η αγάπη

μιας και εορταστικά (=συγκυριακά), όλοι αγαπάμε την αγάπη...
. . .
η αγάπη που ζητά να οικειοποιείται ό,τι αγαπά...

.... του Ιωάννη Γιαννικόπουλου  

≠
η αγάπη που θέλει να δίνεται σε ό,τι αγαπά...
. . .
η αγάπη
-που δεν είναι παρά η επιθυμία - επιδίωξη του "κατέχειν"...
-που αξίωμά της είναι το "κατέχω, άρα υπάρχω" (υπάρχειν=κατέχειν)...
-που ακόρεστα θηρεύοντας το "κατέχειν" διαστρεβλώνει το "υπάρχειν"...
-που βαυκαλίζεται ως ευτυχία, όντας άπαυτη βάσανος...
-που καθιστά το όντως μάταιο πεμπτουσία ενός δήθεν υπαρκτού...
-που ταυτίζει το "ζειν" με το "κατέχειν", αγνοώντας ή παραβλέποντας ότι η επιδίωξη του "κατέχειν", 
αφεύκτως αδύνατη, εκτρέφει το "μη ζειν"...
-που εν τέλει, εκούσα ή άκουσα, οικτρώς κενόδοξη οδηγεί σε απελπισία...
-που ο θάνατος την προφταίνει, πριν κορέσει τις φαύλου κύκλου ορέξεις της...
τέτοιας αγάπης την εντελέχεια τη γνωρίζουμε, τη ζούμε κατά κόρον...
≠
η αγάπη
-που είναι συναίνεση, αντίποδας του "κατέχειν"...
-που αποστρέφεται κι αντιμάχεται την ύπαρξη του "εγώ" ως "κατέχειν"...
-που απεκδύεται την ατελέσφορη, ατελεύτητη επέκταση του "εγώ",
κι αποζητά τη ζείδωρη υποχώρηση - απάρνησή του...
-που είναι υπαρξιακή συνεισφορά, αλληλοπεριχώρηση κι ελπίδα ανθρωποποιού συνύπαρξης...
τέτοιας αγάπης την εντελέχεια την αγνοούμε σχεδόν παντελώς...



Ιωάννης Γιαννικόπουλος