγές κλείσουν. Αν όμως σε πέντε ή δέκα χρόνια υπάρξει ένα δεύτερο Μάτι, μια ακόμα τραγωδία θα είναι επειδή κάποιος από όλους εμάς που υποσχέθηκε στον εαυτό του να γίνει η αυριανή αλλαγή, δεν το έκανε.