Υποκρισία

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης

Διαβάζω σήμερα, πως πιο πλούσιοι κατά 1 τρισ. δολάρια έγιναν οι πλουσιότεροι άνθρωπο στον κόσμο αυτήν την χρονιά, με πρώτο και καλύτερο τον ιδιοκτήτη της Amazon..

Δόξα, πλούτη , χαμόγελα, αλλά και πολύ υποκρισία ..
Τι τους ενδιαφέρει αν οι εργαζόμενοι λιποθυμούν απο την εξάντληση? Τι τους ενδιαφέρει αν στα εργοστάσια της νοτιοανατολικής Ασίας εκατ. παιδιά δουλεύουν κάτω απο απαράδεκτες και απάνθρωπες συνθήκες, με 10 δολ. τον μήνα για να προμηθεύσουν τις μεγαλύτερες εταιρίες ρούχων? 

Τι τους ενδιαφέρει αν στα ορυχεία της Αφρικής παιδιά κάτω των 10 ετών δουλεύουν ως σκλάβοι, υπο την απειλή βίας, στην εξόρυξη κοβαλτίου, για την παραγωγή κινητών τηλεφώνων, με 0,10 σεντς την ημέρα? 

Τι τους ενδιαφέρει αν ματωμένα διαμάντια απο την δυτική Αφρική εξακολοθούν να φτάνουν στις διεθνείς αγορές και να προκαλούν αιματηρές συγκρούσεις και τεράστιες καταστροφές σε μια χώρα?
Τι τους ενδιαφέρει αν μετατρέπουν τον πλανήτη σε μια μεγάλη χωματερή πυρηνικών αποβλήτων?
Όλα αυτά είναι λίγο πολύ γνωστά και δεν χρειάζεται να απαριθμούμε συνέχεια για να καταλάβουμε πόση υποκρισία υπάρχει σε τούτον τον πλανήτη.
Σημασία έχει και η δική σκέψη, η δική μας φωνή να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Είμαστε διατεθειμένοι να καμαρώνουμε για το περίφημο ευρωπαικό ή αμερικάνικο πολιτισμό ή για όσα καταφέραμε στον μικρόκοσμο μας, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε πως φτάσαμε ως εδώ και δεν πρέπει να σιωπούμε σε όλα αυτά τα εγκλήματα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε!
Μας φταίνε λέμε οι πρόσφυγες και μετανάστες, αλλά δεν μας φταίνε όσοι προκαλούν τα αίτια?
Μας φταίνε οι πρόσφυγες και οι μετανάστες , αλλά με τις πολιτικές που ακολουθούνται δεν δίνουμε την δυνατότητα να ενσωματωθούν ή να επιστρέψουν στην πατρίδα τους όταν οι συνθήκες το επιστρέψουν.
Σίγουρα δεν μπορούμε απο μόνοι μας να αλλάξουμε τον κόσμο όσο κι αν φωνάζουμε. Μπορούμε όμως με τη φωνή μας, με την παρουσία μας, να βάλουμε έστω και ένα μικρό λιθαράκι. Να αποτρέψουμε ακροδεξιές - φασιστικές ομάδες να εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις. Να σκεφτούμε λιγάκι παραπάνω όταν ξανασταθούμε μπροστά στiς υπέρλαμπρες βιτρίνες των πολυκαταστημάτων. Να σκεφτούμε λιγάκι παραπάνω όταν ξανασταθούμε μπροστά σε μια κάλπη και με την ψήφο μας να δώσουμε φωνή στου άξιους. Να ενισχύσουμε συνδικάτα, συλλόγους, οργανώσεις που προσπαθούν να διατηρήσουν την αξιοπρέπεια του ανθρώπου.
Δεν αλλάζει τίποτα χωρίς την φωνή μας. Η σιωπή δεν ωφελεί! Τα δικαιώματα δεν χαρίζονται! Σημαντικό είναι να μην γυρίσουμε την σκέψη στο μεσαίωνα. Κάποτε θα λέγαμε η αμάθεια, η βλακεία έδινε άλλοθι σε ορισμένους. Σήμερα που η γνώση είναι ελεύθερη και επιστημονικά τεκμηριωμένη δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Η σύγκρουση δεν είναι απαραίτητα καταστροφική!

Η ιστορία του πολιτιστικού συλλόγου Θρακιωτών ΄΄Ορφέας΄΄ Αννοβέρου

Σαν γαϊτά κι αμάν αμάν, σαν γαϊτάνι θα πααίνει..
Χορός ζωναράδικος, κυκλικός. Σύμφωνα με την παράδοση ο τελευταίος άντρας του χορού πρέπει να πιαστεί με την πρώτη χορεύτρια του γυναικείου κύκλου, ώστε να ενωθούν οι κύκλοι σε έναν. Κάπως έτσι δένουν και οι ιστορίες μεταξύ τους. Και κάπως έτσι μεταφέρονται οι μνήμες , οι ιστορίες, τα συναισθήματα στους νεότερους. Και οι νεότερες γενιές με τη σειρά τους στις επόμενες Είναι και αυτό ένας χορός μύησης στον πολιτισμό.
Σαν γαϊτά κι αμάν αμάν, σαν γαϊτάνι θα πααίνει..

Παρακάτω, ο Δημήτρης Χατζόγλου, μέλος του συλλόγου Θρακιωτών΄΄Ορφέας΄΄ Αννοβέρου και παλιός συνεργάτης μας στο σύλλογο ¨΄Ακρόπολις΄΄Stadthagen,  περιγράφει την ιστορία του συλλόγου και τις πρώτες προσπάθειες και δυσκολίες των Ελλήνων της εποχής εκείνης να οργανωθούν και να κρατήσουν ζωντανές τις παραδόσεις, τα ήθη, τα έθιμα, αλλά προπάντων τη γλώσσα μας.

Με την περιγραφή του Δ. Χατζόγλου, τιμώνται οι πρωτεργάτες των προσπαθειών εκείνων, που με το μεράκι τους και την αγάπη τους για την πατρίδα, καταφέραν να διατηρήσουν την Ελλάδα μέσα μας.
Δεν μπορώ να διακρίνω στο μέλλον που θα οδηγηθούμε, αν και πολλοί το προδιαγράφουν ως σκοτεινό. Σημασία έχει να ενισχύσουμε τις συλλογικές προσπάθειες των ανθρώπων που ασχολούνται με τα κοινά, για να έχουμε φωνή σήμερα και μέλλον αύριο.

ΥΓ. Η λέξη Hannover στα ελληνικά αν και συνηθίζεται γράφεται με δύο ΄΄ν΄΄, ίσως το σωστό να είναι με ένα ΄΄ν΄΄ , σύμφωνα με τους ισχυρισμούς ενός καθηγητή φιλολογίας, γι΄αυτό μην σαν φανεί παράξενο που ο Δημήτρης το γράφει με ένα ..  Απόστολος Πουτουλούδης

Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου..

https://www.thrakiotes-hannover.de/griechisch/

Γράφει Ο Δημήτρης Χατζόγλου    

Κάπως έτσι άρχισαν όλα...            

Θα προσπαθήσουμε παρακάτω να δώσουμε μια εικόνα για το πως ιδρύθηκε ο πολιτιστικός σύλλογος Θρακιωτών ΄΄Ορφέας΄΄ Ανόβερου. Είναι καλό να γνωρίζουν οι νεότεροι που συμμετέχουν με τον ένα η άλλο τρόπο στον σύλλογο, για το πως άρχισε αυτή η όμορφη ιστορία. Μιλάμε για μια εποχή πολύ διαφορετική από την σημερινή. Μετανάστες από την Θράκη που κατέφθασαν στην πόλη του Ανόβερου από τέλη της δεκαετίας του 60, έχοντας ήδη επαγγελματική στέγη, ένοιωσαν την ανάγκη να στεγαστούν κάτω από ένα πολιτιστικό σύλλογο που θα τους αντιπροσωπεύει γι αυτό που είναι, Θρακιώτες. Μπήκαμε στα άδυτα των γραφείων του συλλόγου και ανοίξαμε τα βιβλία των πρακτικών της εποχής εκείνης και έτσι θα δοκιμάσουμε να δείξουμε το πως ξεκίνησε η όλη προσπάθεια. Σημαντικό είναι να τονίσουμε πως σήμερα , για τους ανθρώπους που εργάστηκαν για τον σύλλογο, σε όλες τις δεκαετίες που πέρασαν τρέφουμε ευγνωμοσύνη και σεβασμό και θέλουμε να τους πούμε. Σας ευχαριστούμε !

Το παιδί με το χαμόγελο

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης

΄Ολοι επιθυμούμε να ζήσουμε μια ευτυχισμένη ζωή και όλοι θεωρούμε πως ο χρόνος μας θα είναι αρκετά μακρύς να μας χαρίσει όσα ονειρευόμαστε..    

Τις περισσότερες φορές σπαταλάμε τον χρόνο μας λες και θα υπάρχει αιώνια και μόλις ανακαλύψουμε, λόγω διαφόρων καταστάσεων, πως είναι σύντομος, ικετεύουμε να μας δοθεί λίγος ακόμη, όπως έγραφε και ο Σενέκας.
Η ζωή επιφυλάσσει για τον καθένα μας διαφορετική διαδρομή. Για μερικούς είναι αρκετά σύντομη και για άλλους μακρόχρονη. Για άλλους επώδυνη, για άλλους όχι. Μέρος της ζωή είναι και ο πόνος (ψυχικός – σωματικός) με ποικίλες διαστάσεις και σίγουρα δεν είναι όμορφη εμπειρία όσοι τον βιώνουν και υποφέρουν.
Αν πάλι, περάσουμε σε παγκόσμιο επίπεδο, θα δούμε πως κάνουμε ό,τι περνάει απο το χέρι μας να συσσωρεύσουμε στην ανθρωπότητα περισσότερο πόνο. Γενικά η ζωή μας σε τούτον τον κόσμο δεν είναι εύκολη και πολλές φορές απρόβλεπτη.. Τον πόνο συνοδεύει η απογοήτευση, η θλίψη, η δυστυχία, ο φόβος, ο τρόμος. Διάφορα συναισθήματα θα βιώσουμε στην πορεία μας.
Όλα μπορούν να συμβούν σε μικρό χρονικό διάστημα και πολλές φορές είμαστε αναγκασμένοι να αντιμετωπίσουμε καταστάσεις που θα θέλαμε να μην είχαν συμβεί. Όμως συμβαίνουν για διάφορους λόγους.
Υπάρχουν αναρίθμητοι τρόποι ανακούφισης ή απαλλαγής. Ο κάθε πόνος είναι και διαφορετικά αντιμετωπίσημος.
Δεν είμαι ειδικός να υποδείξω στους ανθρώπους πως να διαχειριστούν τον πόνο. Ο καθένας σας, μέσα απο προσωπικές εμπειρίες και με την βοήθεια των ειδικών μπορεί να τον αντιμετωπίσει καλύτερα.
Στη ζωή συναντάμε ανθρώπους που παλεύουν και αντιμετωπίζουν τη ζωή με χαμόγελο, παρόλο που περνούν δύσκολα. Έχουμε δεί ή ακούσει για ανθρώπους που βρίσκονται ακόμη και σε τελικά στάδια να χαίρονται τη ζωή τους, λες και δεν βιώνουν πόνο. Τι είναι αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους σε αυτήν την αντιμετώπιση; Αισθάνομαι πως μόνο η σκέψη και γενικά η φιλοσοφία της ζωής, μπορεί να σε οδηγήσει σε αυτά τα μονοπάτια.
Θαυμάζω τους ανθρώπους αυτούς!
Κάποτε, πριν χρόνια, βγήκα απο κάποιο νοσοκομείο όπου πήγα να κάνω μια βιοψία για μια απλή υποψία, χωρίς τελικά να υπάρχει κάτι το ανησυχητικό. Βγαίνοντας απο τον θάλαμο, αντίκρισα ένα παιδάκι πάνω σε κάποιο κρεβάτι που περίμενε τη σειρά του για εξετάσεις. Τα πόδια του ήταν κομμένα απο τους μηρούς. Με χαιρέτησε με ένα πλατύ χαμόγελο. Για μένα το χαμόγελο άξιζε πολλά. Η ελπίδα, η θέληση ήταν σε ζωγραφισμένη σε αυτό το χαμόγελο. Θα το κρατάω πάντα στη σκέψη μου.
Τα χαμόγελα των παιδιών μας κάνουν πιο δυνατούς στους πόνους που αντιμετωπίζουμε. Είναι τα πιο δυνατά παυσίπονα!

Η Ιθάκη μου

Προβολή στο Youtube

https://www.youtube.com/watch?v=VVk3VBmqGCI&list=PLPflzxPJViD8MRn1RPF7s5wJK1uA6Y6dm&index=14

Η Ιθάκη μου
Στίχος: Ιωάννης Γιαννικόπουλος

Μουσική: Γιάννης Αρβανιτάκης

Θνητός ποτέ δε γνώρισε ποιο έχει πεπρωμένο 

και τι του έχει απόκρυφα η μοίρα φυλαγμένο 

Θνητός κι εγώ ταξιδευτής έψαχνα μιαν Ιθάκη

πότε ζερβά πότε δεξιά πηγαίνοντας το δοιάκι.

Ώσπου η μοίρα της ζωής όπως το είχε τάξει 

έφερε τη σκούνα μου στον όρμο σου να αράξει 

Σειρήνα αγγελόμορφη μεθυστική πλανεύτρα 

μάγισσα πεντάμορφη της μοίρας μου τοξεύτρα 

Σειρήνα αγγελόμορφη μεθυστική πλανεύτρα

καθήλωσες το δοιάκι μου κι έγινες η Ιθάκη μου 

Καρδιοπνευμονική Αναζωογόνηση (ΚΑΡΠΑ)

ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΤΕ ΟΤΑΝ ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΤΕΡΡΕΕ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ;

Θα ξεκινήσω κάπως διαφορετικά ..Κάποτε στην Ελλάδα με ειδοποίησαν πως κάποιος συχωριανός μου έπαθε ανακοπή καρδιάς την ώρα που οδηγούσε. Κανένας δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να δεί αν το θύμα αναπνέει ( έλλειψη ενημέρωσης).. Θυμάμαι τον είχα πάει στο νοσοκομείο, κάπου 25 χιλιόμετρα, για να διαπιστωθεί απλά θάνατος του. Εσείς ίσως να μην βρεθήκατε ποτέ σε κάποιο ανάλογο περιστατικό και μακάρι να μην χρειαστεί. Αν χρειαστεί, τι θα κάνετε?

Πόσο χρήσιμο είναι να γνωρίζουμε κάποιες βασικές ενέργειες διάσωσης..

Το άρθρο του αγαπητού μου φίλου και γιατρού Ιωάννη Αρβανιτάκη έρχεται να δώσει κατευθυντήριες οδηγίες για τέτοιες περιπτώσεις. Να γνωρίζετε τι πρέπει να κάνετε ..

Γράφει ο Ιωάννης Αρβανιτάκης  

ΣΩΣΤΕ ΜΙΑ ΖΩΗ!
ΠΡΩΤΕΣ ΒΟΗΘΕΙΕΣ - 1
Καρδιοπνευμονική Αναζωογόνηση (ΚΑΡΠΑ)

Φίλες και φίλοι,
εύχομαι να μην αναγκαστείτε ποτέ να παρέσχετε πρώτες βοήθειες σε κάποιον συνάνθρωπό μας που κινδυνεύει, αλλά...
ΣΚΕΦΘΗΚΑΤΕ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΑΤΕ ΟΤΑΝ ΞΑΦΝΙΚΑ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΑΤΕΡΡΕΕ ΑΝΑΙΣΘΗΤΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΑΣ;
Εδώ και καιρό ο αδελφός μου και ο φίλος μου ο Λάκης με παρωτρύνουν να γράψω δύο λόγια για τις πρώτες βοήθειες εν γένει. Το τελικό ερέθισμα μου το έδωσε ένα πρόσφατο περιστατικό που μου συνέβη στην Κρήτη.
Φιλοδοξώ πως θ’ αφιερώσετε λίγο από τον χρόνο σας, ελπίζοντας με το άρθρο μου αυτό να έχω προσφέρει ένα λιθαράκι στις γενικές ιατρικές σας γνώσεις. ‘’Κλικ’’ λοιπόν στο παρακάτω σύνδεσμο..

https://iarvan-hellas.blogspot.de/2017/11/1.html

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΜΕ ΤΑ ΣΦΙΓΜΕΝΑ ΧΕΙΛΗ

Γράφει η Χριστίνα Ντεχόλα         

Μ΄ έβλεπε κάθε μέρα, μα δε με κοίταγε ποτέ. Απασχολημένη με τα εγκόσμια και τα απόκοσμα του συλλογισμού της δεν κατόρθωσε ποτέ να ακούσει τις μικρές αναταραχές της φωνής μου. Όσο η φωνή μου δυνάμωνε με τον καιρό, τόσο περίσσευε κι ο θόρυβος από τα μύρια μικροπράγματα. Υπήρχαν φορές, πολλές φορές που πνίγηκα και γω η ίδια στο θόρυβο της ευτέλειας, της μικροπρέπειας και της απελπισίας της. Υπήρχαν φορές που έψαχνα τη φωνή μου μέσα στη φασαρία. Έως ότου κατάλαβα, πως για να με ακούσω θα έπρεπε να σωπάσουν όλα τα παράταιρα.

Η γυναίκα με τα σφιγμένα χείλη δεν ανησυχούσε ποτέ για μένα. Την βόλευε εξαιρετικά που μπορούσα να τακτοποιώ όμορφα και ήσυχα τα θέματα μου. Μάλιστα την βόλευε να υποκρίνεται, ότι δεν άκουσε τις κραυγές αγωνίας μου όταν την είχα ανάγκη. Πίσω από τα σφιγμένα χείλη της τώρα ξέρω πως ίσως να έχει χαμογελάσει μια δυο φορές, μα δεν ξέρω αν αυτό ήταν για καλό.

Της άρεσε το άγχος. Της άρεσε να μοιράζει ευθύνες στους ανθρώπους και να είναι ετοιμόλογη όταν της απέδιδαν φταίξιμο. Ήταν άψογη στις δικαιολογίες και ουδέποτε ένιωσε υπόλογη για κάποια καταστροφή. Το αγαπημένο της χόμπι ήταν να δημιουργεί εχθρική ατμόσφαιρα για οτιδήποτε καινοτόμο, θετικό και παραγωγικό. Ναι, της άρεσε τρομερά αυτό. Και η κριτική της άρεσε! Όχι η εποικοδομητική, μα η ζηλόφθονη, κείνη που σε αποτρέπει από το να κάνεις αυτό που πηγάζει από μέσα σου.

Μια μέρα κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Γίνεται άραγε κανείς να ξεχνά την όψη του; Ποια ήμουν; Είδα αυλακιές στο πρόσωπό μου και ένα δέρμα γκρί. Είδα ένα βλέμμα άστοχο κι απελπισμένο. Αυτή δεν ήμουν εγώ. Ποτέ δεν ήθελα να γίνω αυτή που έβλεπα μπρος μου. Η γυναίκα μέσα από τον καθρέφτη με κοίταγε με τα σφιγμένα της τα χείλη. Η γυναίκα με τα σφιγμένα χείλη πλέον ήμουν εγώ.

Μετά σιωπή. Όταν σωπαίνουν τα παράταιρα ακούς τα ουσιώδη. Αποτάξου τη γυναίκα με τα σφιγμένα χείλη. Αποτάσσομαι! Κι όσο απλό κι αν ακούγεται, καθόλου έτσι εύκολα δεν έγινε. Ανοίγω τα μάτια και αναπνέω. Είμαι εγώ. Όπως πάντα ονειρευόμουν να γίνω. Είμαι αυτή που θέλω. Είμαι αυτή που ξέρω, αυτή που αξίζω να είμαι. Είμαι το κορίτσι με τα γελαστά χείλη. Είμαι η φωνή μου. Δίχως θορύβους. Είμαι εγώ, η γαλήνη μου και το χαμόγελό μου.

Προβολή στο You Tube

https://www.youtube.com/watch?v=u7tUdNLKUvU&feature=youtu.be

Σε ποίηση Δήμητρας Κάππα

Όνειρο             

Να έκλεβα το χρυσό από την Ίριδα
για φίλιωμα στο θόλο της θεάς,
στις κόρες των ματιών μας σαν φυγάς,
με βιάση δαχτυλίδια να το ετύλιγα.

Μαζί τον Κόσμο όμοιο να θωρούμε,
στίλβη ψυχής στα μάτια μας· δραπέτες,
τ’ αθάνατου Έρωτα αιώνιοι ικέτες,
σε μακάριά άλη ν’ αλωθούμε.

Αιθέριες μορφές αδελφωμένες,
μες στο χορό ουράνιων σωμάτων.
νάματα Αρμονίας μυρωμένες,
πτήσεις σε τόπους άγνωρων θαυμάτων,
δαιμόνων αγαθών αγαπημένες,
στο ωκεάνειο λαμπρών πνευμάτων.

H τέχνη του λαϊκισμού

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης    

Ενώ βλέπουμε άλλες οικονομίες που έχουν μπεί σε μνημόνια σιγά-σιγά να ανακάμπτουν, εμείς βρισκόμαστε ακόμη σε τέλμα..
Χρόνια στην Ελλάδα ανηζητούμε τη ρίζα του προβλήματος, την πηγή του κακού και αναρωτιόμαστε γιατί δεν πάμε ένα βήμα παραπάνω? Τι φταίει για την τραγική κατάσταση που βιώνουν οι περισσότεροι συμπολίτες μας και γιατί δεν μπορεί να ξεπεραστεί η οικονομική κρίση στη χώρα μας; Οι περισσότεροι θα πούν τα μνημόνια. Θα ήταν βλακεία να πούμε πως τα μνημόνια δεν επιδείνωσαν την κατάσταση ..Αλλά πέστε μου, ποιός διαπραγματεύτηκε τους όρους; Ποιός συνεχίζει παραμυθιάζει τους πολίτες, πως θα έρθουν καλύτερες μέρες υπερφορολογώντας τους; Ποιός συνεχίζει να ξεπουλάει τα αεροδρόμια (Fraport) κ.ο.κ.;
Αριστεροί, δεξιοί, κεντρώοι, αριστεροδεξιοί (σύμπραξη) εναλλάσσονται στην εξουσία χωρίς όμως να αλλάζουν και οι νοοτροπίες.
Όλοι τους εκπροσωπούν τον λαό, όλοι τους θριαμβολογούν για τα αποτελέσματα της πολιτικής τους, μα ο λαός προκοπή δεν βλέπει!..΄΄γιόκ΄΄ που θα έλεγαν και κάποιοι γείτονες.
Και ο λαός? Μελέτες αναφέρουν πως η παραοικονομία αγγίζει το 21,5 του ΑΕΠ. Δηλαδή κάποια εισοδήματα αποφεύγουν την φορολόγηση. Δεν μιλάμε για την πλειονότητα, αλλά για τους έχοντες και κατέχοντες, τα συνήθως ΄΄θύματα΄΄..
Για άλλους φταίει το ευρώ, για άλλους η γερμανική συνταγή προσαρμογής ή το καπιταλιστικό σύστημα κοκ...Πάντα θα υπάρχουν κάποιοι ΄΄κακοί΄΄ που θα φταίνε και πάντα θα υπάρχει σε εμάς ο ΄΄προικισμένος ηγέτης΄΄ή αλλιώς ΄΄σωτήρας΄΄ , ο ΄΄καλός΄΄, που θα διαφωνεί με όλα, θα σηκώνει μπαϊράκι, αλλά στο τέλος θα κάνει τα ίδια και χειρότερα
Οι καλοί και οι κακοί. Οι κακοί είναι οι άλλοι ευρωπαίοι, ενώ καλοί ή αλλιώς τα θύματα είμαστε εμείς. Ο μανιχαϊκός τρόπος σκέψης που συνεχίζει να μας οδηγεί σε αδιέξοδο.

Μαύροι ορίζοντες..Απαισιόδοξα μηνύματα

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης 

Αφορμή να πω δυο λόγια, στάθηκε η είσοδος ενός πολιτικού εθνικιστικού, ακροδεξιού κόμματος (AfD), στο κοινοβούλιο της Γερμανίας, ως τρίτο κόμμα, αλλά και η τοποθέτηση ολίγων "φίλων", πως αν θέλουμε να μιλάμε για πλουραλισμό, η δημοκρατία θα πρέπει να είναι  ανοιχτή ακόμη και σε εθνικιστικά, ακροδεξιά κόμματα.

Με ένα σχετικά προσεκτικό λόγο και χάρη στη διαφημιστική εταιρεία που εδρεύει στις ΗΠΑ κατόρθωσε το κόμμα (AfD) να αποσπάσει ένα 13% του συνόλου των ψηφοφόρων, ακόμη και Τούρκων με γερμανική υπηκοότητα.
Η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung χαρακτηρίζει την εξέλιξη ως λυπηρή και ντροπιαστική για τη Γερμανία.
Η χαρά όπως διαφαίνεται, δεν ήταν έκδηλη μόνο σε ένα πολύ μικρό ποσοστό των Γερμανών με αυταρχικές, εθνικιστικές, κές αντιλήψεις, αλλά και σε πολλούς συμπατριώτες μας, άσχετα αν δεν το εκφράζουν ανοιχτά.

ΕΝΑ ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΔΕΣ

Γράφει η Χριστίνα Ντεχόλα      

Σίγουρα στη ζωή σου πολλά έχεις δει, δε λέω! Ροδοβαμμένος ο ουρανός ήταν απόψε. Καιγόταν μαζί με την ψυχή μου εκείνο το σούρουπο κι άφηνε σύννεφα ανεκπλήρωτου έρωτα πάνω απ’ το Θερμαικό. Θα την ερωτευόσουν τη Θεσσαλονίκη έτσι κι έβλεπες αυτό το ηλιοβασίλεμα, αλήθεια. Όλοι την ερωτεύτηκαν! Μα εσύ ερωτεύτηκες εμένα είπες! Και να τώρα γιατί βλέπω μόνη μου ηλιοβασιλέματα και ταξιδεύω;

Μια μαμά περπατά ξυπόλητη με την μικρή κόρη της στην παραλιακή και γελάνε. Ποδήλατα, ζευγάρια, σκυλιά, ψαράδες, καλλιτέχνες του δρόμου, χορευτές, μουσικοί. Χτυπά η καρδιά μου στο ρυθμό ενός φθαρμένου τύμπανου που χτυπά παλμικά ένα αγόρι με μια μπαντάνα στο κεφάλι.

Τα νυχτολούλουδα

Το νυχτολούλουδο

Σε μια ταβερνούλα της Χαλκίδας, εκεί που τρώγαμε με την γυναίκα μου στον εξωτερικό χώρο, ήρθε μια δάχυτη μεθυστική μυρωδιά, που κοντέψαμε να λιποθυμήσουμε.
Εγώ ο πονηρός, με τρόπο κοίταξα δεξιά κι αριστερά, να δω ποια γυναίκα ήρθε και κάθεσαι δίπλα μας και αναδύει τέτοιο άρωμα? (Να σημειώσω, το άρωμα της γυναίκας μου το γνωρίζω). Δεν είδα καμιά! Παραξενεύτηκα! Αποκλείεται είπα, να βγάζουν τόση ευωδιά οι άρρενες ή να να είναι αποκύημα της φαντασία μου?
Και τότε, πήρε το μάτι μου έναν θάμνο φυτεμένο σε ένα παρτέρι με μικρά άσπρα λουλουδάκια, απ΄ όπου ερχόταν και η μοσχοβολιά. Γιατί τελικά, μοσχομύρισμα ήταν και όχι άρωμα γυναίκας, αν και κατά την ταπεινή μου γνώμη, οι γυναίκες μοσχοβολούν καλύτερα! Καλύτερα όμως να μην συνεχίσουμε, γιατί μπορεί να ξεφύγουμε από την περιγραφή των ανθών και να βρεθούμε με μούσες, αν και δεν μας χαλάει!

Ο Βαγγέλης

Να πω την αλήθεια, απο λουλούδια λίγα πράγματα γνωρίζω, ό,τι έσπερνε η μάνα μου στον μπαξέ. Κάτι ζουμπούλια, λίγα τραντάφλλα, σαρδέλες, χωνάκια και σκυλάκια, όπως η ίδια τα αποκαλούσε. Αλλά τούτο εδώ, είναι το κάτι άλλο! Συγκεκριμένα το Κέστρο ή νυχτολούλουδο όπως το αναφέρουν οι περισσότεροι, είναι ένας θάμνος που ανθίζει από τα τέλη της άνοιξης ως και το φθινόπωρο και μόλις δύει ο ήλιος αφήνει ένα άρωμα, μα ένα άρωμα, που σε τρελαίνει! Δεν είναι τυχαίο που το αποκαλούν και ΄΄Βασίλισσα της νύχτας΄΄ ή ΄΄Γιασεμί της νύχτας΄΄. Δεν έχει όμως καμιά σχέση με το γνωστό μας γιασεμί.
Τις πληροφορίες μας τις έδωσε ο Βαγγέλης, ο σερβιτόρος της ταβερνούλας που κάθισε μαζί μας και ήπιαμε λίγο κρασάκι. Παιδί της πιάτσας ο Βαγγέλης και κοσμογυρισμένος. Μας εξιστόρησε διάφορα από την περιοχή και όχι μόνο! Μέχρι και τον Ψινάκη ήξερε ο μπαγάσας!

Τήνος

Αν ποτέ περάσεις απο την Τήνο, μην αμελήσεις να επισκεφθείς τα χωριά του νησιού. Παραμένουν και σήμερα αναλλοίωτα μέσα στο χρόνο και είναι μοναδικά για την απαράμιλλη ομορφιά τους. Οι διαδρομές δεν είναι κουραστικές και οι εμπειρίες θα σε ανταμείψουν με το παραπάνω. Αν μάλιστα, επιλέξεις να κάνεις το ταξίδι σου, σε μήνες που η τουριστική κίνηση μειώνεται, οι τιμές είναι πράγματι προσιτές.

Κάθε ταξίδι αφήνει πίσω του γλυκές αναμνήσεις. Δεν είναι απραίτητο να πάμε στα πέρατα του κόσμου για να περάσουμε όμορφα. Η χώρα μας είναι πανέμορφη, ένα πραγματικό στολίδι! Αν κάποτε συνειδητοποιήσουμε τον παράδεισο που έχουμε, πιστεύω θα είχαμε επιδείξει μεγαλύτερη ευαισθησία για την ομορφιά και τον φυσικό πλούτο του τόπου μας. Ίσως και να είχαμε περιορίσει κάποιες καταστροφές, όσες τουλάχιστον οφείλονται σε ανθρωπογενείς παράγοντες... Και με λίγη περισσότερη υπευθυνότητα των πολιτικών παραγόντων, ίσως και να γλυτώναμε τις οικολογικές καταστροφές, όπως πρόσφατα στον Σαρωνικό και μερικές χιλιάδες αυθαίρετα σε δασικές εκτάσεις.

Έχω μια πεταλούδα στον ώμο

Της Χριστίνας Ντεχόλα

Λίγο πάνω απ’ την κλείδα μου την αριστερή, έχει καθίσει χρόνια τώρα εκεί κι έχει απλώσει τα όμορφα φτερά της. Ξυπνάμε μαζί και φοράμε το καλό μας χαμόγελο και μιλάμε, λέμε ιστορίες κάθε μέρα, για όσα ζήσαμε παρέα από τότε που της επέτρεψα να καθίσει στον ώμο μου.

Όλοι με ρωτούν, μα τι είν’ αυτή η πεταλούδα εκεί στον ώμο σου; Πως δε φεύγει; Γιατί της είπες να μείνει εκεί; Τι σημαίνει να χεις μια πεταλούδα στον ώμο σου; Μόδα είναι; Κι εγώ απαντώ στους ανθρώπους. Τους λέω ότι κάλεσα αυτή την πεταλούδα εκεί και της είπα να απλώσει τα φτερά της τα μοβ με τις άσπρες πιτσιλιές. Την έχω εκεί μέρα νύχτα για να μην ξεχάσω. Να θυμάμαι τα λεπτά πιτσιλωτά εύθραυστα φτερά της.

Θα μπορούσα να τη χώσω μες στην παλάμη μου, να την συνθλίψω μέσα σε μια σφιχτή γροθιά και να καταστρέψω εκείνη και τα φτερά της τόσο απλά. Όμως δεν το κάνω. Από δική μου επιλογή κάθε μέρα φροντίζω να μην τσαλακώσω την πεταλούδα, που κάθε μέρα μένει μαζί μου από δική της επιλογή. Δεν αφήνω κανέναν να μου την πειράξει και να τσακίσει την ομορφιά της.

Η ύπαρξή της στον ώμο μου λοιπόν με βοηθά να θυμάμαι τα όρια που οφείλω να θέτω στους ανθρώπους. Να θυμάμαι πως είναι εντάξει όταν κάποιος θέλει να σε φροντίσει, αλλά δεν είναι καθόλου εντάξει να σε τσαλακώσει. Σου επιτρέπω να έρθεις κοντά μου, αλλά δεν σου επιτρέπω να θίγεις την αξιοπρέπειά μου. Αν είμαι δίπλα σου είναι επειδή το επέλεξα, κι αν δεν είσαι αξιόπιστος και ειλικρινής το μόνο που έχω να κάνω είναι να ανοίξω τα πιτσιλωτά μου φτερά και να πετάξω προτού δω την γροθιά σου να κλείνει γύρω μου.

Και τώρα που έμαθες για την πεταλούδα ελπίζω να κατάλαβες. Ελπίζω να πήρες μια ιδέα γιατί δεν πρόκειται να γυρίσω σε σένα. Δε μου το επιτρέπει η ψυχή μου η ίδια. Ακόμα και στην σκέψη μου πως υποκύπτω και σε συγχωρώ, νιώθω τα φτερά της να καίνε πάνω στο κορμί μου, όπως ακριβώς τη μέρα που μάτωνα απ’ τη βελόνα για να την αποκτήσω. Στιγμή δε το μετάνιωσα όμως. Καλύτερα να χάσω εσένα παρά την πεταλούδα. Γιατί η πεταλούδα μου είναι ένα δώρο που έχω κάνει στον εαυτό μου που δεν σκοπεύω να την αποχωριστώ. Για κανένα!

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα

Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα..Οι μύθοι που διαδίδονται μέσω διαδικτύου.
Συχνά πυκνά διαβάζουμε διάφορα δημοσιεύματα σε κάποιες ιστοσελίδες, χωρίς να έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα και να αναπαράγονται (πχ. στο facebook) με σχετική ευκολία, χωρίς δεύτερη σκέψη. Με την πρώτη ματιά, αν και ορισμένα φαίνονται εντυπωσιακά και πιασάρικα, εντούτοις, δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Ποιο είναι άραγε το νόημα τους? Μερικά like ή για να λέμε πως έχουμε δημόσιο λόγο?
Να διευκρινίσω την απόλυτη ευθύνη παραπλάνησης δεν την έχει ο απλός άνθρωπος, αλλά τα ίδια τα μπλόκ που δημοσιεύουν ή παραποιούν τα αληθινά στοιχεία.
Και εδώ τίθεται το ερώτημα?.Η διασπορά ψεύτικων ειδήσεων μπορεί να γίνει επικίνδυνη?
Ναι μπορεί! Όταν έχει να κάνει με θέματα υγείας!
Παράδειγμα ο αντιεμβολιασμός, που διακινείται απο κάποιους συνωμοσιολόγους μέσω ιστοσελίδων αμφιβόλου ποιότητας.
Βέβαια δεν είναι μόνο το θέματα της υγείας. Υπάρχουν χιλιάδες άλλες ειδήσεις, όπως ρατσιστικού περιεχομένου, εξίσου επικίνδυνες για τη ΄΄δημόσια υγεία΄΄ .

Είναι οι Έλληνες λευκοί; Το "πόρισμα" των ανθρωπολόγων.

Σχολιάζει ο Απόστολος Πουτουλούδης

Το κυνήγι των πρώτων Ελλήνων μεταναστών απο την ρατσιστική οργάνωση ΄΄Κου Κλουξ Κλάν΄΄ και το "πόρισμα" των ανθρωπολόγων.
Συγκλονιστικές ιστορίες μεταναστών έρχονται στο φως απο τη "Μηχανή του χρόνου".        
Οι Έλληνες έχουν βιώσει με έντονο τρόπο και την προσφυγιά και την μετανάστευση, όπως και τον ρατσισμό.
Πολλές οι μορφές και τα είδη του ρατσισμού. Τα συμπλέγματα ανωτερότητας και κατωτερότητας, δυστυχώς δεν έχουν εξαληφθεί και οι ρατσιστικές αντιλήψεις συνεχίζουν και σήμερα να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος.
Τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις καλά κρατούν! Παρά την εξέλιξη στις επιστημονικές ιδέες, ο ανθρώπινος νούς αδυνατεί να τις αποβάλλει. Και αρνείται να τις αποχωριστεί, γιατί και η ίδια κοινωνία τις συντηρεί. Δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι λαοί έχουν την ίδια ιδέα για τον εαυτό τους. Αρέσκονται να εξυψώνουν την κοινωνική τους ομάδα σε σύγκριση με άλλες ομάδες ή εθνικότητες ( προιόν της λεγόμενης θεωρίας της "Κοινωνικής Ταυτότητας", που αρχίζει απο την παιδική ηλικία).
Εδώ, χωρίς να θέλω να μακρηγορήσω, θα αναφερθώ σε ένα πείραμα δυο ψυχολόγων, το 1947: Έδωσαν σε µια µικτή οµάδα µαύρων και λευκών παιδιών προσχολικής ηλικίας µαύρες και λευκές κούκλες. Κατόπιν τους ζήτησαν να δηλώσουν σε ποιες από τις κούκλες νοµίζουν ότι µοιάζουν, µε ποιες προτιµούσαν να παίξουν, ποιες θεωρούσαν πιο όµορφες, ποιες είχαν ωραιότερο χρώµα και ποιες περισσότερη καλοσύνη. Η πλειονότητα των παιδιών, τόσο των µαύρων όσο και των λευκών, δήλωσαν ότι µοιάζουν µε τη λευκή κούκλα, απέδωσαν οµορφιά και καλοσύνη στη λευκή κούκλα και συστηµατικά επέλεξαν να παίξουν µε τη λευκή κούκλα. Ήδη, από 3 χρόνων, τα παιδιά µπορούν να αυτοαναγνωριστούν φυλετικά και να είναι ενήµερα της αξίας της φυλετικής υπαγωγής.

ΣΑΝ ΔΥΟ ΠΗΓΑΔΙΑ ΜΕ ΝΕΡΟ

“Να σου πω μια ιστορία; Είναι του Χόρχε Μπουκάι (Jorge Bucay). 
Την διάβασα σήμερα στην παραλία. Λέει για δυο πηγάδια. 

Της Χριστίνας Ντεχόλα  

Υπήρχε μια πόλη μόνο με ζωντανά πηγάδια, ανθρώπους δεν είχε! Όσο τα άλλα πηγάδια γέμιζαν τους εαυτούς τους με λογής λογής αντικείμενα, ξέρεις, χρυσά φλουριά και ακριβά αμάξια, τάμπλετ, πίνακες ζωγραφικής, βιβλία και πανάκριβα κοσμήματα, τα δυο πηγάδια σκάβανε σε βάθος. Σκάψαν τόσο που βρήκαν νερό. Τώρα δε χρειαζόταν να φωνάζουν για να ακούσει το ένα πηγάδι το άλλο. Πλέον στέλναν σήματα μέσα από το νερό και επικοινωνούσαν μεταξύ τους δίχως να ακούν τα άλλα πηγάδια...”

“Ωραίος ο Μπουκάι” είπες. Στα χείλη σου το χαμόγελο δε σβήνει άραγε ποτέ; Αναρωτιόμουν. 

Τα κύματα σέρναν τον θαλασσινό απόηχο άλλης μιας πολύβουης μέρας στο νησί. Σε ρώτησα χίλια πράματα προτού φανεί ο ήλιος πίσω από το κάστρο. Όμως δεν χρειαζόταν να ρωτήσω στην πραγματικότητα τίποτα. Ήξερα ήδη τι θα πεις.

Μια ψύχρα του πρωινού ήρθε και ρίγησε την πλάτη μου, μα δεν σου είπα τίποτα. Μου έδωσες μια μαύρη ζακέτα, που καθόλου δε ταίριαζε με το εξώπλατο φόρεμα που φορούσα. Πρέπει να έδειχνα γελοία, μα δεν σε είδα να νοιάζεσαι για δαύτο. Με έσφιξες στην αγκαλιά σου λίγο ακόμα.

Αριθμός δελτίου κυκλοφορίας 4468

Ανασύροντας από το μπαούλο παλιές φωτογραφίες, ανακάλυψα τυχαία ένα δελτίο κυκλοφορίας με αριθμό 4468, που απαγόρευε την  κυκλοφορία στον πατέρα μου  πέρα των 30 χιλιομέτρων, χωρίς ειδική άδεια. 

Ήταν Μάης του 68.

Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, υπήρχε μια εποχή που η ανθρώπινη κυκλοφορία στους δρόμους ρυθμιζόταν με ατομικά δελτία, από κάποιους τρελούς.
Εγώ ήμουν πέντε χρονών, χωρίς δικό μου δελτίο κυκλοφορίας. Το μόνο που είχα στην κατοχή μου ήταν ένα διαβατήριο.. 
Πως περνούν τα χρόνια; Το ΄68 ήταν η χρονιά των φοιτητικών και εργατικών εξεγέρσεων ενάντια στον πόλεμο , την αδικία και την καταπίεση. Ο κόσμος πάλευε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ελευθερία, ισότητα, δικαιοσύνη. Δικαιώματα που ακόμη και σήμερα παραμένουν επίκαιρα. Πριν φτάσουμε στο παρόν, ας δούμε λίγο και κάποια άλλα σημαντικά γεγονότα εκείνης της εποχής.

Πέρα απο την εξέγερση στη Γαλλία, που σημάδεψε τον κόσμο, ήταν η χρονιά της αντεπίθεσης των Βιετκόνκ και η χρονιά της σφαγής 700 αμάχων στο May Lai απο τους αμερικανούς. Ήταν η χρονιά που άρχιζαν οι διαληλώσεις για την απόσυρση των αμερικανικων στρατευμάτων απο το Βιετνάμ, αλλλά και η χρονιά που δολοφονήθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και ο Ρόμπερτ Κένεντι.

Oι νέες μορφές ευέλικτης απασχόλησης

Σταθερή αύξηση φτωχών εργαζομένων στην Ελλάδα..
Κάποτε μιλούσαμε για μισθούς των 751 ευρώ. Σήμερα μιλάμε για μισθούς των 200 και 300 ευρώ..Τελικά που πάμε?
Τα στοιχεία που θα παραθέσω, ίσως σας είναι γνωστά, εν τούτοις είναι χρήσιμα καθώς οι επικοινωνιακές πολιτικές διαφέρουν απο την πραγματικότητα.
Διαβάζουμε πχ... διαπιστωμένη βελτίωση των οικονομικων δεικτών, σταδιακή αύξηση της απασχόλησης του ΑΕΠ, κλπ. κλπ.
Κατ΄αρχάς να πούμε, τα προγράμματα ανάπυξης και απασχόλησης χρηματοδούνται απο τα ευρωπαικά προγράμματα , κατά κύριο λόγο μέσω 5 ταμείων, (ΕΤΠΑ, ΕΚΤ, ΤΣ, ΕΓΤΑΑ, ΕΤΘΑ) και δεν οφείλονται στην στρατηγική ενός πολιτικού σχεδίου δικό μας ή είναι χρήματα απο τον κουμπαρά μας..

Αποπροσανατολισμός

Η επιστήμη δίνει άλλοθι και σώθηκα!..Εσείς δεν ξέρω τι πρέπει να φάτε, για να να έχετε τις ίδιες πειστικές εξηγήσεις με μένα;
Η επιστήμη επιβεβαιώνει, ότι φταίχτης του αποπροσανατολισμού μου, είναι τα αυγά που τρώω. Εδώ και μέρες, αντί να πηγαίνω σπίτι μου, πήγαινα στην γειτόνισσα, χωρίς να μπορώ να δώσω μια πειστική εξήγηση στην γυναίκα μου. Δεν πέρασε λίγος καιρός και τσούκ, σκάει το διατροφικό σκάνδαλο με τα αυγά- εντομοκτόνα. Δεν είναι φυσικά και το πρώτο.
Κάθε τόσο έρχονται στο φως διατροφικά σκάνδαλα, με πρωταγωνιστές επιχειρηματικούς ομίλους.

Η πολιτική του κλωτσηδόν..

Οι θάλασσες μας είναι μια χωματερή..Μην πετάτε πλαστικά! Για όσους δεν συμμορφώνονται, πάρτε τους στο κυνήγι, ΚΛΩΤΣΗΔΟΝ!
Συχνά- πυκνά έρχεται ο ο φίλος μας , Andreas Stache να μας υπενθυμίσει το συλλογικό μας καθήκον, να ξυπνήσει την οικολογική μας συνείδηση απέναντι στο περιβάλλον.
Στο τέλος του κειμένου, υπάρχει επιστολή διαμαρτυρία για θέσπιση πολιτικών, πιο κοντά στο περιβάλλον. Να απαλλαγούμε επιτέλους απο την πλαστική πλημμύρα.
Η σύγχρονη κοινωνία έχει κατασκευάσει αμέτρητα πλαστικά προιόντα. Έχετε αναρωτηθεί, τι γίνονται όλα αυτά τα προιόντα;
Πόσες φορές, δεν έχουμε δει πλαστικές σακούλες, μπουκάλια και ένα σωρό άλλα σκουπίδια να κοσμούν τις παραλίες ή να ταξιδεύουν στις θάλασσες ; Πόσοι απο εσάς, τα πηγαίνουν σε κάδους ανακύλωσης;

Μην πάτε μακριά, ρίξτε μια ματιά στο σπίτι σας...Πόσες σακούλες ή άλλα πλαστικά αντικείμενα δεν έχετε; Τώρα πείτε μου, τι κάνετε με όλα αυτά; Θα μου πείτε ανακύκλωση; Μπα δεν νομίζω! Σου λέει ο άλλος, γιατί να το κάνω εγώ, αφού ο διπλανός μου τα πετάει στο δρόμο.

Στην άκρη της γης

Μουσική: Γιάννης Αρβανιτάκης
Στίχοι: Απόστολος Πουτουλούδης

Προβολή στο You Tube

https://www.youtube.com/watch?v=TDZrrD6-NF0

Έλα μαζί μου
εκεί στην άκρη της γης              

πέρα απ΄ τα κύματα
θα αναζητήσουμε
ένα νησί για να ζήσουμε
και απο έρωτα να μεθύσουμε

Έλα μαζί μου
εκεί στην άκρη της γης
πέρα απ΄τα σύννεφα
σ΄ ένα νησί που το φτιάξανε θεοί
πριν αράξουνε κι αυτοί

Που πας ψυχή μου

Που πας ψυχή μου
Ποίηση : Δήμητρα Κάππα
Μελοποίηση : Γιάννης Αρβανιτάκης
Επιλογή / Επεξεργασία : Απόστολος Πουτουλούδης

Προβολή στο Youtube

https://www.youtube.com/watch?v=aYDcyHMKF2c

Που πας ψυχή μου;
Πόσες φορές δεν έχουμε πεί.. που πας ψυχή μου; Πόσες φορές, σε τούτους τους ταραγμένους καιρούς δεν νιώθουμε απογοητευμένοι ή δεν πλημμυρίζει η σκέψη μας με αρνητισμό;
Αλλά μήπως, δεν ήταν πάντα έτσι; Πάντα δεν υπήρχαν δυσκολίες και πίκρες σε τούτον τον κόσμο;
Άρα τι μας μένει;..Να γεμίσουμε την ψυχούλα μας με αυτοπεποίθηση και κουράγιο και να προχωρήσουμε..με την ελπίδα πως κάτι επιτέλους θα αλλάξει!
Για πρώτη φορά δοκιμάσαμε κάτι έξω απο τα νερά μας..Μελοποίηση ποιήματος..
Η Δήμητα Κάππα είναι μια εξαιρετική ποιήτρια και μέσα σε όλα όσα έχει γράψει, επέλεξα κάποιο ποίημα..Έκανα δυο τρείς μετατροπές, για να έχει καλύτερη μελωδία....και κατόπιν το ανέλαβε ο φίλος μου , ο Ιωάννης, να το γεμίσει με νότες και μελωδίες...Και κάπως έτσι το δημιουργήσαμε.. 
Να πούμε την αλήθεια μας δυσκόλεψε αρκετά....Ελπίζουμε να σας αρέσει!

Που πας ψυχή μου           

πουλάκι συ του αγκαθιού
γυμνό για πού διαβαίνεις;             
Που πας ψυχή μου
Λύκοι, προβιά προβάτων, καρτερούνε,
σκυλιά οι «φίλοι», δόντια τρίζουν,
οι «άχραντοι» στων χοίρων την αγέλη

Που πας ψυχή μου
πού ρίπτεις τ’ άγια τιμαλφή σου
οι συμμορίες και οι βασανιστές
ψάχνουν για να σε βρούνε

Άδικα κοπανιέσαι καταγής..

Ψάχνοντας κάποια απόδραση για τον Σεπτέμβρη, διαπίστωσα πως οι κρατήσεις για φέτος στην Ελλάδα, έχουν κατά πολύ αυξηθεί σχετικά με πέρυσι. Αισιόδοξα τα νέα για το 2017.
Σε 30 εκατ. υπολογίζονται οι διεθνείς αφίξεις. Η ταξιωδιτική- τουριστική βοιομηχανία καλά κρατεί! Πολλά τα αίτια που ευνοούν τον τουρισμό μας.
Θα πεί κανείς, όλα πάνε κατά ευχήν!..Μακάρι όμως να ήταν έτσι!.
Αν και νιώθω ικανοποίηση, όταν πολίτες άλλων χωρών επισκέπτονται τη χώρα μου, εντούτοις, δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο τα θετικά, αλλά και τα αρνητικά του μαζικού τουρισμού ( All Inclusive). Ο μαζικός τουρισμός αποσκοπεί περισότερο στην ψυχαγωγία, στην απόλαυση, άντε και σε καμιά αγορά σουβενίρ και αδιαφορεί για την τοπική κοινωνία, το περιβάλλον, πολιτισμό κ.ο.κ... 

20 Ιουλίου 1974..Δεν ξεχνώ!!

Ημέρα μνήμης η 20 Ιουλίου, αφού σήμερα κλείνουν 43 χρόνια από την Τουρκική εισβολή στη βόρεια Κύπρο, με τραγικές συνέπειες για τους Ελληνοκυπρίους..
Δεν θα σταθώ στα γεγονότα και στα ολέθρια λάθη μας, που οδήγησαν στην κατοχή του 37% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά στην ιστορία της Κατερίνας, που μέσα απο τα παιδικά της μάτια, μας περιγράφει πως έζησε η ίδια τα γεγονότα, στο χωριό της, στη Λύρα Έβρου, τις μέρες της επιστράτευσης.
Οι ανθρώπινες ιστορίες είναι η ψυχή μας και μέσα από τέτοιες ιστορίες οφείλουμε να ευαισθητοποιούμαστε και να διδασκόμαστε.
Ο Ελληνισμός έχει βιώσει τα πάνδινα, με τεράστιες καταστροφές και εκπατρισμούς. Δεν είναι μόνο ο φθόνος και τα συμφέροντα των άλλων, αλλά και τα δικά μας αδελφοκτόνα πάθη και μίση που οδηγούν στις καταστροφές και την υποτέλεια.

Ο ίδιος επισκέφτηκα πριν απο χρόνια την Κύπρο και είναι ακόμη χαραγμένες στη μνήμη μου οι τρύπες απο τις σφαίρες στα κτίρια της πράσινης γραμμής. 

Ας ελπίσουμε μια μέρα, να προλάβουμε να δούμε την Κύπρο μας ενιαία! 

    Περιγράφει η κατερίνα Σταματόγλου

Την επιστράτευση όπως την έζησα εγώ στα 9 μου χρόνια στη Λύρα 'Εβρου.

Οι γονείς μου, ευσεβείς άνθρωποι, θέλησαν να τιμήσουν τον Προφήτη Ηλία ανήμερα της γιορτής του κι έτσι εκείνη τη μέρα το πρωινό μας ξύπνημα δεν ήταν για το χωράφι αλλά για την εκκλησία. Από βραδύς η μάνα μου, μας μάζεψε νωρίς από τα παιχνίδια με τον αδερφό μου για να μας λούσει, να μας "μπανιάσει" όπως έλεγε και να φρεσκάρει με το ηλεκτρικό σίδερο rowenta τα κυριακάτικα ρούχα μας.
Άξια γυναίκα και νοικοκυρά η κυρα-Βαγγελιώ, όλα τα προλάβαινε. Το πρωί να βοηθήσει τον πατέρα μου με τα ζώα, μετά όλη μέρα στο χωράφι και το βράδυ στο καφενείο να σερβίρει καφέδες, γλυκά του Πάσχου και μεζέδες μέχρι ότι ώρα τραβούσε. Κάπου ενδιάμεσα έβρισκε χρόνο για να μας μαγειρέψει, για να συγυρίσει το σπίτι και να βάλει μπουγάδα στην ξύλινη σκάφη κάτω από τη μηλιά. Με άφηνε να τη βοηθάω στο ξέβγαλμα γιατί μου άρεσε να πλατσουρίζω μέσα στην τεράστια γαλάζια λεκάνη που μου θύμιζε τη θάλασσα...

Απο το χθές στο σήμερα....Το αντάμωμα Χιοναδιωτών.

Σε γάμο του χωριού

Πάλι στο χωριό μου! Πάλι στις ρίζες!

 Όπου και αν ταξιδέψουμε, όπου κι αν βρεθούμε, κάπου κάπου γυρίζουμε τον χρόνο πίσω, εκεί στον νότο, στις γειτονιές του μικρού χωριού!..Νοσταλγικό ταξίδι στο παρελθόν.

Αφορμή και πάλι, στάθηκε το αντάμωμα των Χιοναδιωτών. 

Τι όμορφο είναι, έστω και για λίγο, όταν σμίγουν φίλοι, συγγενείς και συχωριανοί!

Ας πούμε και δυο λόγια για τον παλιό καιρό, να θυμηθούμε λίγο εικόνες και στιγμές μιας άλλης εποχής. Να δούμε, πως ήταν πριν απο χρόνια και πως είναι σήμερα οι συνθήκες ζωής στο χωριό και τι σημασία έχει για τους ανθρώπους το αντάμωμα.

Παρασκευή τραχανά ( Μάρθα & Βάγιος Μπιτζέκας)

Ήταν μια εποχή, που όλες οι μέρες έμοιαζαν ίδιες και μονότονες. 

Ο ρυθμός κουραστικός και βασανιστικός. Ο τόπος άγονος και τραχύς.
Οι άνθρωποι φτωχοί. Στο ένα χέρι το δρεπάνι , στο άλλο την παλαμαριά, κόβουν τα στάχυα, να βγάλουν λίγο σιτάρι για να ζήσουν. Υφαίνουν στους αργαλειούς. Τα ζώα λίγα, αλλά απαραίτητα! Όχι μόνο για το γάλα και το κρέας, αλλά και για το μαλλί τους. Κάποτε δεν υπήρχαν τα πολυκαταστήματα. Τα ρούχα ήταν μάλλινα. Το μαλλί έπρεπε να πάει στην λανάρα και κατόπιν οι γυναίκες να το γνέσουν, να γίνει κλωστή και να το υφάνουν. Οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης, που ήταν αποτέλεσμα και άλλων παραγόντων (κατοχή, εμφύλιος), τους αναγκάζουν να ξενητευτούν. Αναζητούν τη ΄΄γη της επαγγελίας΄΄. Και όταν την βρίσκουν, εργάζονται με πείσμα και μεράκι. Χτίζουν με γερά θεμέλια τα σπίτια τους. Τα κάνουν δίπατα, με καινούργια υλικά, να χωρούν πολλούς νοματαίους. Τα παλιά ήταν με κερπίτσια (άψητα τούβλα). Και αυτή η διαδικασία, αν δεν είχε τυράννια! Ανακάτευαν νερό και χώμα με άχυρο και το μίγμα το έβαζαν σε καλούπια να ξεραθεί..

Σαν ουράνια σώματα

Διέυθυνση Youtube

https://www.youtube.com/watch?v=c4BEOzFbUCU&feature=em-upload_owner

Σαν τη δω ψηλά             

εκεί έξω απ΄τη γη
στην αυλή της ψυχής
τη δική σου μορφή
εκεί έξω μακριά

Σαν μιαν άλλη πνοή
που να δίνει ζωή
ποιος ξέρει μπορεί
εκεί πέρα απ΄τη γη
μια καινούργια αρχή

Ρεφρέν
Σαν ουράνια σώματα που τριγυρνάνε
μέσα στο άπειρο της ηδονής
Σαν ουράνια σώματα που τριγυρνάνε
δίχως το αύριο της προσμονής

Τα παιδιά του εμφυλίου

Τα παιδιά του εμφυλίου
Τα αδέλφια Μάρθα, Κορτέσσα, Χρίστος, Σουλτάνα

Ο εμφύλιος πόλεμος είναι ο χειρότερος από όλους τους πολέμους. Αφήνει μακρόχρονες ανοιχτές πληγές. Οικογένειες ξεκληρίζονται. Αδέλφια αλληλοσπαράζονται. Παιδιά μένουν ορφανά. Αδέλφια αγαπημένα χωρίζουν και ζούν για χρόνια μακριά, χωρίς να έχουν επαφή για αρκετά χρόνια ή δεν ανταμώνουν ποτέ. Οικογένειες ξεθεμελιώνονται από τις εστίες τους, παίρνουν τον δρόμο της προσφυγιάς, χωρίς να γυρίσουν ποτέ και αρκετοί πεθαίνουν σε τόπους αλαργινούς.
Μαύρα τα ρούχα της κάθε μάνας που έχει περάσει απο τέτοια φρίκη. Τα παιδιά του εμφυλίου δεν γνώρισαν μελίρρυτο φιλί και χάδι.

Η χώρα μας έχει δοκιμαστεί επανειλημμένως.Το συνολικό κόστος του εμφυλίου (1946- 1949) τεράστιο. Ο μεγαλύτερος φόρος αίματος απο την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Οι νεκροί του εμφυλίου, σύμφωνα με επίσημες στατιστικές υπολογίζονται στους 40.000, ενώ ανεπίσημα πολλοί μελετητές αναφέρουν για 150.000. Άλλοι 100.000 εγκαταστάθηκαν στη Ανατολική Ευρώπη και περίπου 700.000 έλληνες ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους, για να φτιάξει Εθνικός Στρατός «νεκρές ζώνες» ώστε να απομονωθούν οι μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, να μην μπορούν να ανεφοδιάζονται , ούτε να κάνουν στρατολογίες. Καταστράφηκαν σχεδόν ολοκληρωτικά οι παραγωγικές δομές της χώρας. Χάθηκαν επίσης 1.480.669 ζώα.

Ο δρόμος της προσφυγιάς...Ελαφοχώρι

Εδώ και καιρό είχα ετοιμάσει ένα κείμενο για ένα προσφυγικό χωριό, το Ελαφοχώρι. 

Επέλεξα το Ελαφοχώρι, όχι μόνο επειδή βρίσκεται δίπλα στο χωριό μου, αλλά και γιατί, στα παιδικά μου χρόνια περπάτησα με κάποιους αγαπημένους ανθρώπους, (Δάφνη, Σούλα, Αντώνη, Μαρία, Κοσμά), αλλά και κάποιους άλλους, που δυστυχώς ξεχνάω τα ονόματα τους..

Η αρχική μου σκέψη ήταν να το ετοιμάσει η Δάφνη, αλλά λόγω των οικογενειακών της υποχρεώσεων δεν κατέστη δυνατόν.

Στόχος μου, δεν είναι να προβάλλω το συγκεκριμένο χωριό (εφόσον γνωρίζω ελάχιστα), αλλά να ανασύρω κάποιες ιστορικές μνήμες απο το παρελθόν. Αν τώρα κάποιος έχει να προσθέσει κάποιες ανθρώπινες ιστορίες ή προσωπικές φωτογραφίες, θα χαρώ να μου τις στείλει. Οι μνήμες πρέπει να μένουν ζωντανές..  
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: a.putuludis@gmail.com

Θαρρώ δε στο ‘πα

Χριστίνα Ντεχόλα

Ζαρωμένος φύλαγες και γκρίζα η όψη.
Βλέμμα άστοχο. 

Αδειανός και ξένος
απόμεινες. 

Πίκρα και βάσανο
από ένα φευγιό δειλό.
«Μη λογαριάζεις» σ’ έλεγα,
«μη καρτερείς αδίκως»
Είναι μανούλα η μοναξιά,
σε γιάνει, σε θεριεύει.

Αφού πιείς λήθινο νερό

ξεχνιέται το καρτέρι.
Μ’ αέρας κρύος σε φυσά.
Στην ξέρα σε θερίζει,
αν μόνος διαβαίνεις
χωρίς να σε βαστά ένα χέρι.
Τούτο θαρρώ δε στο ‘πα.

Εταξίδευεν η μουσική στα σοκάκια
κι έφτανε σε μένα βαριά.
Χορδή παλλόμενη.
Σαν την σκέψη που ‘χω,
γέννησε νότες απαλές,
και μού ‘λεγεν για σένα ιστορίες,
ότι πλαγιάζεις δίχως αγκάλη γύρω σου.
Σ’ έλεγα «Μη φοβού». 

Το ευτυχέστερο είναι τούτο, 
καθώς η μοιρασιά όλη της κλίνης

μένει για του λόγου σου.
Μόνο που οφείλεις να στερηθείς
τις ζεστές κουβέντες προτού
σφαλίσεις τα μάτια σου
στο βαθύ σκοτάδι.
Τούτο θαρρώ δε στο ‘πα.  

θερινός απόηχος

         

Η Χριστίνα Ντεχόλα  
εκφράζεται ποιητικά

Κι ήρθες πάλι. Ήρθες να πεις τι;
Το να απέχεις με διευκόλυνε. 

Δεν υπήρχες.
Τώρα πάλι βλέπω ήλιο ξανθό στα μαλλιά σου.
Βλέπω θάλασσες.
Ζω ένα παλιό καλοκαίρι, από κείνα
τα όμορφα που ονειρικά αρμενίζαμε
Που λιγόστευεν ο βιός μας
και περίσσευε η στιγμή.
Ακέραστη φαιδρότητα
Σε μια πετσέτα πάνω στην άμμο.
Για ποιον να πονέσω άλλον,
αν δεν πονώ για σένα;
Οικτροί άπαντες τους εγκαταλείπω,
ως άλλη άσωτη θυγατέρα.
Θερινό κρασί απ’ τα χείλη σου αν πιώ,
άλλο τίποτε να μη ζητήσει η ψυχή
πριν φύγει γι’ άλλα μέρη.
Έρωτας, όχι τούτο δεν είναι.
Οι έρωτες εσβήσαν πρωτού απαγάγει την Ελένη

ο Πάρης, προτού ο Ρωμαίος πιεί
δηλητήριο πικρό στην κρύπτη των Καπουλέτων.
Είν΄ το νερό που στέρεψεν, από πηγή που δεν κραίνει .
Κι έμειναν όλα ξερά κι ανείπωτα.
Όλα περνούν και δε μένει τίποτα στον τόπο του.
Μια αέναη πομπή. Μια αφόρητη συνέχεια πραγμάτων.
Πού είναι το τέλος;
Μα ας ήταν να με είχες σκυτάλη σου
και δε θα σού ‘λεγα τώρα για σημαίες τερματισμού.
Ήρθες λοιπόν. Θα μείνεις;

Πικροθάλασσα (επανέκδοση)

                Διεύθυνση στο Youtube        

https://www.youtube.com/watch?v=gSaE4LQhsUw&feature=em-upload_owner

Οι Διόσκουροι σας παρουσιάζουν την επανέκδοση της πικροθάλασσας.
Τώρα θα μου πείτε γιατί Διόσκουροι;

Για το όνομα ουδεμία ευθύνη φέρουμε! Την καλή μας την νονά να ρωτήσετε, την Έλσα Καραμπάτσα, η οποία είχε την φαεινή ιδέα να μας αποκαλέσει Διόσκουρους!
Να πούμε την αλήθεια μας άρεσε (άλλο που δεν θέλαμε) και το υιοθετήσαμε!
Ο Γιάννης, το παιδί θαύμα για όλες τις δουλειές (τραγούδι, μουσική), έκανε ένα καταπληκτικό φωτομοντάζ και μάλλον, θα είναι το σήμα κατατεθέν όλων των άλμπουμ που θα κυκλοφορήσουν για τα επόμενα εκατό χρόνια..
Ως γνωστόν οι Διόσκουροι (> Διός+Κούροι), ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης, ήταν παιδιά (δίδυμα) του Δία και της Λήδας και αδέρφια της ωραίας Ελένης.
Σύμφωνα με το μύθο, η Λήδα, από την ένωσή της με τον Δία, γέννησε δυο αβγά. Από το πρώτο γεννήθηκε η Ελένη, ενώ από το δεύτερο δύο δίδυμα αγόρια, οι Διόσκουροι.

Ο Μίλτος

   Γράφει η Έλσα Καραμπάτσα   

Υπάρχουν πολλές ιστορίες μεταξύ των ανθρώπων και  ζώων, που μας έχουν συγκινήσει.
Μια τέτοια ιστορία μας διηγείται και η Έλσα και την ευχαριστώ, για τον απλούστατο λόγο, ότι κάποτε πρέπει να αποκτήσουμε συνείδηση..
Πριν αφήσω την ίδια να διηγηθεί την ιστορία της, θεώρησα να πω κι εγώ δυο λόγια...Ποτέ στη ζωή μου δεν κατάλαβα, γιατί κάποιοι ασυνείδητοι “άνθρωποι” έχουν στο σπίτι τους ζώα; Απο τη στιγμή που δεν μπορούν να φροντίσουν μια ψυχούλα, τι παριστάνουν;
Η ανθρώπινη σκληρότητα απέναντι σε ανυπεράσπιστα ζώα δεν έχει όρια και όσα και να πούμε ελάχιστα μας γεμίζουν αισιοδοξία..
Θαυμάζω επίσης τους ανθρώπους που φροντίζουν κακοποιημένα ή αδέσποτα σκυλιά.
Χρέος όλων μας να σταθούμε κοντά τους, να τους βοηθήσουμε.. 
Κοντά τους θα μάθουμε και οι ίδιοι μας πάρα πολλά...και ίσως κάποτε, καταλάβουμε ακόμη περισσότερα. Είχε πει κάποτε Μαχάτμα Γκάντι: Ο πολιτισμός ενός έθνους διακρίνεται απο τον τρόπο, με τον οποίο οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στα ζώα..

Ο Μίλτος

Thanos Kapsalis ..Τα σκυλιά

Αργά το βράδυ βλέπεις τα σκυλιά να περιφέρονται σαν άκακες συμμορίες.
Εξουθενωμένα από ανθρώπους και αυτοκίνητα, άλλα μικρά, άλλα μεγάλα και μερικά κουτσά, δεν έχουν πια κουράγιο ούτε να γαυγίσουν, ούτε να δαγκάσουν. Καμιά φορά κανένα κάθεται να το χαϊδέψεις και σε κοιτάει με ευγνωμοσύνη μες στα μάτια. Όμως τα πιο πολλά στέκουν από μακριά, γεμάτα υποψία: ξέμαθαν πια να ξεχωρίζουν τους ανθρώπους.
Μαζί με τ' άλλα είναι και μερικά σκυλιά από ράτσα, που κόστισαν κάποτε μια μικρή περιουσία. Που δεν έτρωγαν παρά μόνο μπιφτέκι. Που τα έλουζαν ωραίες κυρίες και ύστερα τα έβγαζαν για τον πρωινό τους περίπατο - και τώρα παρατημένα απ' τα αφεντικά τους, Κύριος οίδε για ποιο λόγο, με το λουρί ακόμα στο λαιμό και με την απορία στα μάτια, τρέχουν κι αυτά μαζί με τα κοπρόσκυλα, έχοντας μάθει κιόλας στην 

απόγνωση και στις κακές συνήθειες του δρόμου...

17 July 2008 at 08:57

Το παραπάνω κείμενο το βρήκα τυχαία.