Πρίν είναι αργά

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης   
    
Δαμόκλειος Σπάθη είναι το σπαθί που βρίσκεται πάνω απο τα κεφάλια μας, κρεμασμένο απο μια αλογότριχα. Αν και η φράση αναφέρεται στον κίνδυνο που απειλεί τον άνθρωπο, όταν αυτός θέτει ως προτεραιότητα της ζωής του την προσωπική ευημερία, τη ματαιοδοξία και τον υλισμό,
εντούτοις, η σπάθα κρέμεται ακόμα, παρά τα όσα δώσαμε ,παρά τα όσα υποφέραμε, παρότι δεν μας έμεινε τίποτα..
Έχουν γραφτεί τόσα πολλά για την κρίση, που μαστίζει την Ελλάδα, που πολλές φορές, το να επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια καταντάει κουραστικό.
Παρόλα αυτά, μερικοί επιμένουμε ..Ίσως γιατί θέλουμε να κατανοήσουμε,να προβληματιστούμε, να ξεφύγουμε απο την αδράνεια, τη σιωπή, να υπερβούμε φαντασιώσεις, να δούμε την αλήθεια, να στρέψουμε τα βλέμματα σας σε συλλογικές μορφές αντίστασης, ενάντια σε πολιτικές που έχουν οδηγήσει τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση και να κλείσει επιτέλους ο φαύλος κύκλος του λαικισμού που χρόνια τώρα μας έχει εγκλωβίσει στο τέλμα.
Σίγουρα η ψυχολογία μας βρίσκεται στα ύψη, όταν τα ενδιαφέροντα μας περιορίζονται σε χαρές...αλλά πρέπει να καταλάβουμε, αν θέλουμε να ευημερήσουμε ως σύνολο, πρέπει να αλλάξουν πολλά. Να αλλάξουν νοοτροπίες, πολιτικές και όχι μοιρολατρικά να δεχόμαστε ότι μας επιβάλλεται.
Δυο είναι τα βασικά στρατόπεδα που συγκρούονται για την περιβόητη ανάπτυξη που θα έρθει και όλο στον δρόμο βρίσκεται....
1. Επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αποχώρηση απο την ΕΕ και ανάπτυξη.
2. Παραμονή στο ευρώ, στην ΕΕ με κάθε θυσία και ανάπτυξη.
Και στα δυο στρατόπεδα, υπάρχουν οι προτάσεις διαγραφής ενός μέρους του χρέους ή και καταγγελίας του χρέους..
Και ενώ η κάθε πλευρά προβάλλει τα δικά της επιχειρήματα, τα χρέη της Ελλάδας συνεχίζουν να αυξάνονται ασταμάτητα. Μπορεί να συμφωνείς ή να διαφωνείς με κάποια, αλλά για μένα κυρίαρχο ρόλο στην όλη υπόθεση έπαιξε η δικιά μας αδυναμία. Η αδυναμία να χαράξουμε απο νωρίς μια εθνική γραμμή.
Γι΄αυτό και η γνώμη μου, εξαρχής ήταν, την ανάπτυξη δεν την διαμορφώνει το νόμισμα, αλλά οι πολιτικές που επιλέγουμε και στην κατάλληλη ώρα που τις επιλέγουμε. Και εδώ βρίσκεται και η δική μας ευθύνη. Μπορεί να πέσαμε θύματα παραπλάνησης, μπορεί να βολευτήκαμε, μπορεί...πολλά μπορεί... Δυστυχώς όμως, οι μέχρι τώρα επιλογές μας, δεν οδήγησαν πουθενά. Φυσικά και η κρίση, είναι πρώτα από όλα, πολιτική. Κανένας μέχρι τώρα απο τους κυβερνώντες, δεν προσπάθησε να περιορίσει τα εξωτερικά δάνεια και τον καταναλωτισμό. Αντίθετα υιοθετήθηκε ένα νεοφιλεύλερο μοντέλο που αργά ή γρήγορα θα μας οδηγούσε στην καταστροφή. Και όταν φτάσαμε στην καταστροφή , συνέχισαν να ζητάνε...Ποιό το αποτέλεσμα;
Μπορεί κάποιοι, να επωφεληθούμε ή να επωφεληθήκαμε προσωρινά απο κάποιες συγκυρίες. αλλά μακροχρόνια γίνεται βρόχος, αν δεν υπάρχει σχεδιασμός και όραμα.
Ήδη υπάρχει οικονομιική ασφυξία και κοινωνική αποσύνθεση
Αν αναγκαστούμε στη χρεοκοπία, κάτι που είναι πιθανό στο μέλλον, δηλ. αν πάψουμε να εξυπηρετούμε το χρέος....δεν μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει (;)...
Ίσως πριν τα μνημόνια , η λύση της χρεοκοπίας, να ήταν προτιμότερη . Σήμερα όλα δείχνουν, αν δεν υπάρξει διαγραφή μέρους του χρέους, δεν υπάρχει διέξοδος διαφυγής και καμιά μελλοντική προοπτική. Τι προοπτική να υπάρχει; Πάνω απο 600.00 Έλληνες έχουν μεταναστεύσει,αναζητώντας την τύχη τους και καλύτερες συνθήκες διαβίωσης ..
Τώρα,ξεκινώντας απο το χρέος και τη δημιουργία του, θα ξεκινήσουμε απο το ερώτημα....γιατί παίρνουμε δάνεια και γιατί κάποιοι μας τα δίνουν;
1.Κανένας δεν δίνει δάνειο, αν δεν αποσκοπεί στο κέρδος ή στον έλεγχο.
2.Κανένας δεν παίρνει δάνειο, αν δεν θέλει να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, αν δεν έχει όφελος, με ότι αυτό συνεπάγεται.
Κάνοντας μια οικονομική ανασκόπηση χρεών, θα δούμε σε όλες τις περιπτώσεις, οι μόνοι που μένουν ικανοποιημένοι,είναι οι δανειστές, οι τοκογλύφοι και δυστυχώς, ο απλός κόσμος πληρώνει το τίμημα, ενώ οικονομική ελιτ βγαίνει αλώβητη με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Τι μπορεί να γίνει; Πολλά και τίποτα! Αλλά αν δεν κάνουμε, επιτέλους κάτι, να σταματήσει η φτωχοποίηση, η χώρα μας θα είναι όμηρος των μνημονίων για πολλά χρόνια ακόμη. Όλα εξαρτώνται απο την διάθεση μας να αντιδράσουμε. Να μην κλείσουμε τα μάτια στις αδικίες. Είναι καιρός να ξεφύγουμε απο τον κομματικό εναγκαλισμό. Να βρεθούμε ενωμένοι στις πλατείες, στις γειτονιές. Ναι, να βγούμε στους δρόμους , να απαιτήσουμε δικαιοσύνη και διαγραφή μέρους του χρέους! Όλοι μαζί ενωμένοι. Να χαράξουμε καινούργιους δρόμους. Για να έχει μέλλον το Ευρωπαικό οικοδόμημα.
Τι έχουμε να χάσουμε; Με σωσίβια δεν επιβιώνουμε..
Στην κινέζικη ορολογία η κρίση έχει διπλή σημασία. Ο πρώτος χαρακτήρας είναι wei που σηµαίνει κίνδυνος και ο δεύτερος είναι ji που σηµαίνει ευκαιρία.
Ας πάρουμε και εμείς την ευκαιρία μας!
Να χρησιμοποιήσω και κάποιες σοφές ρήσεις.
Ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει γρήγορα.
Όσο πιο πολύ περιμένεις το μέλλον, τόσο πιο σύντομο θα είναι.
Υπάρχει και μια λαικότερη...Με πορδές δεν βάφονται αυγά.
ΥΓ. Δεν αναφέρθηκα στους εξωτερικούς παράγοντες που επηρεάζουν την κρίση, αν και έχουν μεγαλύτερη σημασία. Θεωρώ όμως, πως δεν θα φτάναμε εδώ που φτάσαμε, αν απο τη δική μας πλευρά δεν γινόταν ολέθρια λάθη. Σίγουρα για να σταματήσει η κρίση, δεν φτάνει μόνο η δική μας προσπάθεια. Χρειάζεται αλληλεγγύη και καινούργιες πρωτοβουλίες απο την ΕΕ.Διαφορετικά η Ευρωπαική οικογένεια κινδυνεύει περισσότερο απο ποτέ, να διαλυθεί.