Με την ποιητική ματιά του Ιωάννη

.....Του Ιωάννη Γιαννικόπουλου

    
     Σε γυμνόφυλλο κλαρί

     ένας κοκκινολαίμης
     μακρόσυρτα κελαηδώντας
     ξαφνιάζει τη νωχελική αυγή
     και με γυρτό το κεφάλι
     φιλοσοφεί κοιτάζοντας
     νιογέννητο σαλιγκάρι
     που αργοβραδυπορώντας
     αναζητά χυμούς ζωής
     στη λαθραία χλόη
     τ’ απριλιάτικου Νοέμβρη

δημωδώς ερωτικώς…
// από το σπίτι σου περνώ, σε βλέπω χολιασμένη
στο ανοιχτό παράθυρο θλιμμέν’ ακουμπισμένη…
μέσα μου καρδιοχτύπησα κι ήρθα να σε ρωτήσω
αν έχεις πίκρα στην καρδιά, να σε παρηγορήσω…
- τι μ' ερωτάς, μωρ’ άπιστε, ποια είν’ η αφορμή μου
μου ‘παν πως άλλην αγαπάς κι εχάθηκ' η ζωή μου…
- ποιος το ‘πε, ελαφίνα μου, ποιος το ‘πε, κρύα μ’ βρύση,
να του βαρέσω κουτουλιά, να κλάψει, να δακρύσει…
κι αν το ‘πε αστέρι να σβηστεί, κι ο ήλιος να θαμπώσει,
κι αν το ‘πε κόρη ανύπαντρη, άντρα μην ανταμώσει… //

δυο πεταλούδες
χρυσογαλάζιες με μοβ γιρλάντες 
ολόσωμα αγκαλιασμένες
αρμονικά συγχρονισμένες
φτερουγίζουν τη ζωή
στη δροσερή ερωτική λιακάδα
του Νοέμβρη...
...α ζωή, πανέμορφη που είσαι...
...α ζωή, εφήμερη που είσαι...
...α ζωή...α ζωή...!

     έφεξ' η κρινοροδόπεπλη
     της νύχτας κόρη αυγούλα
     και πλέκει τ αψεγάδιαστα
     φίνα κεντήματά της
     με αηδονιών κελαηδισμούς
     κι αρώματα ανθέων...

... βρέχει...πάντα...θα βρέχει...
γλυκιά θαλπωρή απλώνει το τζάκι...
απαλά προσγειώνεται του Νοέμβρη βροχή......
ελαφρά γερμένο μπροστά το κεφάλι,
το μέτωπο ακουμπισμένο στη διπλή τζαμαρία,
των ματιών οι κόρες πίσω απ’ τα πέπλα των βλεφαρίδων.....
νοιώθει τις στάλες ν’ αργοκυλούν στο κρύσταλλο,
σαν στο κορμί ολόκληρο παντού,
όπως όταν - όπου κι αν στη Σαλονίκη βρισκόταν-
με ανείπωτη, θαρρείς μεταφυσική, λαχτάρα,
έτρεχε ν’ ανταμώσουν, να βγουν μαζί στη βροχή
χωρίς προφύλαξη καμιά,
ώσπου να γίνουν ένα
βροχή και κορμιά....