Το μέλλον της ΕΕ

                                   Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης              

Πόσο μπορεί να σταθεί η ΕΕ μέ όρους αντεκδίκησης; 

Διαφορετικά δεν μπορεί να εξηγηθούν, κάθε τόσο οι ωμοί εκβιασμοί, των υποτιθέμενων ισχυρών.
Με έχουν κουράσει αφάνταστα, τα καθεστώτα ειδικής εποπτείας...Kαι να ΄ταν  μόνο αυτά; 
Υποτίθεται θα περνούσαμε στην ευημερία και όλα τα κακώς κείμενα θα διορθωνόταν.
Φόροι, φόροι και πάλι φόροι . Μα πόσοι φόροι; 
Μα δεν έχουν μάθει, τίποτα άλλο;
Όταν εξασθενούν τα επιχειρήματα, ποιος είναι αυτός που μπορεί να ξετυλίξει το κουβάρι;
Φοβάμαι κανένας!
Υπάρχει μαγική λύση που αυτόματα θα αλλάξει τα δεδομένα; Φοβάμαι πως όχι!
Και δεν υπάρχει κανένα εναλλακτικό σύστημα. Δυστυχώς, είναι η σκληρή πραγματικότητα και θα πρέπει να την αποδεχτούμε. Θεωρητικά όλα τα συστήματα, προτάσουν την ισότητα, τη δημοκρατία, την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική και έχει ιστορικά, αποδειχθεί.
Η κατάρρευση του Μαρξισμού στα τέλη της δεκαετίας του 80, συνέβαλε ριζικά στην καταρράκωση κάθε ελπίδας για κοινωνική αλλαγή. Επειδή και τα ίδια κομουνιστικά κράτη  ως επι το πλείστον, υπήρξαν ολοκληρωτικά. 
Δυστυχώς, απο τη θεωρία στην πράξη απέχουμε πάρα πολύ.
Το σημερινό οικονομικό μοντέλο, έχει πάρα πολλά προβλήματα. Μπορούμε άραγε, να βρούμε κάποια πλεονεκτήματα; Πάντα οι συγκρίσεις γίνονται εκ του αποτελέσματος, με αυτά που ισχύουν σε άλλες χώρες (κοινωνική -παραγωγική πολιτική).
Και πάντα ως παραδείγματα, θα φέρνουμε χώρες αναπτυσσόμενες, χώρες που έχουν στηριχτεί καθαρά στο φιλελεύθερο μοντέλο οικονομίας, (δεν δίνω τον όρο Νεο-Φιλελεύθερο, γιατί εκεί βρισκόμαστε ήδη στο γκρεμό). Με λίγα λόγια, θα μιλάμε για μια οικονομία, που την πιστεύουν όλοι, άσχετα αν θεωρητικά επιννοούμε άλλους τρόπους προσέγγισης.
Μπορούμε να κατηγορούμε όποιον μας αρέσει, αλλά τρόπους να βγούμε απο την άθλια κατάσταση που ζούμε, έχουμε αναζητήσει;
Πολλοί φίλοι θα πούν, ναι! Έξοδος απο ΕΕ και ευρώ. Φτάνει πιά!
Πολλοί επίσης θα πούν. Η Γερμανια φταίει που κερδίζει εις βάρος μας. Μας έχει κουράσει ο ηγεμονικός της ρόλος. Για πέστε μου όμως, πότε δεν το έκανε; Κάθε Γερμανία που έχει οικονομική δυναμική, το ίδιο δεν θα έκανε; Το ίδιο δεν κάναμε και εμείς, έναντι των άλλων βαλκανικών χωρών; Και μη μου πείτε, όχι; 
Τώρα σχετικά με τα εθνικά νομίσματα.Το παράδειγμα της Ρουμανίας, ελάχιστα βοήθησε το φθηνό νόμισμα, που υποτιμούνταν καθημερινά. Βασικός μισθός ήταν 45 Ευρώ το 2004 . Αναγκάστηκε να κάνει μεταρρυθμίσεις, να ακολουθήσει φιλελεύθερη πολιτική,για να βελτιώσει τα δεδομένα. Η Νορβηγία, ως οικονομικό πρότυπο,έχει ανάπτυξη, όχι γιατί έχει εθνικό νόμισμα , αλλά γιατί έχει τελείως διαφορετικό προγραμματισμό και προσανατολισμό.
Συμπέρασμα: Υπάρχει διέξοδος από την καπιταλιστική βαρβαρότητα; Ναι υπάρχει! Και δεν νομίζω ότι βρίσκεται στα εθνικά νομίσματα ή στις εύκολες λαικίστικες διεξόδους. Η λυση βίσκεται στην πολιτική που ακολουθείται.
Η λύση είναι στις πλατείες, στους δρόμους, στα συνδικάτα, στις οργανώσεις. Μόνο έτσι αλλάζουν οι αδικίες στον κόσμο που ζούμε σήμερα.
Το κράτος δεν είναι απρόσωπο. Είμαστε όλοι εμείς! Το ίδιο και η Ευρώπη.
Δεν αναζητώ την κοινωνική ειρήνη, αναζητώ κοινωνική δικαιοσύνη. Ο δρόμος μας μακρύς.
Μακάρι να υπήρχε οικονομικό μοντέλο στην υπηρεσία του ανθρώπου και μόνο του ανθρώπου.
Πρέπει να παίρνουμε την οικονομία σαν τη δημοκρατία.
Δεν είναι ιδιαίτερα καλό σύστημα, αλλά είναι το καλύτερο που έχουμε, τονίζει ο Τσέχος οικονομολόγος, Tomas Sedlacek ο οποίος ερωτάται γιατί ο τίτλος του βιβλίου του «Το τέλος του καπιταλισμού;» τελειώνει με ένα ερωτηματικό.
Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως ο λόγος για τις ερωτήσεις είναι οι απαντήσεις.
Μερικές φορές αυτό ισχύει. Αλλά οι πραγματικά σημαντικές ερωτήσεις δεν τίθενται για αυτό το λόγο.
Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από έναν άνθρωπο ο οποίος δεν έχει ερωτήματα, που δεν αμφιβάλλει για τίποτα, που γνωρίζει τα πάντα.
Ένα ερωτηματικό (;) θα συμπληρώσω και εγώ, για την αναζήτηση της αλήθειας. Ποιας αλήθειας άραγε;